Droga Krzyżowa Modlitwy Wstawienniczej Stacja XIV ( Ela P. )

  Stacja XIV Grób nadziei 

   Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Ciebie, żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył. 

   Jak myślisz, czym staje się wiara kiedy schodzisz w głąb ciemności... może cienką nitką która spaja? Jeśli człowiek ma na sobie jakieś ślady zranienia, jeśli ma powody, by czuć się gorszym, ze względu na swoje ciało, niech usłyszy, że Bóg chce go mieć właśnie takim! Bóg chce mieć człowieka takiego,  który mówi o sobie, że chlubi się słabością… zranieniem przynależności do Chrystusa… czyż więc  cierpienie zranionego ciała, nie jest wyrazem wypełnienia woli Ojca? Tylko w Bogu człowiek obciążony jakimiś defektem, upokarzającą cechą, jest kochany przez Boga z całym swoim istnieniem!

  O Miłości, rozpalasz w moim sercu ogień, bo Twoja miłość to siła i moc. Jeśli jestem obdarowana krzyżami i cierpieniami, to tylko dla mojego dobra i Twojej większej chwały… O Miłości, Ty przebyłaś tę samą drogę i gdyby większe dobro było w oddaleniu cierpień, na pewno otrzymałabym to dobro od Ciebie… uczyniłbyś to dla mnie, jedynie z miłości… Wszystkie cierpienia przyjmę z radością, wdzięcznym sercem, aby okazać największą miłość... 

  Któryś za nas cierpiał rany, Jezus Chryste zmiłuj się nad nami… 

   Zakończenie… 

   Przybywa nam przykrości, cierpień, problemów, słabości tak jest na zewnątrz... ale wewnętrznie możemy stawać się coraz silniejsi , bardziej dojrzali… przenikamy Słowo Boże, otrzymujemy zdolności nadprzyrodzone… nasze modlitwy biegną prosto do nieba… a serce? 

   Serce staje się czyste, pokorne… i tak może być, chociaż jednocześnie  przychodzi osłabienie… Duch zostaje wzmocniony kiedy przychodzi słabość ciała… dusza biegnie do nieba, a na ziemi doświadcza poniżenia…

       
                                                                Ela P.