Nadziejo przybywaj...

    
 Nadzieja  i  Smutek… alegorycznie.

  Nadzieja – piękna Nimfa.

Mówi się, że ma lat tyle, co Świat.

Ale jakże ciągle jest piękna, ile daje człowiekowi sił.

   

  Smutek – inna bezcielesna istota.

Nikt jednak za nim nie tęskni.

Pojawia się nieproszony to tu, to tam...

i coraz bardziej pogrąża innych.

  Ale, czy jest mu z tym dobrze?

  Nadzieja i Smutek tak bardzo się różnią,

ale może są jednak na siebie skazani?

Bo cóż by było, gdyby Smutek

był coraz bardziej smutny?

Mógłby przecież, kiedyś, zamienić się w rozpacz…

i wtedy koniec z Nnim. Unicestwi się.

  Jednak, gdyby tak spotkał Nadzieję,

a ta poznała go z Miłością,

to może w Smutku zaczęłaby się przemiana ?

Może zacząłby się weselić....

A może nawet stałby się  Radością?

  Również go już nie będzie.

 Ale, czy wtedy tej Radości może być smutno,

że już nie jest Smutkiem?

   Nadziejo, bądź z każdym z Nas.

„Chociażbym chodził ciemną doliną,
zła się nie ulęknę,
bo Ty jesteś ze mną.
Twój kij i Twoja laska
są tym, co mnie pociesza.” Ps.23.4

Panie, potężny nasz Boże, proszę daj żyć tą nadzieją zawsze.
Króluj nam.

https://www.youtube.com/watch?v=1vYiBzdxqOw

                              
                                        Sławek