Adwentowe „Marana Tha”… abyśmy czuwali… :) :) :)

  ”Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy ten czas nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył  

swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem, by niespodzianie przyszedłszy nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: czuwajcie” (Mk 13, 33-37) 
  „Marana Tha !” …co roku w Adwencie szczególnie często wołamy „ Przyjdź Panie Jezu!” /por. Ap 22,20c/ … Adwent przypomina nam, że w  naszym oczekiwaniu  na powtórne przyjście Chrystusa mamy być czujni… bo Jego przyjście w chwale zakończy ziemską historię… później nastanie wieczność…jako chrześcijanie jesteśmy  ukierunkowanymi na nieśmiertelność i, że jej pełnia objawi się  o zmierzchu świata przy dźwięku trąb anielskich i pogorzelisku zła… 

Kiedy ? 

Już święty Paweł udzielił odpowiedzi: 

 „ Nie potrzeba wam, bracia pisać o czasach i chwilach. Sami bowiem dokładnie wiecie, że dzień Pański przyjdzie tak, jak złodziej  w nocy.
Kiedy bowiem będą mówić: Pokój  i bezpieczeństwo – tak niespodzianie przyjdzie  na nich zagłada, jak bóle na brzemienną, i nie ujdą. Ale wy, bracia, nie jesteście w ciemnościach, aby ów dzień miał was zaskoczyć jak złodziej. Wszyscy wy bowiem jesteście synami światłości i synami dnia. Nie jesteśmy synami ani nocy ani ciemności” /1 Tes 5,1-5/.

  Czy  jest prawdą, że nasze życie  kojarzy się z Adwentem  jako czuwaniem  w oczekiwaniu na spotkanie z Chrystusem, który nieodwołalnie nadejdzie ? Czy wśród osób na które czekamy jest Chrystus, a wśród wydarzeń oczekiwanych niecierpliwie jest Jego przyjście w chwale ? … 
  …pewnego dnia Jezus zapytał swoich uczniów : „ Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” /Łk 18,8/…

Czy może adwentowe „Marana Tha”, Przyjdź Panie Jezu… to tylko kurtuazyjny zwrot uświęcony przez Tradycję… 

  
  Przytoczona na wstępie przypowieść kończy się rozkazem „ Czuwajcie!”, bo Chrystus Pan chce, aby Jego uczniowie przywitali Go kiedy przyjdzie, aby wyszli Mu na spotkanie… aby żyli jak ludzie „przebudzeni’ w gotowości  na najważniejsze spotkanie w swoim życiu… Bóg pragnie naszego czekania, naszej tęsknoty, wyglądania na drogę, czujności…Bóg pragnie być oczekiwanym i dlatego nie powiedział dokładnie kiedy przyjdzie…bo wtedy moglibyśmy nastawić budziki, komórki :)… na Jego przyjście i niepotrzebna byłaby czujność w oczekiwaniu. 
  
  Czas płynie szybko… trzeba odkryć swoje powołanie, bo tak wiele uczuć chce w nas zamieszkać…tysiące rzeczy i zdarzeń  zabiega byśmy im poświecili swój czas… nieważne sprawy wydają się najważniejszymi... tak wiele zmysłów chce dać nam rozkosz, abyśmy ulegli złudzeniu, że to szczęście… w tym wszystkim musimy ocalić adwent naszego życia i odkryć powołanie, czyli to czego chce od nas Bóg… 
  
  Czuwanie na przyjście Chrystusa nadaje życiu niepowtarzalny smak…bo jest zmieszaniem niepewności  z pewnością wiary, smutku z nieobecności  pomieszanego z radością, że wkrótce smutek się skończy…czuwanie pozwala trzeźwo patrzeć i oceniać  świat… czuwających na przyjście Chrystusa  świat nie umie pochłonąć, uzależnić od siebie całkowicie…bo  mają w sobie niezbywalny, wyzwalający dystans do świata… a dystans ten ma swoje źródło w przynależności do Boga… 
  Czuwając wsłuchujmy się w adwentową ciszę, bo słychać w niej mówiącego Chrystusa : 

 „ Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną” /Ap 3,20/… 

                                                                                   Elżbieta