Zaufać Słowu

   Miałam plan… ambitny…
wydawało mi się, że bardzo dobry,
nawet przynoszący dobro dla mnie,
dla rodziny... istny majstersztyk. Tylko
jakoś nie bardzo chciał się sprawdzać…
   
   Plan sobie, życie sobie.
Coraz bardziej wszystko się rozjeżdżało. Przychodziła złość, najpierw na siebie… widocznie coś ze mną nie tak,  skoro nie umiem wykonać tego, co sobie wymyśliłam,
potem złość na Boga…przecież widzi, że chcę dobrze wiec… niech pomoże, choć trochę, choć ciut…
Czy faktyczne nie pomagał? Może właśnie Jego „bezczynność” była najlepszym lekarstwem na moją pychę..

  Teraz każdego dnia uczę się przyjmować Jego wolę. Nie do końca wiem,
czego ode mnie oczekuje, bo to co mi się wydawało chyba nie było tym
czego On chce…. może więc powinnam powiedzieć, że uczę się ufać
w Jego Słowo, bo w Miłość, Miłosierdzie wierzę całą sobą.

  Ale zaufać Słowu… w zasadzie nie powinnam mieć z tym problemu,
bo mówi do mnie bardzo konkretnie, ale mam…, bo zapowiada rzeczy
trudne, zawsze zapewnia o swojej opiece, o tym, że Jest ze mną
w każdej sekundzie życia..

  Zaufać, że będzie Dobrze nawet, jak jest źle… wyobraźnia ludzka
nie sięga tak daleko… gdy jest tragicznie, naprawdę trzyma tylko Słowo…

  Czasem, aż trudno uwierzyć, jak to wszystko wpisuje się w moje realia,
jak sprawdza się to, co Powiedział. Gdy czytam Biblię mam wrażenie,
jakby była napisana specjalnie dla mnie… Opisuje moje życie, stan mojej
duszy, daje wskazówki jak żyć.

  A mimo to, tak trudno zaufać…, że swoje Słowo wypełni do Końca,
że jest skierowane do mnie..

  Jak dobrze, że Najwyższy ma wszystkie przymioty „Naj…”
cierpliwość do mnie też…

Ania