„Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie” (Mk 16, 20).

  Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, którą dziś celebrujemy jest kolejną, po Zmartwychwstaniu Pańskim, epifanią odkrywającą przed nami – poprzez rozważanie życia naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa – odwieczne misteria opatrzności Bożej. Ojciec bowiem, przez swojego jednorodzonego Syna, Światłość Prawdziwą, w mocy Ducha Świętego stwarza, zbawia uświęca i prowadzi do pełni życia każdego człowieka, gdy na świat przychodzi (por. J 1, 9) i z wiarą przyjmuje dar odkupienia.

Opis Wniebowstąpienia zamyka Ewangelię św. Marka, oraz rozpoczyna Dzieje Apostolskie, będące świadectwem posłuszeństwa uczniów  poleceniu Jezusa, który „rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16, 15). Egzegeci Pisma Świętego twierdzą, że autorem końcowego fragmentu drugiej Ewangelii (Mk 16, 9-20) nie jest uczeń św. Piotra, lecz został on dodany przez Kościół pierwotny, który rozpoznał jego natchniony charakter. Teza ta potwierdza fakt, że wspólnota zgromadzona wokół Apostołów i ich następców łączyła ściśle prawdę, iż „Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga” (Mk 16, 19) ze swoją działalnością misyjną: „Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie” (Mk 16, 20), ponieważ właśnie dlatego, że Zbawiciel, który – jak wyznajemy w podczas każdej niedzielnej eucharystii – „Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego”, „współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły” (Mk 16, 20).

To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali. J. 15,17

 

 Jezus powiedział do swoich uczniów: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości.

   

  
  Często nie jest łatwe trwanie w miłości, nie jest łatwa wierność Bogu i ludziom, zwłaszcza w sytuacjach prób i kryzysów. Siedzi w nas przecież ta druga strona - zabieganie o sprawy tego świata, o własne interesy, o tzw. "święty spokój", ludzkie "radości". I jeszcze ten, który kusi i mami nas obietnicami, który cały czas próbuje oderwać nas od Boga... 

 

   Zastanawiamy się, w jaki sposób możemy tak mocno przylgnąć do Jezusa, aby siły zła były bezsilne. I mamy odpowiedź - nasz Bóg dał nam dobry przepis - PRZYKAZANIA...  I nie trzeba samemu kombinować, tylko uwierzyć, zaufać Jemu. Dwa przykazania, z których wynika cała reszta.

   To wam powiedziałem, aby RADOŚĆ MOJA w was była i aby radość wasza była pełna.

  I znowu zastanawiające jest rozróżnienie - radość nasza i RADOŚĆ BOŻA w nas.

Uroczystość Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski

 

Maryja, nasza Mama, Pani i Królowa.

Dzień dzisiejszy jest Jej poświęcony.

 Pod poniższym linkiem znajdziemy modlitwy do naszej Królowej, których zapewne nie znamy, gdyż pochodzą m.in. z początku XX wieku.

Bądźmy z naszą Królową nie tylko dzisiaj, ale każdego dnia.

                                                                  Sławek

https://salveregina.pl/nauka-i-nabozenstwo-do-matki-boskiej-krolowej-korony-polski/

Być latoroślą w winnicy Pana.

  Spróbuję podzielić się tym, do czego doszliśmy na kręgu biblijnym, rozważając niedzielną  Ewangelię...  bo wreszcie postanowiłam coś napisać. 

 

   Pan Jezus słowa te kieruje do swoich najbliższych uczniów, w wieczerniku, po wyjściu Judasza, w "mowie pożegnalnej" (J 15,1-8): " Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. " Jak zawsze Jezus mówi tak, aby słuchacze go zrozumieli, posługuje się obrazami bliskimi dla nich... Krzewy winne, latorośle, pracę właścicieli winnic apostołowie widzieli każdego dnia. Nasz diakon Zbigniew zastanawiał się, co dla nas, tu i teraz byłoby dobrym obrazem. Może - jak stwierdził - gniazdko elektryczne, bez podpięcia do którego wiele codziennych sprzętów nie mogłoby funkcjonować... Bóg Ojciec jako elektrownia dostarczająca prąd, umożliwiający pralce, lodówce, suszarce itp. dobre działanie. Te urządzenia, bez prądu, podłączenia do gniazdka, nadają się jedynie na składowisko odpadów elektrycznych.

  Pan Jezus - Rabbi - Nauczyciel powtarza wielokrotnie te słowa, aby nadać im wagę, aby uczniowie zapamiętali, aby przyjęli je głęboko w serca i umysły:  "Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie - o ile nie trwa w winnym krzewie - tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie."

Tutaj drobna dygresja, słowa z księgi Izajasza (Iz,64,5-6):

  "My wszyscy byliśmy skalani,
a wszystkie nasze DOBRE CZYNY  jak skrwawiona szmata.
My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście,
a nasze winy poniosły nas jak wicher.  

