Narodowe Święto Niepodległości. 2024 r

https://www.youtube.com/watch?v=SpHMpMJu7PU

1. Gaude, mater Polonia.
Prole fecunda nobili,
Summi Regis magnalia
Laude frequenta vigili.

Amen

Tłumaczenie. (jedno z tłumaczeń.)

O ciesz się, Matko-Polsko
w sławne potomstwo płodna!
Króla królów i najwyższego Pana
wielkość uwielbiaj chwałą przynależną.

Amen

"Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony"

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna ukazuje kontrast między pychą uczonych w Piśmie a pokorą ubogiej wdowy. Jezus wykorzystuje tę scenę, aby przekazać głębokie nauki moralne, które są aktualne również dla  Jego współczesnych uczniów . Uczeni w Piśmie, skupieni na zewnętrznych przejawach pobożności, dążą do uznania i podziwu ze strony innych. Lubią chodzić w długich szatach, zajmować pierwsze miejsca w synagogach i na ucztach, a ich modlitwy są często na pokaz. Ich zachowanie jest przejawem pychy i próżności, co prowadzi do obłudy i braku autentyczności w relacji z Bogiem.

W kontraście do nich stoi uboga wdowa, która w ciszy i pokorze wrzuca do skarbony świątynnej dwa pieniążki, czyli wszystko, co miała na swoje utrzymanie. Jej gest jest cichy, niezauważony przez tłum, ale dostrzeżony przez Jezusa. Ofiara wdowy jest wyrazem jej głębokiej wiary, zaufania i całkowitego oddania się Bogu. Nie daje z nadmiaru, ale z niedostatku, co świadczy o jej ogromnej hojności serca.  Ponieważ  Bóg nie porównuje człowieka z innymi, ale ocenia każdego indywidualnie, patrząc na intencje serca, dlatego wdowa ofiarowała Mu najwięcej, bo dała wszystko, co miała. Jej ofiara była dla Stwórcy najcenniejsza, nie ze względu na wartość materialną, ale z powodu pełnego oddania i miłości. 

W świecie pełnym pozorów i dążenia do materialnych sukcesów, postawa wdowy jest niezwykle inspirująca dla współczesnego ucznia Chrystusa. Pokora wdowy uczy nas, że prawdziwa wartość nie tkwi w tym, jak postrzegają nas inni, ale w tym, jak widzi nas Bóg. Współczesny chrześcijanin powinien pielęgnować pokorę, unikając pokus nadmiernego dążenia do uznania, prestiżu i skupienia na własnych osiągnięciach. Nasze działania powinny być motywowane miłością i pragnieniem służby, a nie chęcią uzyskania korzyści czy uznania. Autentyczność w relacji z Bogiem oznacza nie tylko uczestnictwo w praktykach religijnych, ale także życie zgodne z nauką Chrystusa na co dzień.

Litania do Wszystkich Świętych

  Litanią do Wszystkich Świętych, uwielbiajmy Pana Boga w Jego Świętych, dziękujmy za przykład ich życia i zanośmy za Ich wstawiennictwem nasze modlitwy; za nas żyjących o wszelkie Łaski potrzebne w drodze do Nieba i za tych, który już zostali odwołani z tego świata, o Łaskę życia wiecznego. O pragnienie świętości dla wszystkich Polaków. 

 Litania do Wszystkich Świętych

I. BŁAGANIA DO BOGA

Panie, zmiłuj się nad nami. Panie, zmiłuj się nad nami.

Chryste, zmiłuj się nad nami. Chryste, zmiłuj się nad nami.

Panie, zmiłuj się nad nami. Panie, zmiłuj się nad nami.

Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.

Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.

Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.

Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

II. WEZWANIA DO ŚWIĘTYCH

Święta Maryjo, módl się za nami.

Święta Boża Rodzicielko, módl się za nami.

Święta Panno nad pannami, módl się za nami.

