„I rzekł Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe” (Ap 21,5)

 

  W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus łączy w jednej mowie; cierpienie chwałę i miłość. 

 

  

  Po pierwsze cierpienie, bo wyjście z Wieczernika Judasza, który definitywnie postanowił zdradzić Nauczyciela, sprawiło Jezusowi ból tym większy, że znał On zarówno tragiczne losy swojego ucznia, jak również wiedział, że wyjście Judasza jest początkiem Jego wyjścia, o którym rozmawiali z Nim Mojżesz i Eliasz podczas Przemienienia na górze Tabor.

Po drugie chwałę, ponieważ wyjście Jezusa jest w istocie Jego przejściem do Ojca przez krzyż, z którego Pan osądza świat i otwiera nam niebo zamknięte przez grzech pierworodny. Jezus wyraził następująco:

„Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 31-32).

Chwała Ojca objawia się w uniżeniu i haniebnej śmierci Syna, oraz Jego Zmartwychwstaniu, przez które Jezus pokonuje moc grzechu i śmierci będącej jego następstwem. Syn Boży poddaje się największemu upodleniu, jakiego człowiek mógł się dopuścić wobec drugiego człowieka w obliczu ustanowionego przez siebie prawa, aby właśnie tam rozpocząć drogę wywyższenia każdego człowieka, który zechce przyjąć łaskę zbawienia. Dla współczesnych Jezusowi Żydów chwała Boża była nierozłącznie związana z Jego nieskończoną mocą i potęgą, tymczasem w życiu Jezusa chwała Boża wyraża się najbardziej wówczas, gdzie jest On poniżony, słaby i bezbronny, jak prowadzona na rzeź owca.

Fatima 1917. Objawienia Najświętszej Maryi Panny

Każdy z nas ma swoją drogę do Pana Boga.

Czy chce przed Nim stanąć, czy nie, to i tak stanie...

Wtedy dowie się o tym, czemu wiary nie chciał dać, albo wybrał sprzeciw.

  Od grzechu pierworodnego, propozycje życia bez Pana Boga, czy nawet wbrew niemu, były obecne stale. Teraz, gdy w życiu ludzi, ukazało się tak wiele różnych możliwości jego wypełnienia, często zdarza się, że miejsca dla Pana Boga zaczyna w nim brakować, albo schodzi on na dalszy plan. Czasem nawet, traktowany jest wrogo.

  Stanie się znów ważny, gdy przestaną być istotne te sprawy, które człowieka pochłonęły w okresie największej życiowej witalności.

   Życie człowieka, a za nim życie ludzkości, jest takie, jak często widać. Jest wiele i coraz bardziej różnorodnego zła...

   Ale każda czara ma swoją miarę. Miara ludzkiego zła i bezbożności, ma nią również.

Tydzień modlitw o powołania kapłańskie i zakonne

  Czwarta niedziela Wielkanocna – Niedziela Dobrego Pasterza, rozpoczęła Tydzień Modlitw o Powołania Kapłańskie, Zakonne i Misyjne. Zapoczątkował tę modlitwę Ojciec Święty Paweł VI, w odpowiedzi na widoczny już w tamtych czasach spadek powołań i liczby osób poświęcających swoje życie Panu Bogu i to tak wśród niewiast, jak i mężczyzn.

    Pierwszy Dzień Modlitw o Powołania, miał miejsce w Niedzielę Dobrego Pasterza 12.04.1964r.

  Obecnie trwamy w tygodniu modlitw o Powołania, który w tym roku nosi nazwę „Posłani w Pokoju Chrystusa”

   Zachęcamy do modlitwy o powołania, aby nie zabrakło nam, Ojczyźnie naszej i światu przewodników i posługujących na drodze prowadzącej do Zbawienia; tak żeńskich, jak i męskich.

 
  Prośmy też o wytrwanie na drodze powołania dla tych, którzy już powiedzieli Bogu TAK.

Miejcie wiarę w Boga i uciekajcie się pod opiekę Maryi. Ludzie zawsze byli różni. 

Pamiętajcie słowa Chrystusa Pana.