NIKT NIE WZYWAŁ TWOJEGO IMIENIA,
nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie."

Tydzień modlitw o powołania kapłańskie i zakonne.

W tygodniu modlitw o powołania kapłańskie i zakonne módlmy się modlitwą Świętego Jana Pawła II. Módlmy się, aby powołani, odpowiedzieli Bogu TAK i pozwolili Panu Bogu na uprawę winnicy ich serc.

Modlitwa Ojca Świętego Jana Pawła II o powołania

Jezu, Dobry Pasterzu, wzbudź we wszystkich wspólnotach parafialnych powołania do kapłaństwa, do diakonatu, do zakonów męskich i żeńskich, do świeckiego życia konsekrowanego i misyjnego, wedle potrzeb całego świata, który Ty miłujesz i pragniesz zbawić.

Tobie zawierzamy w szczególności naszą wspólnotę, stwórz w nas taki duchowy klimat, jaki panował wśród pierwszych chrześcijan; abyśmy stali się wieczernikiem modlitwy i pełnego miłości przyjęcia Ducha Świętego oraz Jego darów.

Wpieraj naszych pasterzy i wszystkie osoby konsekrowane. Kieruj krokami tych, którzy wspaniałomyślnie odpowiedzieli na Twoje wezwanie i przygotowują się do przyjęcia święceń albo do ślubów opartych na radach ewangelicznych.

Dobry pasterz daje życie swoje za owce. J. 10. 11

  W dzisiejszej Liturgii Słowa Jezus objawia nam Boga, jako odwieczne Dobro, które w Nim, wcielonym Słowie, zbawia i prowadzi ku wiecznej szczęśliwości każdego człowieka pragnącego w posłuszeństwie wiary słuchać Jego głosu.

Dla lepszego zrozumienia dzisiejszej perykopy ewangelicznej warto odwołać się do historii spotkania Jezusa z bogatym młodzieńcem: „Gdy wybierał się w drogę, przybiegł pewien człowiek i upadłszy przed Nim na kolana, pytał Go: «Nauczycielu dobry (gr. Didaskale agathe), co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezus mu rzekł: «Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg” (Mk 10, 17-18). Jakkolwiek intencje młodzieńca były uczciwe, a jego szacunek do Mistrza z Nazaretu autentyczny, Jezus – którego misją było wypełnienie zbawczej woli Ojca – uznał za niewłaściwą i natychmiast skorygował jego postawę, przenosząc uwagę na Boga, dawcę przykazań, których przestrzeganie jest pewną drogą do zbawienia: „Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę»” (Mk 10, 19). W ten sposób Zbawiciel odwołał się do przymierza, jakie Bóg zawarł z narodem wybranym na górze Synaj. Stwórca, w swojej nieskończonej dobroci, respektując w pełni wolę narodu wybranego, wezwał go za pośrednictwem Mojżesza, aby zachowując wierność przykazaniom przyjął dar życia: „Ja dziś nakazuję ci miłować Pana, Boga twego, i chodzić Jego drogami, pełniąc Jego polecenia, prawa i nakazy, abyś żył i mnożył się, a Pan, Bóg twój, będzie ci błogosławił w kraju, który idziesz posiąść (…). Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo, miłując Pana, Boga swego, słuchając Jego głosu, lgnąc do Niego; bo tu jest twoje życie i długie trwanie twego pobytu na ziemi, którą Pan poprzysiągł dać przodkom twoim: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi” (Pwt 30, 16; 19-20).

„Go poznali przy łamaniu chleba” (Łk 24, 35).

  Perykopa ewangeliczna, którą rozważamy w dzisiejszą niedzielę ponownie wprowadza nas w tajemnice naszego zbawienia, które miały miejsce pierwszego dnia po Szabacie, tym razem z perspektywy opisanej przez św. Łukasza. Podobnie jak miało to miejsce w świadectwie św. Jana, „wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia” (J 20, 19) Jezus przyszedł do swoich uczniów, pragnąc wzbudzić w nich wiarę w realność swojego Zmartwychwstania. 

  Do spotkania z Mistrzem przygotowali apostołów swoim świadectwem uczniowie, którzy „Go poznali przy łamaniu chleba” (Łk 24, 35). Czynność ta do Wielkiego Czwartku była pięknym znakiem, przez który ojciec rodziny stawał się symbolem Boga obdarzającego z hojnością życiem i zaspokajającym  potrzeby każdego stworzenia, w szczególności człowieka, którego stworzył na swoje podobieństwo, jak głosi Psalmista:

„Wszystko to czeka na Ciebie, byś dał im pokarm w swym czasie. Gdy im udzielasz, zbierają; gdy rękę swą otwierasz, sycą się dobrami. Gdy skryjesz swe oblicze, wpadają w niepokój; gdy im oddech odbierasz, marnieją i powracają do swojego prochu. Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha i odnawiasz oblicze ziemi” (Ps 104, 27-30).