Cudowne Święto cudownej Trójcy Świętej - Świadectwo Huberta

  Szczęść Boże! Przesyłam Wam moje dość długie świadectwo, którym jednak musiałem się dzisiaj, w Uroczystość Trójcy Świętej, podzielić. Dlaczego dzisiaj? O tym w poniższym tekście. Dziś jednak doznałem takich łask, tak jasno się to wszystko wyraziło, że grzechem byłoby zostawić to tylko dla siebie. Niech przeczyta to chociaż jedna osoba, to będę zadowolony.

  Moi Drodzy! Chciałbym podzielić się z Wami świadectwem mojej ziemskiej wędrówki, której dzisiejszy przystanek okazał się być oazą na pustyni ziemskiego płaczu i udręk, ale po kolei...

  Urodziłem się nie tak dawno, bo w 1991 roku w dość dużym wielkopolskim mieście. W rodzinie katolicko letniej, ale bardziej gorącej niż zimnej - za wyjątkiem babci, która pełniła funkcję katechetki, do czego upoważniał ją wtedy ukończony kurs katechetyczny. Moje przyjście na świat było wielką radością dla całej mojej rodziny. Radością, którą niestety po upływie roku przerwał mój ojciec, zostawiwszy mamę i mnie dla innej kobiety. Tutaj warto nadmienić, że przed wstąpieniem w związek małżeński z moją mamą, był on związany z innymi kobietami, z którymi także miał dzieci. Nie inaczej było i tym razem - kolejne dziecko, później kolejna kobieta, kolejne dziecko i, niestety, zapomnienie o tych, których spłodziło się wcześniej. Tak więc, ojciec odszedł i do dnia dzisiejszego nie wykazuje większego zainteresowania moją osobą, ceniąc sobie bardziej alkohol i kolejne panie.

  Zostałem zatem z mamą i jej rodziną, bowiem na krewnych ojca także liczyć nie mogliśmy. Rodzina mamy skromna: samotna matka (moja babcia) i owdowiała babcia (moja prababcia).

  Wszystko skomplikowało jeszcze bardziej załamanie psychiczne mamy, przez które wpadła ona w depresję, nerwicę i, co najgorsze, narkomaństwo. Ten destrukcyjny nałóg szybko zabrał mamę z tego świata. Mimo usilnych prób, nie udało się wyrwać jej ze szponów uzależnienia... 

  

  Mając trzy-cztery lata, zacząłem coraz częściej przebywać w domu babci, będąc chronionym przez nią przed widokiem upadającego człowieka - mojej mamy. Szósty rok mojego życia to wiadomość o śmierci mojej rodzicielki, ksiądz, który początkowo nie chciał wydać zgody na katolicki pogrzeb i sam pochówek, który ostatecznie z wielką czcią odprawił ojciec zakonnik z pobliskiej miejscowości. Z uwagi na ograniczony kontakt z mamą w czasie, gdy świadomość dziecka pozwalała zapisywać już pewne obrazy w pamięci, nie przeżyłem tego tak bardzo osobiście. Płakałem, bo płakali inni...

  No i tak zostałem w domu moich babć - mamy mojej mamy i jej mamy. :) Od tego czasu, pod względem materialnym, w życiu nie brakowało mi niczego - obie te kobiety poświęciły całe swoje życie dla mnie, próbując zrekompensować mi traumatyczne przeżycia, których może nie pamiętałem z aptekarską precyzją, ale które wyryją w przyszłości poważny ślad na mojej psychice.

  Szkoła podstawowa, Pierwsza Komunia Święta, złamana noga, którą trzeba było złożyć operacyjnie, wczasy, kupno psa i wiele innych niesamowicie pozytywnych chwil, w których zawsze obecne były przy mnie obie babcie. Sielanka...

...która zakończyła się w drugiej klasie gimnazjum, kiedy to zacząłem słabnąć, przebywając na dużych, otwartych przestrzeniach lub w tłumie ludzi. Dziecięcy jeszcze kilka lat temu mózg pochłaniał wszystkie kłótnie, awantury i przykre widoki jak gąbka. Nie pamiętałem tego - może to i lepiej - ale psychiki nie można oszukać. Okres dojrzewania ujawniał stopniowo coraz większe moje schorzenia, którym będę musiał stawiać czoła w najbliższych latach. A będą to fobia społeczna (uciekanie przed drugim człowiekiem na drugą stronę ulicy), depresja, nerwica i agorafobia (lęk przed otwartą przestrzenią).

