„Dziś ze Mną będziesz w raju” (Łk 23, 43).

  Motywem przewodnim łączącym uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy i wydarzenia zbawcze które intensyfikują się począwszy od Wielkiego Czwartku, jest wypełnienie się obietnic Boga, który przez proroków zapowiedział, że odkupienie rodzaju ludzkiego dokona się w sposób niewyobrażalnie dramatyczny: Syn Boży stanie się Człowiekiem i jako Mesjasz odtrącony przez swój lud umrze straszną śmiercią krzyżową, aby uwolnić od wszelkiego grzechu i ubóstwić – w mocy sakramentu chrztu – każdego, kto przyjmie jako skierowane do siebie słowa św. Piotra, stanowiące swoiste streszczenie, w świetle Zmartwychwstania, dzisiejszej perykopy ewangelicznej:

 

„Bóg naszych ojców, Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, wsławił Sługę swego, Jezusa, wy jednak wydaliście Go i zaparliście się Go przed Piłatem, gdy postanowił Go uwolnić. Zaparliście się Świętego i Sprawiedliwego, a wyprosiliście ułaskawienie dla zabójcy. Zabiliście Dawcę życia, ale Bóg wskrzesił Go z martwych, czego my jesteśmy świadkami. (…) A Bóg w ten sposób spełnił to, co zapowiedział przez usta wszystkich proroków, że Jego Mesjasz będzie cierpiał. Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa. (…) Dla was w pierwszym rzędzie wskrzesił Bóg Sługę swego i posłał Go, aby błogosławił każdemu z was w odwracaniu się od grzechów” (Dz 3, 13-15; 18-20; 26).

Św. Piotr nazywa Jezusa Sługą, Świętym, Sprawiedliwym i Dawcą życia, wskazując w sposób pośredni, że Mesjasz jest współistotny Ojcu, że jest Bogiem z Boga. Wcielone Słowo, które za chwile zawiśnie na krzyżu jest Królem, który „istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, (…) uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 6-7; 8).

Św. Łukasz podkreśla tę chrystusową kenozę; to niewyobrażalne uniżenie się Mesjasza – Króla. Uczniowie towarzyszący Panu w Jego pokornym wjeździe na oślęciu do Jerozolimy wielbią radośnie Boga, wołając głośno:  „Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie. Pokój w niebie i chwała na wysokościach” (Łk 19, 38). Jest to swoiste echo pełnych uwielbienia słów mnóstwa zastępów niebieskich, które przyłączyły się do anioła wskazującego w Niemowlęciu złożonym przez Maryję w żłobie, Zbawiciela, Mesjasza i Pana: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania” (Łk 2, 14).

Rozprawa sądowa, podczas której Piłat ma zadecydować o losie Jezusa, toczy się właśnie wokół oskarżeń Pana o uzurpowanie dla siebie władzy królewskiej: „Tam zaczęli oskarżać Go: «Stwierdziliśmy, że ten człowiek podburza nasz naród, że odwodzi od płacenia podatków Cezarowi i że siebie podaje za Mesjasza - Króla». Piłat zapytał Go: «Czy Ty jesteś Królem żydowskim?» Jezus odpowiedział mu: «Tak, Ja Nim jestem»” (Łk 23, 2-3). Piłat, mimo, że lepiej od Żydów rozumie naturę królestwa Jezusa i nie znajduje w Nim winy, skaże Go właśnie za to, że jest królem, wskazując w ten sposób na upokarzającą farsę całego procesu: „Był to dzień Przygotowania Paschy, około godziny szóstej. I rzekł do Żydów: «Oto król wasz!» A oni krzyczeli: «Precz! Precz! Ukrzyżuj Go!» Piłat rzekł do nich: «Czyż króla waszego mam ukrzyżować?» Odpowiedzieli arcykapłani: «Poza Cezarem nie mamy króla». Wtedy więc wydał Go im, aby Go ukrzyżowano” (J 19, 14-16).

Począwszy od tego momentu, aż do swojej śmierci krzyżowej Jezus będzie wyszydzany i torturowany właśnie za to, że objawił się jako Ten, który urzeczywistnia królowanie Boga na ziemi, jako Autobasileia, Wcielone królestwo Boże: „Lecz członkowie Wysokiej Rady drwiąco mówili: «Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wybrańcem Bożym». A żołnierze uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem podchodzili do Niego i mówili: «Witaj, Królu Żydowski!» I policzkowali Go” (J 19, 2-3); ”Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: «Jeśli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw sam siebie». Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: «To jest Król Żydowski»” (Łk 23, 35-38).

Właśnie na krzyżu, swoim ziemskim tronie, poniżony i konający wśród szyderstwa Żydów i pogan, Jezus ostatecznie objawia prawdziwą naturę swojego królowania, gdy obiecuje życie wieczne skruszonemu łotrowi, przyjmując jego wyznanie wiary:

„Lecz drugi, karcąc go, rzekł: «Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież - sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił». I dodał: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa». Jezus mu odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju»” (Łk 23, 40-43).

Gdy Pan obiecuje zbawienie człowiekowi, który pokornie przyznaje się do popełnionych grzechów i z ufnością zawierza Mu, jako królowi nieba, swój los, w Jego zdeformowanym obliczu, bardziej niż kiedykolwiek, dostrzec możemy piękno oblicza Boga, który z nieskończonej miłości do każdego człowieka wydaje w nasze ręce swego jedynego Syna, aby nawet na drzewie hańby odnalazł i ocalił to, co zginęło (por. Mt 18, 11). Dostrzeżenie przez Dyzmę w zmaltretowanym skazańcu niewinnego Odkupiciela zdolnego wybaczyć grzechy i wprowadzić do raju było ostatni cudem jaki Duch Święty dokonał za ziemskiego życia Jezusa. Dlatego wydarzenie to jest swoistym testamentem Zbawiciela: nie ma takiego grzechu, jakiego Bóg nie mógłby wybaczyć, jeśli za niego szczerze żałujemy, oraz nigdy nie jest za późno, aby otworzyć się na Bożą łaskę i przyjąć zbawienie, które ofiaruje nam Jezus. Ponieważ do raju można wejść tylko z Nim, a kto – jak zły łotr – świadomie i do końca odtrąca Zbawiciela, kto  w Nim nie trwa „zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie” (J 15, 6).  

Jezus, w którym doskonale wypełniły się wszystkie obietnice zbawienia, każdą sekundą swojej agonii, potwierdza miłość Boga do grzesznika, wyrażoną przez proroka Ezechiela: „Ja nie pragnę śmierci występnego, ale jedynie tego, aby występny zawrócił ze swej drogi i żył” (Ez 33, 11). Dlatego też, w ostatnich słowach ziemskiego życia, oddaje On w ręce Ojca Tego, którym został namaszczony po chrzcie w Jordanie: Ducha Świętego, który po trzech latach publicznej misji doprowadził Go na Golgotę. Teraz naprawdę Jezus nie ma już nic – wszystko oddaje Ojcu i przez to staje się ofiarą doskonałą, holokaustem płonącym doskonałą miłością do Ojca, w nieskończonym posłuszeństwie Jego woli po to, aby każdy człowiek, nawet najbardziej nikczemny, miał szansę razem z Nim zmartwychwstać ku nowemu życiu w zjednoczeniu z Trójcą Przenajświętszą, które nigdy nie będzie miało końca.  

„Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek. Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego. Po tych słowach wyzionął ducha” (Łk 23, 44-45).

Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył.

                                                                     Arek