„I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże” (Łk 3, 6).

Perykopa ewangeliczna, którą Liturgia Słowa proponuje nam na II Niedzielę Adwentu, pozostaje w klimacie immanentnego przyjścia Zbawiciela. Tym razem jednak nie mamy do czynienia z apokaliptyczną wizją „Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą” (Łk 21, 27), lecz cofamy się w czasie do wydarzeń poprzedzających początek publicznej misji Jezusa, która miała miejsce w konkretnym momencie historycznym, po ujawnieniu się, posłanego przez Boga, Głosu:

„Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny;  za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia dla odpuszczenia grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego! Każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi! I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże” (3, 1-6).

Święty Łukasz na początku swojej Ewangelii oświadczył jej pierwszemu adresatowi: „Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono” (Łk 1, 3), dlatego z wielką starannością o szczegóły zapowiada pojawienie się Głosu, nawiązując jednocześnie do wydarzenia, które nie podlega historycznej weryfikacji: „skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni”.

Szlachetna Paczka 2021r. Dołącz i Ty.

   

 

Szczęść Boże

  «Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie! Albowiem na tym polega Prawo i Prorocy» (Mt 7, 12)

   

 

   Rozpoczęliśmy Adwent, czas, w którym podejmujemy, różne formy pracy nad sobą, aby Dziecię Jezus, gdy przyjdzie do nas, zastało nas przygotowanych, nie tylko w wersji standard, ale może, aby było w nim coś ponad... coś, czego nie było dawno, albo nawet nigdy.

  Życzę każdemu z nas i tym, których obejmujemy naszą szczególną modlitewną troską, aby Pan Bóg swoją Łaską i  naszym współdziałaniem, dokonał tego...

  Jedną z form działania, która w Adwencie ożywa w ludziach bardziej, jest jałmużna. Do niej, możemy chyba zaliczyć również akcję Szlachetnej Paczki.

  Członkowie Fundacji Szlachetnej Paczki tworzą bazę osób indywidualnych, czy rodzin, które z różnych życiowych względów znajdują się w trudnej sytuacji materialnej... Nie zawsze osoby te same wołają o pomoc...

   Żeby osoby potrzebujące, odnalezione przez tę fundację, mogły się z przedświątecznych paczek cieszyć, muszą być przez ludzi Szlachetnego Serca, zauważone i wybrane z listy.

  Następnie osoba, która je wybrała musi samemu - co jest trudne, albo z pomocą innych osób, starać się potrzeby tych osób spełnić.

    Jak co roku, już po raz któryś z rzędu - może już dziesiąty, uruchamia swoje działanie, w ramach  akcji Szlachetnej Paczki, może lepiej by brzmiało, Szlachetnego Serca, Ania T-M z Rodziną. 

  Na Ani profilu na Fb jest informacja o wybranych osobach, którym Ania z rodziną i innymi chętnymi, chciałaby pomóc.

  Proszę, zapoznaj się z tą informacją i włącz się w pomoc. W komentarzach są profile wybranych do pomocy osób.

Dobro wraca.

https://www.facebook.com/anna.trzosmularczyk/posts/5063947406984731?comment_id=5082629115116560&notif_id=1637962492129934&notif_t=feed_comment_reply&ref=notif

Pomóżmy Ani, sprawić radość i wziąć, życiowy oddech tym, których wybrała, czy może jeszcze wybierze, bo tak jest co roku, w miarę jak serca ludzkie się otwierają.

  Panie Boże, proszę Błogosław nam wszystkim zawsze.

Dla odciążenia Ani, jakiekolwiek pytania można kierować przez stronę MW. Dane kontaktowe w zakładce Kontakt, albo bezpośrednio do Ani przez Jej profil na Fb.

„Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie” (Łk 21,36).

Przejście ze starego roku liturgicznego do nowego dokonuje się płynnie, jakby dla podkreślenia, że mamy do czynienia z jedną historią zbawienia, która miała swój początek w akcie stworzenia, zaś znajdzie swoją kulminację w powtórnym przyjściu Chrystusa na świat.

Liturgia Słowa XXXIII Niedzieli Zwykłej, zawierała trzy  istotne elementy apokaliptycznego nauczania Jezusa:

Będą miały miejsce niezwykłe wydarzenia astronomiczne: „W owe dni, po tym ucisku, słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. 25 Gwiazdy będą padać z nieba i moce na niebie zostaną wstrząśnięte” (Mk 13, 24-25).