  Wspomniana druga klasa gimnazjum ukończona z czwórkami, z których wielu byłoby zadowolonych, ale ja przyzwyczajony byłem do świadectw z wyróżnieniem. Kolejny cios. Następnej klasy już nie dałem rady ukończyć w normalnym trybie. Zacząłem nauczanie indywidualne w domu, ale i to się nie powiodło. Rok przepadł. Później rok przerwy i ponowne podejście do trzeciej klasy gimnazjum w trybie indywidualnym. Droga cierniowa, ale się udało - z kiepskimi wynikami, ale jednak. Ileż w ciągu tych dwóch-trzech lat było we mnie niechęci do życia, apatii, myśli samobójczych, w końcu agresji wobec najbliższych, a także wobec Pana... To wtedy zerwałem wszystko, co łączyło mnie z Bogiem, przestałem uczęszczać do kościoła, w domu zniszczyłem wszystkie obrazki i krzyżyki, szantażowałem babcię, aby nie chodziła do kościoła... Bunt, który wymierzyłem w Pana za wszystkie moje choroby.

  Po ukończeniu gimnazjum wszystko się uspokoiło. Nie było już presji, nikt nawet nie namawiał mnie do kontynuowania nauki, bojąc się tego, co mogłoby to wywołać. Lekarz, psychiatra, wciąż zapisując silne leki, które biorę do dziś, bezradnie rozkładał ręce, mówiąc, że nic więcej nie może. Psycholog, psychoterapia? Z moją fobią społeczną nie było to wskazane.

  W tak zwanym międzyczasie umiera moja prababcia. Zostaję w domu tylko z babcią. Kolegów może dwóch, przyjaciół oczywiście brak. I tym sposobem żyłem kilka dobrych lat, wegetując przed ekranem monitora i patrząc, jak babcia wypruwa sobie żyły, aby uczynić moje życie choć trochę lżejszym. Silne leki, które biorę, nie pomagały mi okazać jakiejkolwiek wdzięczności... Bóg w tym wszystkim nie był obecny (bo sam go z mojego życia wyprosiłem)... aż do Adwentu 2013. Wtedy to ni stąd ni zowąd, w myślach pojawiło mi się postanowienie powrotu do wiary.

  I choć w dalszym ciągu nie było mowy o wychodzeniu z domu, zacząłem uczestniczyć we Mszach Św. za pośrednictwem transmisji internetowej z parafii pw. Św. Jana Chrzciciela w Bielsku-Białej Komorowicach. Dało mi to takie prawdziwe duchowe wyciszenie, które nie wypływało tylko z przyjmowania dużych dawek psychotropów. Pierwsze Święta Bożego Narodzenia po odnowieniu duchowej więzi z Panem to najpiękniejsze, najgłębiej przeżyte Święta w moim życiu. Wielkanoc i kolejne duchowe przeżycia, których nigdy wcześniej nie doświadczałem. Potem przyszedł moment zniechęcenia, ale Adwent 2014 roku znów przyciągnął mnie przed ten komorowicki ołtarz...

  Od tamtego momentu, aż do dzisiaj trwałem w takiej pół-łączności z Bogiem. Piszę o połowie łączności, bo przecież od pogrzebu prababci nie przystępowałem do żadnych sakramentów. I mimo że to była łączność niepełna, to jednak bardzo głęboka, pełna modlitwy, dająca mi tak wiele sił do zmierzania się z szarą codziennością.

   1 maja moja babcia trafiła do szpitala. Wcześniej przez ponad rok zmagała się z dusznościami (jak się później okaże, było to przewlekłe zapalenie oskrzeli), jednak nie pozwalała sobie na pójście do szpitala, aby opiekować się mną. Całe życie poświęciła mojej osobie, nigdy nie miała mi za złe wszelkich obelg, którymi rzucałem w nią w tych złych momentach. Pełna miłości i miłosierdzia, niczym jej patronka, św. Maria z Nazaretu... Niestety, zapalenie oskrzeli przeszło w zapalenie płuc i niezbędna okazała się hospitalizacja.

  Ja, do tej pory swoją psychiczną niemocą przykuty do łóżka, nagle znajduję w sobie siły, by codziennie wychodzić z psem na spacery, by codziennie odwiedzać babcię w szpitalu, by wychodzić na ulice pełne ludzi i nie uciekać od nich, być zdolnym z nimi rozmawiać! Znajduję też jeszcze więcej czasu na codzienną modlitwę (także w intencjach z Inicjatywy Modlitwy Wstawienniczej, do której nie tak dawno się zapisałem), internetowe uczestnictwo w nabożeństwach majowych i Mszach Świętych. Jestem załamany chorobą babci, ale ta pół-łączność z Bogiem daje mi siłę do zaufania Jego świętej woli, chwycenia się Jego ręki i powiedzenia: "Panie Boże, prowadź!".

  Z babcią jest kiepsko. Leży na oddziale anestezjologii i intensywnej terapii, podłączona do respiratora, niemożna sama oddychać. Po kilku nieudanych próbach odłączenia, lekarze nie chcą już wypowiadać się na temat szans powrotu babci do zdrowia. I nadchodzi ten dzień, 31 maja, Uroczystość Trójcy Przenajświętszej, dokładnie miesiąc od trafienia babci do szpitala. Dzień wcześniej, napotkawszy kapelana, proszę o Spowiedź i Komunię Św. Umawiam się z nim na jutro, na to święto, na niedzielę.

