Wesele w Kanie Galilejskiej

 

Zabrakło wina...

Maryja - «Nie mają wina».

Jezus - «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czy jeszcze nie nadeszła godzina moja?»

Maryja - «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie».

Jezus - «Napełnijcie stągwie wodą».

Jezus - «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu».

 

  Starosta weselny skosztował wody, która stała się winem.

  "Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.

  Powyżej przedstawiony jest dialog Pana Jezusa i Maryi w wyniku którego, Jezus podejmuje działanie.

 Potrzebni byli Mu jednak pomocnicy - słudzy, którzy bez pytania wykonują polecenia Jezusa; napełnili stągwie wodą i zanieśli ją staroście weselnemu. 

O resztę zatroszczył się Jezus.

  Troska i wstawiennictwo Maryi u swojego Syna, uratowało nowożeńców i wesele.

   Działania sług w posłuszeństwie Jezusowi pomogły, umożliwiły Jezusowi działanie, ku zaspokojeniu zaistniałej potrzeby człowieka.  

 Myślę, że każdy chętnie stał się takim sługą, który mógłby wykonać polecenie Jezusa.

 Tylko dlaczego?

Był czas, gdy życie ludzkie nie było dla niego wartością... a teraz stara się ratować każde życie. Świadectwo Romana.

  Dla Pan Boga nie ma nic niemożliwego. 

Nie ma takiego miejsca, takiej sytuacji i czasu, aby Bóg nie mógł dotknąć serca człowieka, który do Niego zawoła.

  Posługując w Modlitwie Wstawienniczej, często spotykamy błagalne  intencje o nawrócenie życiowe czy duchowe bliskich, czy znajomych osób.

Można niekiedy poznać, że osoby za których ktoś z rodziny, czy jakiś znajomy, prosi o modlitwę wstawienniczą, bardzo pogubiły się w życiu.

  Każdemu z nas może w tym momencie przyjść na myśl ta czy inna osoba, której postawa nas dotyka czy boli, ale boli też to, że weszła ona na drogę kompletnego zatracenia siebie, zatracenia sensu swojego istnienia. Może nawet po ludzku wydaje się nam już stracona, nie do odzyskania dla Boga, człowieka, czy rodziny...

 Modląc się, czy prosząc o modlitwę, takiego myślenia powinniśmy się jednak pozbyć...

Pan Jezus w swoim nauczaniu upominał się o wiarę, o modlitwę z wiarą.

 

«Nie bój się, wierz tylko!»

Mk 3,36

 Dlatego powiadam wam: Wszystko, o co prosicie w modlitwie, stanie się wam, tylko wierzcie, że otrzymacie. 

Mk 11,24

"Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie."

  Dzisiejsza perykopa z Ewangelii św. Łukasza, wybrana przez Kościół do Liturgii Święta Chrztu Pańskiego, ukazuje jedno z kluczowych wydarzeń w życiu Jezusa – Jego chrzest w Jordanie. To moment przełomowy, który nie tylko otwiera publiczną działalność Jezusa, ale także objawia Jego tożsamość, jako umiłowanego Syna Bożego. Jest to scena pełna symboliki i głębi, która wprowadza nas w tajemnicę Bożego planu zbawienia. Aby w pełni zrozumieć jej znaczenie, warto przyjrzeć się zarówno kontekstowi historycznemu, jak i teologicznemu, a także szczegółom leksykalnym i przesłaniu zawartemu w słowach Jana i głosie z nieba.

Chrzest Janowy, opisany w Ewangelii, był rytuałem pokuty i nawrócenia, praktykowanym przez tych, którzy oczekiwali przyjścia Mesjasza. Św. Jan nawoływał do przemiany serca i przygotowania na nadejście Królestwa Bożego. Warto podkreślić, że ten obrzęd nie był sakramentem w sensie, w jakim my, chrześcijanie, rozumiemy chrzest dzisiaj. Nie udzielał on łaski uświęcającej ani nie oczyszczał z grzechu w sposób ostateczny. Był raczej znakiem zewnętrznym, wyrażającym pragnienie wewnętrznej przemiany i gotowości na spotkanie z Bogiem.

Nawrócenie przemytnika. Świadectwo nawrócenia Romana.

