Bóg mówi do nas na różne sposoby

  Były to ostatnie dni ziemskiego życia naszego papieża Jana Pawła II.
Media od czwartku na bieżąco informowały o stanie jego zdrowia.
Wszyscy byliśmy poruszeni tym, co słyszeliśmy w radiu i telewizji.
Ludzie spontanicznie gromadzili się w kościołach i miejscach, w których
bywał, by czuwać, modlić się, czy oddać się zadumie.

W naszym domu również zapanowała niecodzienna atmosfera smutku,
choć pozornie wszystko toczyło się zwyczajnie...
  Pamiętam piątkowy ranek. Mąż poszedł do pracy, jak co dzień, a ja
zajęłam się dziećmi, przygotowując je do szkoły. W domu pozostała
ze mną moja najmłodsza córka, wówczas  czteroletnia  Karolina.
Oglądała w telewizji program dla dzieci...
Ja w tym czasie w kuchni przygotowywałam jej śniadanie.
Miałam włączone radio i właśnie słuchałam najnowszych wiadomości
o Papieżu... rozpłakałam się bezgłośnie z prawdziwym wewnętrznym bólem,
jak gdyby cała ta sprawa dotyczyła najbliższej mi osoby.
 W tym momencie z pokoju przyszła do mnie Karolinka,odwróciłam się
szybko w stronę  okna i biorąc głęboki oddech, starałam się niezauważalnie
wytrzeć łzy, by uniknąć zbędnych pytań. Zwyczajnie chciałam ukryć swój
smutek.
  Dziecko podeszło do mnie, objęło mnie za nogi i powiedziało - Mamo
nie płacz, On umrze i pójdzie do nieba i stamtąd  będzie nam pomagał.
Zszokowały mnie te słowa. I dopiero wtedy rozpłakałam się na dobre,
tuląc do siebie córkę. Po chwili jednak zawładnęła mną ciekawość,
skąd w takiej małej główce takie mądre słowa?
Złapałam ją za rękę i poszłyśmy do pokoju. W telewizji nadal nadawany
był program dla dzieci.
Zapytałam - a kto tak mówił?
- Nikt, odpowiedziała,
no to skąd to wiesz?
- z główki i tymi słowami mnie rozbroiła.
Zjadłyśmy wspólnie śniadanie i ja zajęłam się swoimi obowiązkami,
a Karolina swoją zabawą.

  W sobotę w godzinach popołudniowych, kończyłam właśnie obiad,
spodziewając się powrotu męża i dzieci, gdy w radiu usłyszałam,że stan
zdrowia Jana Pawła II uległ znacznemu pogorszeniu i wszystko
wskazywało na to, że to już ostatnie Jego godziny.
Zapytałam wtedy w myślach - Boże i co my teraz zrobimy, co my zrobimy?
Pytanie może dziwne, ale tak właśnie się czułam, jak bezradne dziecko,
któremu wkrótce umrze ojciec i które przeraża nadchodząca przyszłość.
I przyszła odpowiedź, w dosłownym tego słowa znaczeniu.

  Usłyszałam chrzęst klucza w zamku, do domu wszedł mąż, a za krótką
chwilkę w kuchni pojawiła się moja Karolina.
Powiedziała do mnie - Mamo kartka do ciebie i wręczyła mi ją.
Kartkę, na której na pierwszym planie z uniesionymi do góry rękami stoi
uśmiechnięty Jan Paweł II, a w tle widać Klasztor Jasnej Góry z napisem
"Cały Twój Maryjo"
Bardzo czytelna odpowiedź...
"Ofiaruj się Matce, tak jak ja to zrobiłem".
I znowu krótki wywiad, skąd masz tą kartkę - tata przyniósł.
Zapytałam męża, skąd ją wziąłeś, odpowiedział - wypadła  z kosza
na śmieci, kiedy sprzątałem, była cała pobrudzona więc ją wytarłem
i zabrałem do domu.
To była dla mnie odpowiedź. Kartkę oczywiście zostawiłam na pamiątkę.

Jola.