"Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?".

Dzisiejsza perykopa wzięta z Ewangelii według świętego Łukasza (Łk 2, 41-52) opowiada o wydarzeniu, które rzuca światło na wyjątkową relację Jezusa do Świątyni, jako domu Jego Ojca, oraz do Jego ziemskich rodziców. W kontekście święta Świętej Rodziny, scena ta ukazuje nie tylko miłość i troskę Maryi i Józefa, ale również duchowy rozwój Jezusa, Jego wyjątkowy związek z Ojcem oraz wezwanie każdej rodziny do życia w jedności z Bogiem.

  Jezus, w wieku dwunastu lat, coraz wyraźniej odczuwał, że świątynia jest miejscem szczególnym – domem Jego Ojca. To właśnie tam czuł się najbliżej Boga. Maryja i Józef, pełni miłości i zaufania do Jego mądrości, zrozumieli, że ich Syn dojrzewa w sposób wyjątkowy. Jednak nie pojmowali jeszcze w pełni, że dla Jezusa wypełnianie woli Ojca było priorytetem. Dlatego pozostał w świątyni, by rozmawiać z nauczycielami Pisma i zgłębiać tajemnice wiary.

  Gdy Maryja i Józef zorientowali się, po dniu wędrówki, że Jezus nie wraca z nimi do domu, natychmiast podjęli trudną decyzję o samotnym powrocie do Jerozolimy. Podróż ta była nie tylko fizycznie wymagająca, ale także pełna niebezpieczeństw. Przez trzy dni szukali Jezusa, w bólu i niepewności. Symbolika trzech dni w Biblii jest niezwykle bogata – przywołuje na myśl śmierć i zmartwychwstanie Jezusa, które miały dopiero nastąpić, a także wyraża nadzieję na odnowienie i nowe życie po czasie próby.

Rozłąka z Jezusem była dla Maryi i Józefa doświadczeniem głębokiego bólu serca, ponieważ kochali Go miłością bezgraniczną. Ich miłość do Jezusa, a także wzajemne oddanie, są obrazem, jak miłość do Boga może scalać każdą rodzinę. To właśnie ta miłość pozwoliła im przetrwać trudności i odnaleźć Syna w świątyni. Zaskakująca była dla nich Jego odpowiedź: “Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?”. Pomimo to, Jezus zaprzestał dyskusji z uczonymi i podporządkował się swoim ziemskim rodzicom, gdyż Jego godzina jeszcze nie nadeszła.

   Maryja, choć nie do końca rozumiała zachowanie Syna, zachowywała te wszystkie sprawy w swoim sercu. Jej postawa uczy nas zaufania wobec Bożego działania, nawet jeśli jego sens nie jest dla nas w pełni zrozumiały. Szczytem tego zaufania było trwanie Maryi przy Jezusie pod krzyżem. Matczyne serce rozrywał widok trzygodzinnej agonii Syna, a jednak nie zwątpiła, że cierpienie Syna i jej własne ma głęboki sens, który Bóg objawi w stosownym czasie. Podobnie każda rodzina, w godzinie najcięższej próby, powinna jednoczyć się pod krzyżem Zbawiciela, ponieważ tylko wtedy doświadczy cudu zmartwychwstania. Jeśli w danym momencie nie potrafimy zrozumieć Bożych planów, warto wierzyć, że Bóg współdziała z tymi, którzy w Niego wierzą, dla ich dobra.

   Święta Rodzina jest wzorem jedności, miłości i wiary. Ta scena z życia Jezusa przypomina, że Bóg pragnie, by każda ludzka rodzina była miejscem, gdzie miłość do Boga i wzajemne zaufanie tworzą fundament życia. Jezus, poprzez swoje posłuszeństwo Maryi i Józefowi, pokazuje, że prawdziwe wypełnianie woli Bożej nie wyklucza troski o relacje z najbliższymi, ale je umacnia. Niech Święta Rodzina będzie dla nas wzorem w codziennym życiu i wierności Bogu.

                                                                           Arek

   Liturgię Słowa z dzisiejszej niedzieli znajdziemy pod linkiem: 

https://niezbednik.niedziela.pl/liturgia/2024-12-29