  Dziś jadę do szpitala, a wchodząc na oddział, dowiaduję się, że babcię po raz kolejny odłączono od respiratora, trzeba czekać, jak długo wytrzyma samodzielnie oddychając (dzień wcześniej taka próba zakończyła się godzinnym duszeniem się babci i ponownym zaintubowaniem). Wychodzę z oddziału, idę do szpitalnej kaplicy, spotykam się z kapelanem szpitala, wyznaję mu swoje grzechy podczas Sakramentu Pokuty, modlę się z nim za babcię, przyjmuję Ciało Chrystusa, a wszystko to po sześciu latach postu od tych sakramentów! Siadam w kaplicy przed ukrzyżowanym Jezusem i modlę się do Niego, Jego Ojca i Ducha Świętego swoimi słowami, dziękując za ten dar, na który tak długo musiałem czekać i prosząc o łaskę uzdrowienia dla babci. Odmawiam koronkę do Miłosierdzia Bożego, jeszcze kilka słów z Maryją...

  Będąc już w domu, wypełniony niesamowitą radością i uwielbieniem Boga, dzwonię do szpitala, zapytać się, jak się czuje babcia. Od odłączenia respiratora minęło już osiem godzin. Jestem przekonany, że babcia jest już "pod rurkami" i dostanę kolejną niemiłą wiadomość. Powierzam wszystko Boskiej woli i dzwonię... Dowiaduję się, że babcia wyjątkowo dobrze radzi sobie po odłączeniu respiratora, cały czas oddycha samodzielnie.

  Choć nie wiem, jak to wszystko się skończy, to moje przemyślenia w bardzo oczywisty sposób klarują się w mojej głowie. Pan Bóg, wiedząc, że Babcia w swoim życiu wykazała się (niemal?) świętością, przechodząc wszystkie burzliwe okresy w jej życiu z niesamowitym spokojem i wewnętrzną pobożnością, posłużył się nią, aby uchronić mnie przed losem mojej mamy, aby przymnożyć mi wiary, aby przygarnąć mnie w pełni do swojej ojcowskiej piersi, aby uświadomić mi, jak wiele zrobiła dla mnie babcia, aby wzbudzić moją wdzięczność wobec niej, aby przywrócić mnie do społeczeństwa, aby ukazać mi, że ludzie nie gryzą, bo to zło jest w nich, a nie oni są złem, aby w końcu wybaczyć mi wszelkie występki, którymi Jego i innych obraziłem, abym był żywym świadkiem wiary w to, że modlić się trzeba, bo to spotkanie z Panem...

...ale żebym zaświadczył także o tym, że do pełni łączności z Nim potrzebne są jednak sakramenty, które dostępne są tylko w Kościele Katolickim. Że tylko wypełniając w swoim życiu Jezusowe słowa - nie wybiórczo, ale od alfy do omegi - że tylko będąc praktykującym, przyjmującym sakramenty katolikiem, można dostąpić pełni łask i pełnego poddania się Bożej Opatrzności, opieki Trójcy Świętej nad nami.

Krótki schemat, jak mi się to wszystko objawiło:

odejście ojca - uratowanie mnie od złego towarzystwa i alkoholizmu

śmierć mamy - uratowanie mnie od złego towarzystwa i narkomaństwa

dar najwspanialszych babć - opieka dla mnie na czas przejściowy

światło Ducha Świętego - przywrócenie we mnie wiary i chęci modlitwy

choroba babci - dary: zaufania Bożej Opatrzności, wyjścia do ludzi, przełamania fobii, umocnienia wiary, dostąpienia do Sakramentów Świętych

Pokuta i Eucharystia - wyjście z ciemnej doliny i dalsze łaski od Ojca Niebieskiego, może uzdrowienie babci, o które tak bardzo proszę, abym mógł wyrazić w końcu wdzięczność za wszystko, co dla mnie zrobiła (?)

   Życzę Wam, moi Drodzy, tej pełnej łączności sakramentalnej i dorzucam swoją cegiełkę, zaświadczając Wam, że dzień, w którym z trybu "modlący" przeszedłem w tryb "modlący, czystego serca, przyjmujący sakramenty dane przez Jezusa Chrystusa", był dniem, w którym doświadczyłem tak wielkiej łaski, opieki, miłości i miłosierdzia Bożego, że nie mogłem się tym nie podzielić. Niech Wasza wiara będzie żywa, pełna entuzjazmu i zaufania w tych najcięższych momentach. Pan Bóg wie, co robi, On ma plan na nasze życie, nie psujmy mu tego planu, nie próbujmy go zmieniać. Zawierzmy, zaufajmy i róbmy swoje, a Bóg nas poprowadzi.

                                           Z Panem Bogiem!

                                                                             Hubert