16 lipca Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Matki Bożej Szkaplerznej

„Niech się weselą pustynia i

spieczona ziemia, niech się

raduje i niech rozkwitnie! Niech

wyda kwiaty jak lilie polne,

niech się rozraduje, skacząc i

wykrzykując z uciechy. Chwałą

Libanu ja obdarzono, ozdobą

Karmelu i Saronu. Oni zobaczą

chwałę Pana, wspaniałość

naszego Boga” Iz 35,1-2

   Ogromnie weselę się w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim, gdyż odział mnie w szaty zbawienia i okrył płaszczem sprawiedliwości...

  
Modlitwa św. Rafała Kalinowskiego

O Błogosławiona Panno, Niepokalana ozdobo i światłości Góry

Karmel, która okiem szczególnej dobroci patrzysz na każdego, który

Twą świętą odziany jest szatą, spojrzyj na mnie łaskawie i okryj

mnie płaszczem Swej macierzyńskiej opieki. Wspomóż mą słabość

swoją potęga, oświeć Swą mądrością ciemności mego serca,

pomnażaj we mnie wiarę, nadzieję i miłość. Racz ozdobić moja

duszę takimi łaskami i cnotami , aby zawsze była miłą Twemu

Boskiemu Synowi i Tobie. Amen

  
  Być może pierwszą osobą, która w Polsce przyjęła szkaplerz karmelitański była św. Królowa Jadwiga - inicjatorka sprowadzenia karmelitów do naszego kraju. 

  Po niej ten szczególny dar Maryi nosiły inne znane i zasłużone postacie. Jest wśród nich król Zygmunt III ze swym dworem i Jan III Sobieski, który w szkaplerze zaopatrzył husarzy ruszających pod Wiedeń.
Jest też Mikołaj Zebrzydowski, wojewoda krakowski, który zasłynął z ufundowania kalwarii noszącej dziś jego imię. Szkaplerz towarzyszył Agnieszce z Tęczyńskich Firlejowej, upamiętnionej fundacją klasztoru karmelitów bosych w Czernej.

  Szczególnym świadectwem szkaplerza jest zapis uczyniony przez św. Siostrę Faustynę w Dzienniczku. Ze szkaplerzem kojarzy się fragment mówiący o Najświętszej Maryi Pannie zatroskanej o dusze czyśćcowe : „ Widziałam Matkę Bożą odwiedzającą dusze w czyśćcu. Dusze nazywają Maryję Gwiazdą Morza. Ona im przynosi ochłodę".

  O szkaplerzu przypomina także objawienie w Fatimie z 13 października 1917 r. Trojgu portugalskich pastuszków ukazała się Maryja w habicie karmelitańskim jako Matka Boża z Góry Karmel. Siedzące na kolanach Maryi Dzieciątko Jezus trzymało w ręce szkaplerz. Jedna z wizjonerek, dzisiaj św. Łucja, zapytana po wielu latach o przyczynę pojawienia się Maryi ze szkaplerzem, odpowiedziała, że pragnieniem Matki Bożej jest, abyśmy wszyscy nosili szkaplerz.

  Również ostatnie objawienie w Lourdes wiąże się ze szkaplerzem. Miało miejsce 16 lipca 1858 r. czyli w dniu, w którym obchodzimy Uroczystość Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel.

" O Maryjo! Ty Ducha Świętego wprowadzasz do duszy. Przez Ciebie uwielbiony jest Chrystus. Ty jesteś w stanie Boga Ojca przebłagać. Szczęśliwy, kto wraz z Tobą dojdzie do wieczności"

Obietnica Maryi

  Zanim szkaplerz stał się znakiem przymierza z Maryją, był zwykłym

odzieniem zakładanym na habit dla ochrony w czasie pracy. Tę szatę z

okrągłym wycięciem pośrodku zakładało się przez głowę tak, że z jednej strony opadała na piersi, z drugiej zaś na plecy, tworząc w ten sposób wygodny fartuch ochronny....

