Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa.
"Panie Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serca nasze według serca swego."
Sobota
Wspomnienie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny.
Maryjo Kocham Cię. Proszę, wspieraj każdy nasz dzień.
Niedziela
Z dzisiejszej Ewangelii.
... " Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matką."
Refleksja na kanwie pierwszego czytania.
Uważajmy, jakie ..."jabłko" jest nam oferowane.
Perykopa
ewangeliczna, którą Kościół rozważa podczas dzisiejszej Liturgii Słowa pozwala
nam pozostać w klimacie Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa,
który stając się dla nas chlebem Życia, nie przestaje objawiać się jako równy
Ojcu w bóstwie i chwale jedyny Zbawiciel i Pan szabatu.
„Pewnego
razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po
drodze zrywać kłosy” (Mk 2, 23).
Jezus, który
mówił o sobie: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli
kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki” (J 6, 51) dziś przechodzi w
szabat z uczniami wśród zbóż. Nie wiemy, czy Pan złamał prawo drogi szabatowej,
która wynosiła około 900 m od wioski, wydaje się raczej, że nie, skoro
faryzeusze nie uczynią Mu z tego powodu wyrzutów. Z całą pewnością jednak Prawo
złamali Jego uczniowie, ponieważ zrywali kłosy, która to czynność była
zabroniona w dzień szabatowego odpoczynku. Co istotne, św. Marek nie pisze, że
powodował nimi głód. Można zatem przypuszczać, że idąc wśród zbóż odnajdywali
przyjemność w zrywaniu kłosów, rozcieraniu ich na dłoniach i zjadaniu ziaren –
ta prosta czynność mogła być wyrazem beztroskiej radości uczniów idących za
swoim Mistrzem. W obecności Jezusa uczniowie zdają się ulegać działaniu Ducha,
który czyni ich wolnymi wobec litery Prawa.
Jak
uczy nas Słowo Boże, tajemnica Trójcy Świętej objawia nam się w Jej
zbawczych dziełach. Ten, który „tchnie kędy chce” (por. J 3,8) jest
postrzegalny nie sam w sobie – jako taki jest dla nas niewidzialny – ale
w owocach dzieł Bożych. Czasami tylko – dla naszego zbudowania i
głębszego zrozumienia tego, co Bóg dla nas czyni – Duch Święty ukazuje
się nam w symbolach.
Mojżesz, przemawiając do Narodu Wybranego, chce uświadomić mu jak
wielką łaską został obdarzony i jak istotna jest wierność Bogu wyrażona
konkretnie przez zachowywanie Jego przykazań. W tym celu, poczynając od
aktu stworzenia człowieka, przypomina Izraelitom boże dzieła zbawcze,
powołując się na obrazy doskonale nam znane z czytań, które Kościół
rozważał w ostatnich tygodniach: głos i ogień i życie:
„Czy słyszał jakiś naród głos Boży z ognia, jak ty słyszałeś, i pozostał żywy?” (Pwt 4, 33).
W tym samym sensie Zmartwychwstały pouczał zawiedzionych i pogrążonych w
smutku uczniów, kiedy: „zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich
proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego”
(Łk 24,24). Tak Mojżesz, jak i Zbawiciel nauczali „nierozumnych” chociaż
wybranych słuchaczy, kierowani pragnieniem, aby ci spoglądali na
rzeczywistość przez pryzmat zbawczego i uświęcającego działania Boga. Do
tego niezbędna jest łaska, „rozumu”, który jest jednym z siedmiu darów
Ducha Świętego.
Duchu Przenajświętszy, racz mi udzielić daru mądrości, abym zawsze umiejętnie rozróżniał dobro od zła i nigdy dóbr tego świata nie przedkładał nad dobro wieczne; daj mi dar rozumu, abym poznał prawdy objawione na ile tylko jest to możliwe dla nieudolności ludzkiej; daj mi dar umiejętności, abym wszystko odnosił do Boga, a gardził marnościami tego świata; daj mi dar rady, abym ostrożnie postępował wśród niebezpieczeństw życia doczesnego i spełniał wolę Bożą; daj mi dar męstwa, abym przezwyciężał pokusy nieprzyjaciela i znosił prześladowania, na które mógłbym być wystawiony; daj mi dar pobożności, abym się rozmiłował w rozmyślaniu, w modlitwie i w tym wszystkim, co się odnosi do służby Bożej; daj mi dar bojaźni Bożej, abym bał się Ciebie obrazić jedynie dla miłości Twojej.
Do tych wszystkich darów, o Duchu Święty dodaj mi dar pokuty abym grzechy swoje opłakiwał, i dar umartwienia, abym zadośćuczynił Boskiej sprawiedliwości. Napełnij Duchu Święty serce moje Boską miłością i łaską wytrwania, abym żył po chrześcijańsku i umarł śmiercią świętobliwą.
Amen.
Boże, któryś zapomnianą do niedawna Polskę wskrzesił cudem wszechmocy Twojej, racz za przyczyną sługi Twojego Św. Andrzeja Boboli dopełnić miłosierdzia nad naszą Ojczyzną i odwrócić grożące jej niebezpieczeństwa.
Niech za łaską Twoją stanie się narzędziem Twojej czci i chwały. Natchnij mądrością jej rządców i przedstawicieli, karnością i męstwem jej obrońców, zgodą i sumiennością w wypełnianiu obowiązków jej obywateli.
Daj jej kapłanów pełnych ducha Bożego i żarliwych o dusz zbawienie. Wzmocnij w niej ducha wiary i czystości obyczajów.
Wytęp wszelką stanową zazdrość i zawiść,
wszelką osobistą czy zbiorową pychę, samolubstwo i chciwość karmiącą się
kosztem dobra publicznego. Niech rodzice i nauczyciele w bojaźni Bożej
wychowują młodzież, zaprawiając ją do posłuszeństwa i pracy, a chroniąc
od zepsucia. Niech ogarnia wszystkich duch poświęcenia się i ofiarności
względem Kościoła i Ojczyzny, duch wzajemnej życzliwości i przebaczenia.
Jak jeden Bóg, tak jedna wiara, nadzieja i miłość niech krzepi nasze
serca!
Amen.
