Jezus uwalnia od depresji – Świadectwo Edyty

  Nawet nie wiem ile lat trwała moja udręka; to były nieustające ataki
negatywnych myśli, lęków, poczucia pustki i beznadziejności, ataków
paniki, itp.. Popadałam w trwające po kilka dni a nawet tygodnie stany
letargu, zawieszenia. Nie mogłam w tym czasie normalnie funkcjonować,
nie mogłam się skupić; zapominałam o tym co miałam zrobić lub co przed
chwilą ktoś do mnie mówił. Miałam kłopoty w pracy, ciągle popełniałam
te same błędy, nie mogłam nawiązać normalnych relacji z innymi,
izolowałam się, unikałam spotkań, bałam się poznawać nowych
ludzi...wszystko było źle i nie tak, ...wszystko mnie drażniło i przygnębiało, jednym słowem mój stan był tragiczny i nikt z zewnątrz pomimo, że bardzo chciał, nie mógł mi pomóc. Moja rodzina przyzwyczaiła się do moich trudnych dni i dawała mi spokój, tak jak tego sobie życzyłam, potrzebowałam spokoju ale czułam się strasznie samotna, opuszczona i nikomu nie potrzebna. Miałam powracające myśli
samobójcze...

  Sytuacja wydawała się bez wyjścia, mój stan się pogarszał a ja nie
wiedziałam co zrobić, byłam bardzo wyczerpana...
  Wtedy usłyszałam w telewizji słowa Joyce Meyer, która w jednej z nauk
powiedziała: Tylko Jezus jest w stanie uwolnić Cię od twoich lęków i
zranień... 

Jej słowa zapadły mi w pamięć, uchwyciłam się ich jak
ostatniej deski ratunku....( był to czas przygotowań do Świąt Bożego
Narodzenia) chciałam iść jak najszybciej do Domu Boga i prosić go o
uzdrowienie...
 

  Jednak to nie było takie łatwe, bo mój stan spowodował, że nie całkiem
miałam kontakt z rzeczywistością; pamiętam, że ubrałam się i szłam a
raczej człapałam, a każdy ruch był wysiłkiem jakbym miała nogi z
ołowiu. Resztkami sił dotarłam w mroźny poranek do Kościoła, usiadłam
przed obrazem Jezusa Miłosiernego i nie mogłam się modlić... nic nie
mogłam z siebie wydobyć, jedynym słowem jakie w duchu mogłam
powiedzieć było:... jestem...
   Czułam się tak jakbym była we wnętrzu głębokiej studni, słyszałam
dźwięk słów ale nie rozumiałam. Nie wiem jak minęła Msza św. i co
ksiądz mówił na kazaniu, ale wiem, że wtedy Jezus "spojrzał" na mnie z
miłością i wydobył mnie ze "studni rozpaczy". W sercu na dnie odczułam
delikatne ciepło i spokój a Oblicze Jezusa uśmiechało się do mnie,
byłam tylko ja i On...

  Depresja nie ustąpiła od razu ale mój stan powoli się poprawiał tak,
że już w trakcie Świąt mogłam z uśmiechem siedzieć przy wigilijnym
stole.
 

  Od tamtej pory przychodzę do Jezusa by trwać w tym wspaniałym
zjednoczeniu; jest moim źródłem życia, nadziei, radości i spokoju.
Gdy tylko dzieje się coś nie tak, w pracy, wśród bliskich itp. biegnę
do niego i proszę o wszystko, bo On jest bardzo hojny; dziękuję za
wszystko i proszę o wszystko, o siłę, spokój radość, cierpliwość do
siebie i innych ( znoście siebie nawzajem..)

  Jeśli coś nie jest po mojej myśli zanoszę to pod krzyż mojego Pana i
zostawiam mu te wszystkie sprawy, które do tej pory mnie dręczyły...
Gdy nadchodzą złe myśli zwracam się do Jezusa i zamieniam złorzeczenie
na dziękczynienie a narzekanie na chwalenie; wielbię Boga za wszystko
czym mnie obdarza, za ludzi z którymi idę przez życie nawet jeśli nie
do końca ich rozumiem lub oni mnie. Nie oceniam i nie oskarżam już
innych ani siebie, dzięki temu jestem lżejsza.

  Na koniec mogę powiedzieć tylko, że uwolnienie nie oznacza, że mam
życie usłane różami; " złodziej dobrych myśli " nie śpi i stara na
różne, coraz to inne, sposoby podkopać moje dobre samopoczucie. Jednak
teraz jest zasadnicza różnica w mojej wewnętrznej postawie wobec
negatywnych myśli, lub negatywnych zdarzeń, które kiedyś mogły mnie
pokonać. Teraz nie ja je pokonuję, bo nie mam takiej siły, ale Jezus,
bo tylko On ma taką moc.

  Pozdrawiam wszystkich czytających te słowa i uwielbiam w Was Miłosiernego Boga
                                      Współmodląca Edyta