Syn Człowieczy przyjdzie w chwale: „Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i zbierze swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi aż do szczytu nieba” (Mk 13, 26-27).

Czas tego wydarzenia jest znany tylko Bogu, czego konsekwencją jest postawa oczekiwania: „Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec. Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie” (Mk 13, 32-33).

Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata

Uroczystość Chrystusa Króla.

Króla wszelkiego stworzenia, Władcy wszystkich i wszystkiego, Króla Wszechświata, Króla każdego z nas.

  Czy chcemy, czy nie chcemy, mamy Króla, ale tylko od nas zależy, czy będzie to Król - Sędzia, czy też Król - Pasterz,  który troszcząc się o swoje owce, chroniąc je, lecząc, umacniając, wskazuje im drogę.

  Pasterz zna drogę i tylko idąc za nim owce nie zabłądzą.

Czy jednak owce idą za Pasterzem?

  Jesteśmy tymi owcami. Droga naszego życia, jest czasem radosna, niekiedy nawet pełna zachwytów i szczęścia, ale bywa też zroszona krwią....

  Bywa trudna, ale Król – Pasterz, sam pierwszy nią przeszedł. Miał również drogę znaczoną krwią...

Przeszedł i doszedł....

„Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą” (Mk 13, 26).

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna znajduje się w końcowej części mowy Jezusa na Górze Oliwnej, która przechodzi od przepowiedni dotyczącej zniszczenia świątyni, do eschatologicznej zapowiedzi końca świata i przyjścia w chwale Syna Człowieczego.

Te dwa wydarzenia przenikają się w narracji Jezusa, do tego stopnia, że Jego stwierdzenie: „Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie” (Mk 13, 30) nie znajduje jednej interpretacji, co można zauważyć w komentarzu to tego stwierdzenia Jezusa w Ewangelii wg. św. Mateusza, zawartym w Biblii Tysiąclecia: „Słowa te wskazują, że chodzi tu raczej o zburzenie Jerozolimy niż o koniec świata. Inni zaś "to pokolenie" odnoszą w ogóle do Izraela na całej przestrzeni dziejów”.

Mowa eschatologiczna Jezusa jest sprowokowana przez Jego uczniów i koncentruje się w pierwszej kolejności na Jezusie, na Jego przyjściu w chwale. To ono jest najważniejsze dla zszokowanych zapowiedzią zniszczenia Jerozolimy uczniów. Jasno wyrażają tę myśl uczniowie w analogicznym wersecie Ewangelii wg. św. Mateusza:

„A gdy siedział na Górze Oliwnej, podeszli do Niego uczniowie i pytali na osobności: «Powiedz nam, kiedy to nastąpi i jaki będzie znak Twego przyjścia i końca świata?»” (Mt 24, 3).

Każdy chrześcijanin wezwany jest zatem to interpretowania historii, w tym jej końca, odnosząc ją do zbawczej misji Chrystusa, który sam mówi o sobie w Apokalipsie św. Jana:

„Oto przyjdę niebawem, a moja zapłata jest ze mną, by tak każdemu odpłacić, jaka jest jego praca. Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec. Błogosławieni, którzy płuczą swe szaty, aby władza nad drzewem życia do nich należała i aby bramami wchodzili do Miasta” (Ap 22, 12-14).

„ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała” (Mk 12, 44).

 

  Dzisiejsza perykopa ewangeliczna stanowi dramatyczne, w swojej treści, rozwinięcie nauki Jezusa o największym przykazaniu, wskazując na jego wymiar praktyczny.

Odpowiadając na prowokacyjne pytanie Uczonego w Piśmie, Jezus oświadczył:

„Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych” (Mk 12, 29-31).

Ze swojej strony, uczony w Piśmie okazał się być uczciwy, ponieważ przyznał Jezusowi rację, za co z resztą został przez Niego pochwalony:

„Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary». Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego»” (Mk 12, 32-34).

Rodzi się pytanie: skoro uczony w Piśmie jest niedaleko od królestwa Bożego, to ile mu brakowało, aby do niego wejść?

Módlmy się za zmarłych. Oni czekają.

Zachęcam do wysłuchania tych kilku minut, w których kapłan zachęca nas do modlitwy za zmarłych.

"Prawdziwa żałoba jest jednocześnie modlitwą."

https://www.youtube.com/watch?v=6wubstUls24

   Teraz odmówmy dziesiątek Różańca za zmarłą Osobę z Twojej rodziny, która najbardziej tego potrzebuje.

 Tajemnica I Chwalebna

Zmartwychwstanie Pana Jezusa.

Ojcze nasz...