Żałoba

Nie płacz, bo wszyscy na ciebie patrzą, będzie dobrze..... :

To normalny proces w naszym życiu, że odchodzą nasi bliscy- rodzice, współmałżonkowie, czasem małe dzieci....
Każdy z nas przez to przechodzi i każdy inaczej. Dużo zależy od relacji, jakie łączyły nas za życia z osobą, która odeszła do wieczności. Jesteśmy spokojni, kiedy dotyczy to np sąsiada, czy kogoś zupełnie nie związanego z nami osobiście.
Potrafimy się opanować i dyskretnie skrywamy łzy, albo też nie wywołuje to w nas żadnych mocniejszych emocji- głębokiego smutku, często niepohamowanego płaczu....

   Jako wierzący, ufamy , że ten, kogo właśnie żegnamy, przeszedł do życia wiecznego, nieporadnie w tych pierwszych godzinach, dniach, modlimy się, prosimy o radość życia wiecznego z Bogiem, zostaje jednak smutek, żal, może jakieś wyrzuty sumienia?
Czegoś nie powiedzieliśmy, zaniechaliśmy, zaniedbaliśmy....
A może było bardzo dobrze- kilkadziesiąt lat , spędzonych w udanym związku małżeńskim, czasem pod górkę ale zawsze mogliśmy liczyć na pomoc, wsparcie, czułość , oddanie, kochaliśmy i byliśmy kochani....
Albo poświęciliśmy kilkanaście lat, na wychowanie młodego człowieka i nagle jedna chwila.....nie ma ich wśród nas.....
Tak trudno patrzeć na przedmioty, które zostały, zapach, różaniec, zerwany i zawiązany nitką, na którym ktoś się modlił do ostatnich chwil, tutaj na ziemi.....
Pozwólmy tym, którzy zostają pogrążeni w żałobie płakać, wspominać, nie oburzajmy się, że to już tyle miesięcy, a oni nadal płaczą.
   Módlmy się za nich, aby Dobry Bóg przywrócił im radość życia, wspierajmy ich swoją obecnością, czasem wspólnym milczeniem, po prostu bądźmy z nimi.

Pół roku temu, odeszła moja mama, nadal wszystko jest świeże. Odzyskuję dzięki modlitwie równowagę i czekam na czas kiedy będę spokojnie wchodzić do szpitala, gdzie zmarła.

                                                    

                                                                    Anna G