Pochwała samotności

    Czy mi się coś pomieszało, że dałem taki zachwalający tytuł, dotyczący
czegoś, co dla wielu jest ciężarem?
Samotność, jest na ogół odbierana, jako źródło naszego cierpienia, albo
wynik czegoś, co jest dla nas bolesne, często nie akceptowane, co jest
przyczyną naszego smutku, czy przygnębienia, żeby nie iść dalej.
   Czy tak musi być?
Jak można podejść do niej, żeby okazała się błogosławionym pozytywem
w naszym życiu?
Zapraszam do lektury rozważań kryjących się pod poniższym linkiem.
Ja powiem tylko, że nigdy nie jesteś sama. Nigdy nie jesteś sam.
Samotność, to nie wyrok.
Czy można tak, jak tam jest opisane?
A, czy jeśli będzie inaczej, to coś się zmieni, będzie lepiej?

Sławek

http://pierzchalski.ecclesia.org.pl/index.php?page=06&id=06-01&t=46