  Lecz w połowie XIII w. wydarzyło się coś, co temu kawałkowi tkaniny nadało zupełnie nowe znaczenie. Według tradycji, miało to miejsce w nocy z 15 na 16 lipca 1251 r. w klasztorze Ayelsford w Anglii. Generał

karmelitów św. Szymon Stock modlił się do Matki Bożej prosząc o wsparcie wobec trudności, jakie piętrzyły się przed zakonem, od niedawna działającym w Europie, takimi słowami :

Kwiecie Karmelu

Płodna winnico

Ozdobo niebios

Matko Dziewico

O Najwybrańsza

Czysta i wierna

Dzieciom Karmelu

Bądź miłosierna

O Gwiazdo morza

 Wówczas Najświętsza Maryja ukazała się pobożnemu zakonnikowi, wypowiadając słowa:

"Przyjmij, najmilszy synu,

szkaplerz twego zakonu jako znak

mego braterstwa, przywilej dla

ciebie i wszystkich karmelitów.

Kto w nim umrze, nie zazna ognia

piekielnego. Oto znak zbawienia,

ratunek w niebezpieczeństwach,

przymierze pokoju i wiecznego

zobowiązania".

  71 lat po widzeniu św. Szymona Matka Boża ukazała się ówczesnemu papieżowi Janowi XXII. Przekazała mu kolejne ważne przesłanie - obietnicę, że osoby pobożnie noszące szkaplerz i spełniające powszechne wymagania moralności już w pierwszą sobotę po śmierci zostaną zabrane z czyśćca i doczekają się zbawienia. Potwierdzeniem przez Kościół tej obietnicy stała się tzw. Bulla Sobotnia wydana przez Jana XXII.  Znaczenie szkaplerza łącznie z przywilejem sobotnim zostało uznane w późniejszych czasach przez kilku papieży. Jako pierwszy dokonał tego w 1530 r. Klemens VII, po raz ostatni zaś przywileje szkaplerzne potwierdził Pius XI w 1922 r. Przywileje zostały rozciągnięte poza obręb wspólnoty karmelitańskiej, stając się własnością całego Kościoła.

Szkaplerz w nauczaniu Magisterium Kościoła katolickiego…

 Za zrządzeniem Bożej opatrzności objawienie szkaplerzne stało się okazją do zaistnienia w Kościele pięknej i nowej formy nabożeństwa maryjnego, czerpiącej solidną doktrynalną podstawę w prawdzie o duchowym macierzyństwie Maryi. Źródłem tradycji szkaplerznej jest objawienie prywatne, którego przyjęcie nie jest konieczne do osiągnięcia zbawienia. Niemniej jest to wydarzenie ubogacające naszą wiarę. Pomaga nam zgłębić prawdę, że wszyscy oddający cześć Maryi doznają Jej opieki za życia, a szczególne w godzinę śmierci. Nosząc szkaplerz wyznajemy to, w co wierzy każdy katolik, gdy modli się słowami modlitwy Zdrowaś Maryjo: Módl się za

nami, grzesznymi, teraz i w godzinę śmierci naszej. Nabożeństwo szkaplerzne stanowi jedną z wielu dróg prowadzących do Jezusa przez Maryję. To na tej drodze zakon karmelitański wyznaje swoją wiarę w duchowe macierzyństwo Maryi i przez znak szkaplerza przekazuje ją innym.

Widząc bogactwo duchowych owoców w życiu wiernych, podążających do Boga w znaku szkaplerza, Magisterium Kościoła katolickiego zaliczyło go do sakramentaliów i zatwierdziło związane z nim nabożeństwo.

Co to znaczy, że szkaplerz jest sakramentalium ?

  Sakramentalia to wybrane przez Kościół katolicki poświęcone przedmioty oraz błogosławieństwa i modlitwy, które są nośnikami łaski. Dzięki nim prawie każde wydarzenie życia odpowiednio

usposobionego wiernego zostaje uświęcone przez łaskę wypływającą z misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

  Do sakramentaliów należą na przykład: modlitwa Anioł Pański, różaniec, droga krzyżowa, lektura Pisma świętego i medytacja nad Słowem Bożym, krucyfiks, obrazy Chrystusa, Najświętszej Maryi Panny i świętych, poświęcone medaliki, a także woda święcona.

  Skuteczność tych znaków i modlitw nie jest automatyczna, ale zależy od wiary i gorliwości. Sam fakt powieszenia obrazu Chrystusa na ścianie

czy założenie na szyję szkaplerza nie przysporzy nam łaski. Potrzebna jest wewnętrzna dyspozycja konkretnego człowieka wyrażająca się cierpliwym trudem w pracy nad sobą i praktyką miłosiernej miłości względem bliźnich.

  Nadając szkaplerzowi rangę sakramentalium Kościół przekazuje go wszystkim wiernym jako znak chrześcijańskiej wiary i znak Maryi.

                       Opracowała -  Elżbieta