Święci Michale, Gabrielu i Rafale, módlcie się za nami.

Wszyscy święci Aniołowie, módlcie się za nami.

PATRIARCHOWIE I PROROCY

Święty Abrahamie, módl się za nami.

Święty Mojżeszu, módl się za nami.

Święty Eliaszu, módl się za nami.

Święty Janie Chrzcicielu, módl się za nami.

Święty Józefie, módl się za nami.

Wszyscy święci Patriarchowie i Prorocy, módlcie się za nami.

APOSTOŁOWIE I UCZNIOWIE

Święci Piotrze i Pawle, módlcie się za nami.

Święty Andrzeju, módl się za nami.

Święty Janie i Jakubie, módlcie się za nami.

„Lecz kto by między wami chciał się stać wielkim, niech będzie sługą waszym (Mk 10, 43).

   W dzisiejszej liturgii Słowa Kościół święty zaprasza nas do wsłuchania się w słowa Zbawiciela, który ostrzega nas przed uleganiem pokusie pożądania władzy i zaszczytów, i zaprasza nas do przyjęcia, na Jego wzór, pełnej ewangelicznej pokory postawy służebnej.

 

  Jezus, podobnie jak miało to miejsce w zeszłym tygodniu, jest w drodze. Jego pragnienie wypełnienia woli Ojca jest przeogromne, tak że wyprzedza On swoich uczniów, którzy najwyraźniej przerażeni myślą, co może czekać ich w świętym mieście, pozostają w tyle. To z resztą, jak wiemy z wcześniejszych czytań, jest coraz częstsze (por Mk 9, 33). Dla Jezusa pełnienie woli Ojca jest niczym pokarm, co sam wyznaje: „Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło” (J 3, 34). Teraz zachowuje się On jak zgłodniały syn, który wraca z bardzo ważnej i trudnej misji, którą powierzył mu ojciec i  właśnie dostrzegł dom rodzinny, a w nim zastawiony stół, poczuł też zapach potraw, które spożywać będzie na przygotowanej przez ojca na jego cześć uczcie. Nic dziwnego, że Pan przyśpiesza kroku. Właśnie w Jerozolimie dokona się ostatni, najważniejszy etap zbawczego posłannictwa Jezusa, a jednocześnie to tutaj  wstąpi On do nieba i zasiądzie po prawicy Ojca, skąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych.

  Uczniowie nie rozumieją tego, co dzieje się w duszy ich Mistrza. Więc chociaż idą za Nim, duchowo są daleko od Niego. Dlatego Jezus przywołuje Dwunastu i po raz trzeci objawia im istotę swego posłannictwa, a jednocześnie prorokuje na temat wydarzeń, które wkrótce staną się Jego udziałem: „Oto idziemy do Jerozolimy. Tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą poganom. I będą z Niego szydzić, oplują Go, ubiczują i zabiją, a po trzech dniach zmartwychwstanie (Mk 10, 33-34). Warto zwrócić uwagę na czasownik (paradidomi), którym dwukrotnie posługuje się św. Marek, w tym fragmencie.  Można go tłumaczyć jako „przekazać” i „zdradzić”. Zawiera on w sobie ogrom tragedii, której doświadczy Jezus: będzie zdradzony i wydany przez swego apostoła Judasza autorytetom religijnym, a następnie zdradzony i wydany przez swoich rodaków poganom, aby Go zabili, co dla każdego Żyda musiało być czymś strasznym.

Różaniec z Bł. Ks. Jerzym Popiełuszko.

  

Ostatnie rozważania Tajemnic Różańca Bł. Księdza Jerzego Popiełuszki.

 Wsłuchamy, wczytajmy się w te słowa i dołączmy z dziesiątkami Różańca.

https://www.youtube.com/watch?v=snYNnEY54mA

https://deon.pl/wiara/duchowosc/ostatni-rozaniec-bl-ks-jerzego-popieluszki,181653

Matka Boża Różańcowa, Patronka Inicjatywy Modlitwy Wstawienniczej.