Nienawiść świata Świadectwo Ducha Świętego

  "Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie wpierw znienawidził.  Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi.  Pamiętajcie o słowie, które do was powiedziałem: „Sługa nie jest większy od swego pana”. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać.  Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który Mnie posłał."  J. 15,18-21

                        Modlitwy o powołania

                 MODLITWA JANA PAWŁA II O POWOŁANIA
  Do Ciebie, Panie, zwracamy się z ufnością! Synu Boży, posłany przez Ojca do ludzi wszystkich czasów i żyjących w każdym zakątku świata! Błagamy Ciebie, za pośrednictwem Maryi, Matki Twojej i Matki naszej: spraw, aby w Kościele nie brakowało powołań, zwłaszcza do szczególnej służby Twemu Królestwu.

  Jezu, jedyny Zbawicielu człowieka! Modlimy się do Ciebie za naszych braci i za nasze siostry, którzy odpowiedzieli “tak” na Twoje powołanie do kapłaństwa, do życia konsekrowanego i do misji. Spraw, aby ich życie odnawiało się każdego dnia i stawało się żywą Ewangelią. Panie miłosierny i święty, nadal posyłaj nowych robotników na żniwo Twego Królestwa! Pomagaj tym, których powołujesz, by Cię naśladowali w naszych czasach: spraw, by kontemplując Twoje oblicze, przyjmowali z radością tę przedziwną misję, którą im powierzasz dla dobra Twego Ludu i wszystkich ludzi. Ty, który jesteś Bogiem i żyjesz, i królujesz z Ojcem i Duchem Świętym na wieki wieków. Amen. 

                MODLITWA BENEDYKTA XVI W INTENCJI POWOŁAŃ
  Ojcze, spraw, by wśród chrześcijan rozkwitały liczne i święte powołania kapłańskie, które będą podtrzymywały żywą wiarę i strzegły wdzięczną pamięć o Twoim Synu Jezusie poprzez głoszenie Jego słowa i sprawowani Sakramentów, za pomocą których nieustannie odnawiasz Twoich wiernych. Daj nam świętych szafarzy Twojego ołtarza, którzy będą mądrymi i żarliwymi stróżami Eucharystii, Sakramentu najwyższego daru Chrystusa dla zbawienia świata.

Powołuj sługi Twego miłosierdzia, którzy poprzez sakrament Pojednania będą rozszerzać radość Twojego przebaczenia. Spraw, Panie, by Kościół przyjmował z radością liczne natchnienia Ducha Twojego Syna i posłuszny Jego wskazaniom troszczył się o powołanie kapłańskie i do życia konsekrowanego.

„Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10, 30).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest wyjątkiem z dłuższego wywodu Jezusa, w którym objawia się On jako Brama i jednocześnie, jako Pasterz, który wprowadza owce do królestwa Bożego:

„Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony - wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę” (J 10, 9).

„Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz. Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je [potem] znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca»” (J 10, 14 – 18).

Misja pasterska Jezusa polega na bezpiecznym i skutecznym przeprowadzeniu owiec  do miejsca, gdzie „znajdą paszę”, dlatego, jako dobry Pasterz, umiera za swoje owce. Jeśli tego nie zrobi owce nigdy nie wejdą do królestwa Jego Ojca. Jezus obmywa owce swoją Najświętszą  Krwią z grzechów i karmi je Nią, oraz swoim Ciałem, aby nie ustały w wędrówce. Mojżesz doprowadził naród wybrany do ziemi obiecanej, lecz do niej nie wszedł. Bez Jezusa nowy naród wybrany nie wejdzie do niebieskiego Jeruzalem.

Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski.

  Miesiąc maj, przynosi nam piękno w przyrodzie.

Świat się zmienia, krajobrazy koloryzują się feerią barw.  Po szarzyźnie minionych miesięcy, są one, tym bardziej, odbieranie, jako świeże, piękne i utęsknione. Jeśli dodamy do tego śpiew ptaków, których liczba się zwielokrotniła, to spacer staje się ucztą wrażeń i doznań.

   Miesiąc maj, jest również miesiącem Maryi. Jakby z pięknem wiosny i po przeżytym czasie Świąt Zmartwychwstania Pańskiego, była potrzeba, aby rozwinąć się duchowo, a nie tylko przeczekać do grudniowych Świąt Bożego Narodzenia.

   Przeżywamy w maju 6 uroczystości, świąt, czy wspomnień Maryi.

Dzisiaj przeżywamy Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski.

Maryja jest Królową naszej Ojczyzny, ale niechaj będzie, Królową każdego Polaka. Niechaj będzie Królową każdego Polskiego Serca, a nie jakichś wszystkich.

  Maryjo Królowo Polski, proszę, módl się za nami. Prowadź Naród Polski i każdego z nas z osobna.

