Dzisiejsza perykopa ewangeliczna, będąca kontynuacją mowy Jezusa, którą rozważaliśmy w zeszłym tygodniu, wprowadza nas, niejako otulonych Bożą Opatrznością, w tematykę rzeczy ostatecznych, szczególnie zaś stawia nas wobec tajemnicy powtórnego przyjścia Jezusa, które Kościół nazywa Paruzją.
Człowiek chciałby znać swoją przyszłość. Wydaje mu się, że ta wiedza pozwoli mu lepiej zorganizować teraźniejszość i przygotować się na to, co przyniesie mu los, dzięki czemu uda mu się kontrolować otaczającą go rzeczywistość. To pragnienie, które w niektórych aspektach da się zrozumieć, w rzeczywistości niedaleko odbiega od pragnienia poznania dobra i zła, którym skusił pierwszych rodziców Szatan: „Wtedy rzekł wąż do niewiasty: «Na pewno nie umrzecie! Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło»” (Rdz 3, 4). Ten werset można sparafrazować: „otworzą wam się oczy i tak jak Bóg będziecie znali przyszłość”. Tylko Trójca Przenajświętsza, która JEST poza czasem i przestrzenią, zna przyszłość i koniec wszelkiego stworzenia od niezmierzonych galaktyk, do pojedynczego kwantu. W tym sensie boska znajomość czasu jest, w pewnym sensie, aspektem jego Opatrzności: nasz Ojciec nie tylko doskonale wie kim jesteśmy i czego potrzebujemy, ale widzi nas również z perspektywy wieczności. Stwórca czasu i przestrzeni wie z absolutną pewnością jak skończy się historia tego świata i życie każdego z nas, oraz gdzie znajdziemy się po sądzie, którego przecież nie unikniemy, co w żaden sposób nie umniejsza naszej wolności w decydowaniu o tym, czy wybieramy Miłość i światło, czy egoizm i ciemność.