 

  Chciałbym przypomnieć tekst, który był przesłany do wszystkich członków naszej inicjatywy w dzień oddania do użytku nowej, obecnej wersji strony Inicjatywy Modlitwy Wstawienniczej, 7 października 2013r, czyli we Wspomnienie Najświętszej  Maryi  Panny  Różańcowej. 

 .... A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena.   Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: "Niewiasto, oto syn Twój".   Następnie rzekł do ucznia: "Oto Matka twoja". I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. J.19.25 – 27

    Maryjo, Matko Bolesna.  Maryjo Różańcowa.  Chcielibyśmy stanąć przy Tobie pod Krzyżem.
 W chwilach bólu i cierpienia, być z Tobą, być z Naszą Matką, daną nam przez Twojego Syna, w Jego testamencie z krzyża.

 To były chwile Twojego cierpienia….
Potem jednak była radość Zmartwychwstania Jezusa.
A teraz jesteś w Niebie....

   My dopiero idziemy,  pragniemy stale iść z Tobą.
Zwracamy się do Ciebie, do naszej Matki i prosimy, mów do Nas, ale jak w Kanie Galilejskiej mów też Jezusowi o naszych sprawach.

... i będą oboje jednym ciałem... Mk, 10, 8

   Liturgia Słowa Bożego na XXVII niedzielę wprowadza nas w tajemnicę jedności małżeńskiej, która wyniesiona przez Pana Jezusa do godności sakramentu, jest znakiem Jego zjednoczenia z Oblubienicą – Kościołem: doskonałej jedności wszystkich zbawionych przez Syna z Ojcem w Duchu Świętym.

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna rozpoczyna się w sposób charakterystyczny dla św. Marka: z jednej strony do Jezusa ciągną tłumy, zafascynowane znakami które czyni i Ewangelią, którą głosi z mocą. Z drugiej zaś idą, niczym wilki za stadem owiec, faryzeusze, szukając sposobu, by zdyskredytować prawowitego Pasterza i ponownie przejąć władzę nad owcami. Autor natchniony pisze, że w pewnym momencie do Jezusa: „Przystąpili faryzeusze i chcąc Go wystawić na próbę, pytali Go” (Mk 10, 2). Św. Marek, podobnie jak św. Mateusz, posługuje się tu słowem „peiradzo” oznaczającym kuszenie. Od tego czasownika pochodzi słowo „peirazon  - kusiciel”, które używa św. Mateusz dla określenia diabła: „Wtedy przystąpił kusiciel i rzekł do Niego” (Mt 4,3). Św. Marek będzie używał  czasownika "peiradzo" w odniesieniu do faryzeuszów, którzy pełnią wobec Zbawiciela dzieła Złego. Jak pamiętamy z poprzednich rozważań, podstawową formą działalności diabła jest szerzenie podziału. Odnosi się to również do jego postępowania wobec Jezusa, którego chce rozdzielić z Ojcem, przez skłonienie Go do jakiejkolwiek formy nieposłuszeństwa. Taka jest więc intencja złego, a jednocześnie temat przewodni tego fragmentu Ewangelii: ze strony diabła, próba skłonienia Jezusa do przyzwolenia na zniszczenie jedności miedzy dwojgiem ludzi, poprzez akceptację rozwodu; ze strony Jezusa przywrócenie godności osobie ludzkiej poprzez przywrócenie pierwotnej, ustanowionej przez Boga, nierozerwalności związku mężczyzny i kobiety. W ten sposób Chrystus jednocześnie wskazuje na swoje całkowite podporządkowanie prawu Bożemu i wolności wobec prawa ludzkiego, choćby ustanowił je sam Mojżesz, jeżeli nie wyraża ono Woli Boga, a jest ustępstwem wobec słabości, czy niedoskonałości ludzkiej.