  Wejdźmy w ten temat głębiej:

https://misyjne.pl/3-maja-uroczystosc-najswietszej-maryi-panny-krolowej-polski/

„A wypowiedziawszy to rzekł do niego: «Pójdź za Mną!»” (J 21, 19).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna składa się z dwóch części, których wspólnym mianownikiem jest powołanie uczniów, przedstawione przez św. Jana w odniesieniu do ich przywódcy, św. Piotra. Jest to powołanie do miłości, która dla uczniów Zmartwychwstałego wyraża się w pójściu za Nim.

Pierwsza część perykopy jest swoistą reminiscencją powołania pierwszych uczniów, która miała miejsce w kontekście cudownego połowu.

W Ewangelii wg św. Łukasza czytamy, że Jezus, na początku swojego publicznego nauczania, wszedł do łodzi Szymona i z niej nauczał tłumy.

„Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!». A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na wspólników w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli; i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały. Widząc to Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny». I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona. Lecz Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił». I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim” (Łk 5, 4-11).

Wprawdzie w powyższym wydarzeniu bierze udział większa liczba rybaków, jednak opowieść koncentruje się na Szymonie, którego Jezus ustanawia rybakiem ludzi i wzywa, aby razem ze swoimi towarzyszami poszedł za Nim.

Dziś Zmartwychwstały Pan niejako odtwarza tamto wydarzenie, aby uczniowie, doświadczyli ponownie swojej niemocy, skonfrontowali ją wszechmocą Jezusa i przypomnieli sobie jaki sens nadał On ich życiu. W szczególności dotyczy to Piotra, wyznaczonego przez Pana na ich przywódcę i opokę dla rodzącego się Kościoła. Piotra, który trzykrotnie wyparł się nie tylko Jezusa, ale również – w konsekwencji – swojej misji. Nie ma bowiem Kościoła bez Chrystusa, ale również, z woli Zbawiciela – nie ma Kościoła bez Piotra – i to jest istotna nauka płynąca z dzisiejszej perykopy ewangelicznej.

Piotrowi, w jego powrocie do Jezusa i do ponownego podjęcia pasterskiej misji, towarzyszy umiłowany uczeń, w którym Tradycja Kościoła rozpoznaje św. Jana. To on towarzyszy Piotrowi w drodze do pustego grobu i na widok ułożonych w nim szat zaczyna wierzyć w zmartwychwstanie Pana.

Święto Bożego Miłosierdzia

Po ośmiu dniach, od Zmartwychwstania, gdy Tomasz dołączył do pozostałych Apostołów, Pan Jezus przyszedł do nich - może nawet właśnie ze względu na Tomasza i rzekł do niego:

   

 "«Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».

Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: «Pan mój i Bóg mój!»

 Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś?

Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.» J,20,27-29

  

  Każdy z nas jest właśnie w tej sytuacji ostatniej sytuacji.

Wiara każdego, jest warunkiem Łask, które są obiecane w związku z dzisiejszym Świętem Miłosierdzia.

Bądźmy wierzącymi, błogosławionymi i pokładajmy nadzieję w Miłosierdziu Bożym.»

   Przeżywamy  Święto Bożego Miłosierdzia.  

Święto To, na polecenie Pana Jezusa, przekazane Świętej Faustynie Kowalskiej i zapisane w jej Dzienniczku, ma być obchodzone na całym świecie w pierwszą niedzielę po Wielkanocy.

Towarzyszą mu wielkie obietnice Boże, porównywalne nawet, z Łaską Chrztu Świętego.

  O Miłosierdziu Bożym mówi się w ostatnich czasach wiele, ale nie zostało ono odkryte dopiero teraz, tylko przypomniane przez Pana Boga, za pośrednictwem swojej służebnicy. 

 Może czasy się tego domagały, a może Miłość Boga do człowieka dała ludziom ostatnią deskę ratunku, gdyż, tak wielkie jest niekiedy zagubienie ludzi, że zostało przypomniane Miłosierdzie Boże i to, że oprócz bycia Sprawiedliwym, Pan Bóg jest też Miłosierny?

   W linku zamieszczonym na końcu postu, chciałbym zaproponować dłuższą drogę przez Miłosierdzie Boże w Biblii. Najpierw w Starym, potem w Nowym Testamencie. 

W Miłosierdziu Bożym, najważniejsze wydaje  się to:

  „ Choćby grzechy wasze były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją”.