Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej

   Maryja Królowa...  Gdy usłyszymy te słowa, to, dla nas Polaków, pierwsze skojarzenie, czy dopowiedzenie to Maryja Królowa Polski.

Częstochowska Królowa Polski i Narodu Polskiego obchodzi dzisiaj swoje Święto.

  

   Maryjo Częstochowska, dziękuję za Twoją opiekę nad Polską, Ojczyzną naszą.

Dziękuję za Twoją wierność i cierpliwość dla nas.

Dziękuję za moje z Tobą spotkania... proszę o więcej...

   Przepraszam za niewierności  Narodu Polskiego, za to, że teraz, często polskie nie oznacza miłe Tobie,

przepraszam za niewierności moje i moich bliskich.

   Proszę miej w swojej opiece naszą Ojczyznę, spraw by była bardziej Twoja,

abym ja i moi bliscy byli bardziej Twojego Syna i Twoimi niż dotychczas.

    Dajmy trochę swojego czasu Maryi... Polecam audiobook :

Jestem Królową Polski 

https://www.youtube.com/watch?v=ktqDq_E9IoM

„Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie będą mogli” (Łk 13, 24).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest odpowiedzią Jezusa na pytanie, które chyba każdemu wierzącemu, wcześniej, czy później przychodzi do głowy:

 

„Raz ktoś Go zapytał: «Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?»” (Łk 13, 23).

Jest ono na tyle ważne, że Jezus poświęcił mu dość długą wypowiedź, którą spuentował następująco:

„Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi»” (Łk 13, 30).

To ostatnie zdanie oznacza, że Bóg jest doskonały w swojej sprawiedliwości, której towarzyszy nieskończone miłosierdzie i już ten niepojęty dla nas paradoks sprawia, że nigdy nie powinniśmy osądzać innych ludzi, ani tym bardziej osądzać Bożego sądu, ponieważ jest On dla nas Tajemnicą, wobec której jedynym słusznym podejściem jest bezwarunkowe zaufanie.  

W tym sensie nikt nie powinien czuć się pewien swojego zbawienia, ani pysznić się wobec Boga swoimi czynami, jak robił to w świątyni faryzeusz z przypowieści Jezusa (por. Łk 18, 9-14). Przeciwnie, Pan wzywa nas, byśmy traktowali nasze życie, jako drogę ku ciasnym drzwiom raju, przez które wejdziemy jedynie wówczas, gdy nie będziemy obciążeni grzechami, oraz rozdęci pychą i poczuciem fałszywej wyższości płynącej z przekonania o byciu wybranymi czy „faworyzowanymi” przez Boga.

„Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie będą mogli” (Łk 13, 24).

" Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę, ażeby już zapłonął " ... Łk.12,49

W dzisiejszej Ewangelii,  Pan Jezus zapowiada, że w dalszej historii świata, będą dokonywały się rozłamy, a ich powodem będzie On sam. Będą się one  dokonywały nawet w rodzinach.

Jak jest w historii naszych rodzin, każdy z nas wie najlepiej...

Rozłamy w rodzinie są zawsze smutnym, a niekiedy tragicznym stanem...

Rodzina zaczyna się od małżeństwa zawieranego przed Panem Bogiem, stąd też płynie siła do jej trwania niezależnie od życiowych okoliczności. 

Módlmy się, aby te rozłamy, o których mówi Pan Jezus, jeśli już do nich dojdzie, małżeństwa i rodziny, które są przed Panem Bogiem zawierane,  potrafiły w Jego Imię pokonać.

To Jedno Imię...

Imię nieznane, chociaż zapowiedziane.

Imię, które wybrzmiało.

 Imię pokorne, rozradowane i wypełniające Wolę.

Imię cichości i codzienności.

Imię zatroskane i bolejące.

Imię żyjące nadzieją.

Imię doznające spełnienia.

Imię obdarowane Łaską.

Imię Królewskie.

Imię ukochane i wychwalane.

Imię wypowiadane w radości i bólu.

Imię oczekujące.

Imię Modlitwo.

Imię będące pomocą i drogą.

Imię Iskro w ciemności.

„Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo” (Łk 12, 32).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest częścią nauczania Jezusa o relacji Jego uczniów do dóbr materialnych. Jest to zatem szczególnego rodzaju wykład ekonomii, która obejmuje swoim zasięgiem nie tylko dobra doczesne, ale również wieczne, dlatego jest to ekonomia uniwersalna, ekonomia zbawienia.

Pierwszy wniosek, który możemy wyciągnąć to ten, że sposób naszego stosunku do rzeczy materialnych ma wpływ na naszą relację do rzeczy duchowych, do „skarbów niewyczerpanych w niebie” (Łk 12, 33). Co więcej, trzosy doczesne powinny ustąpić miejsca tym drugim:

„Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę! Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie niszczy. Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze” (Łk 12, 33-34).

Na tym właśnie polega prawdziwa mądrość chrześcijanina: poświęca on to, co przemijające i mniej wartościowe, aby zdobyć to, co jest wieczne i  bezcenne. Jezus uczył nas tej prawdy w licznych przypowieściach, w tym tej o skarbie znalezionym na polu:

O dobrze przeżyty sierpniowy czas...

Miesiąc sierpień jest w naszej Ojczyźnie miesiącem bogatym w liczne rocznice i święta. Jest to jednak również czas pielgrzymowania. Polskie drogi i dróżki zapełniają się rzeszami pielgrzymów: starszych, młodszych, a nawet tych najmłodszych, bo jeszcze jadących na wózkach. Niekiedy bierze mnie zdziwienie na widok niektórych osób, które widzę na pielgrzymkowym szlaku...  Jednak, gdy wspomnę na słowa, że "Wiara góry przenosi", to zdziwienie mija i pozostaje tylko zachwyt, że ludzie taką wiarę mają.

  Mój czas pielgrzymowania, to okres młodości i czas pielgrzymkowego bumu, a jednocześnie przełomu. Czas, gdy sama Warszawska Pielgrzymka Piesza liczyła ponad 50 tysięcy pielgrzymów i jakby, stała się matką pielgrzymek diecezjalnych - mniejszych liczbowo, ale w sumie na pewno liczniejszych niż WPP.

  Były to czasy, gdy na Podlaskiej Pielgrzymce Pieszej, do granic diecezji, można było nie mieć prowiantu, bo ludzie żywili pielgrzymów. W miejscach postoju bywały niekiedy na wsiach ustawiane stoły na wiele, wiele miejsc. A jak zastawione...

... Komu więc przypadnie to, co przygotowałeś? Łk. 12,20

 

 

W czytaniach na XVIII Niedzielę Kościół zaprasza nas do otwarcia serc i umysłów na tajemnicę Bożej mądrości, szczególnie w tym jej aspekcie, który dotyczy naszego stosunku do dóbr materialnych. Jezus uczy nas dziś, że są one – w naszej codziennej drodze do Boga – narzędziem, które jak każde inne, może stać się okazją do czynienia dobra i zła, dla naszego zbawienia i potępienia.

   Dwunasty rozdział Ewangelii św. Mateusza rozpoczyna się nauką, jaką Pan kieruje do swoich uczniów, zwanych w dalszej części „przyjaciółmi”. Ten serdeczny, bezpośredni stosunek Jezusa do swoich uczniów jest cechą wyróżniającą Go spośród innych rabbich, prowadzących działalność w ówczesnej Palestynie. Jezus mówi wyraźnie w Ewangelii św. Jana: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje” (J 15, 12-16).