   W cyklu świadectw na naszej stronie Modlitwy Wstawienniczej spotkaliśmy już Osoby, które odnalazły Boga na swojej drodze życia, dotychczas żyjąc bardzo daleko od Niego i Jego przykazań... 

  Właściwie, to pozwoliły odnaleźć się Panu Bogu i w dalsze życie zaczęły podążać, oddając się Bogu na ewangeliczną służbę w codzienności życia.

   Diametralna odmiana życia, przewartościowanie wszystkiego, a nie tylko życie w zgodzie z Bożymi zasadami, ale głoszenie ich tam, gdzie tylko można, tam, gdzie ktoś chce ich słuchać, świadczy, że spotkanie z Panem Bogiem było tak realne i prawdziwe, że nie mogą tego nie robić.

  Czasem spotykamy ludzi, którzy zawracają ze złej drogi życia, nasi dotychczasowi bohaterowie, oprócz przemiany życia, oddali się Panu Bogu na służbę, pozostając w ... świecie.

  Dzisiejszy bohater, Roman, też do tej grupy osób należy. Zachęcam do posłuchania Jego świadectwa.

Rozważanie na Uroczystość Objawienia Pańskiego

   Dziś obchodzimy Uroczystość Objawienia Pańskiego, jedno z najstarszych świąt chrześcijańskich, które ukazuje uniwersalny charakter zbawienia przyniesionego przez Jezusa Chrystusa. W centrum liturgii stoi wydarzenie, które przywołuje Ewangelia według św. Mateusza – pokłon mędrców ze Wschodu. Ta scena jest pełna głębokiego znaczenia teologicznego, ukazując zarówno uniwersalność misji Jezusa, jak i rolę Maryi, która od samego początku jest nierozłącznie związana z dziełem zbawienia.

Przybycie mędrców ze Wschodu do Betlejem stanowi wyraźny znak, że zbawienie, które przynosi Jezus, nie ogranicza się do narodu wybranego, ale obejmuje cały świat. Mędrcy, reprezentujący narody pogańskie, są pierwszymi spoza Izraela, którzy uznają w Dzieciątku Mesjasza. Ich wędrówka to nie tylko fizyczne przemierzanie drogi, ale przede wszystkim symbol poszukiwania Boga, który działa w sercach wszystkich ludzi. Widząc gwiazdę, wyruszają w podróż pełną niepewności, ale z wielką wiarą, że znajdą Tego, który jest odpowiedzią na ich najgłębsze pragnienia.

"ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył".

   Jan rozpoczyna swoją Ewangelię od słów, które od razu wprowadzają nas w rzeczywistość przedwieczności: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo” (J 1, 1). Te pierwsze zdania nie tylko nawiązują do Księgi Rodzaju, ale przede wszystkim wskazują, że Jezus Chrystus – Logos – istniał jeszcze zanim czas i przestrzeń zostały stworzone. Jest On Bogiem, równym Ojcu, współistotnym i wiecznym.

  Boska natura Logosu objawia się również w Jego roli Stwórcy. „Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało” (J 1, 3). Logos nie jest jedynie pośrednikiem w akcie stworzenia – to dzięki Niemu świat istnieje. Słowo nie jest stworzone, lecz Stwórcą. Zwraca nas to ku prawdzie, że Jezus Chrystus, choć przyszedł na świat w ludzkiej postaci, jest Tym, przez którego wszystko zaistniało.

Nowy Rok - Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki.

Dzień Nowego Roku, chociaż tak bardzo, razem z poprzedzającą go nocą, celebrowany, to przecież tylko kolejny dzień naszego życia...

   Człowiek jednak lubi, niecodzienność, odświętność, celebracje, obchodzenie rocznic, dni szczególnie ważnych, czy pamiątkowych.  W swoje życie wprowadza wtedy elementy, których brak w szarej codzienności pozostałych dni roku.

  Lubimy też nowe początki. Niekiedy są one tylko początkiem nowego etapu życia, ale pewne szczególnie podkreślane, również przez ogół ludzi, początki, mogą sprzyjać podejmowaniu przez konkretnego człowieka decyzji o nowym, czy kolejnym początku.   Pewna wyjątkowość dnia Nowego Roku sprzyja temu, aby wejść w ten czas z postanowieniem jakiejś przemiany.

   Tak się składa, że w pierwszego stycznia przypada Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi.