"Józef uczynił tak, jak mu polecił Anioł Pański..." Mt 1,24

 

Główną postacią występującą w dzisiejszej Ewangelii, jest Święty Józef.

Jesteśmy świadkami swoistego dotyku Pana Boga, którego doświadczył, jak również jego odpowiedzi  Bogu.

  Tą odpowiedzią, jest zawierzenie Panu Bogu, które w sytuacji życiowej, w jakiej się znalazł, mogło być bardzo trudne. Z zaufania Panu Bogu wynikło podjęcie się wypełniania woli Bożej.

  Maryja i Pan Jezus zyskali Opiekuna.

    Liturgię słowa, przybliżającą nam zdarzenia, których bohaterem jest Święty Józef, znajdziemy pod linkiem na końcu wpisu.

  Teraz podejmijmy modlitwę  za wstawiennictwem Św. Józefa, który może być dla nas, w raz z Maryją, przykładem zawierzenia Panu Bogu. Następnie zaś odpowiedzmy Panu Bogu swoim życiem.

 Dajmy nasze Tak dla Woli Bożej - w każdej chwili i sytuacji naszego życia. 

 

  Modlitwa o silną wiarę

O szczęśliwy, błogi św. Józefie, spadkobierco wiary wszystkich Patriarchów, wyjednaj mi tę piękną i drogocenną cnotę.   Pomnóż   we   mnie   silną   wiarę   fundament   wszelkiej świętości, taką wiarę, bez której nikt nie może się podobać Bogu. Wyjednaj mi taką wiarę, która triumfuje nad wszystkimi pokusami świata i przezwycięża ludzkie błędy, która nie może być naruszona przez nikogo i która jest zwrócona jedynie ku Bogu. Spraw, abym, za Twoim przykładem, żył wiarą, otworzył swe serce i rozum na Boga, bym pewnego dnia mógł ujrzeć w niebie to, w co teraz niezachwianie wierzę na ziemi.

„A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi” (Mt 11, 6).

Liturgia Słowa, którą rozważamy w III niedzielę Adwentu, zwaną Gaudete, jest kontynuacją objawienia mesjańskiej tożsamości Jezusa. Ponieważ wcielenie i zbawcza misja Słowa są wypełnieniem zapowiedzi proroków, początek misji Mesjasza związany jest z działalnością Głosu, który jest „więcej niż prorokiem”:

„On jest tym, o którym napisano: Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę. Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela” (Mt 11, 10-11). 

W zeszłym tygodniu Jan przygotowywał drogę Panu, wzywając tłumy do nawrócenia, obmywając symbolicznie z grzechów w wodach Jordanu tych, którzy za nie żałowali i wyrażali chęć poprawy. Ten obrzęd był bardzo ważny, ponieważ nadchodzący Mesjasz miał dokonać sądu nad grzesznikami;

„Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym” (Mt 3, 11-12).

W Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny - 8 grudnia, od godziny 12 do 13 przypada Godzina Łaski.

  Matka Boża, objawiając się w Święto Niepokalanego Poczęcia, 8 grudnia 1947 r., pielęgniarce Pierinie Gilli w Montichiari we Włoszech powiedziała:

    Matko Boża Niepokalanie Poczęta,  Maryjo Różo Duchowna, prosimy, módl się z nami, módl się za nami.

https://www.youtube.com/watch?v=HekOOiRwwpw

https://www.youtube.com/watch?v=MeR9M1-HrLM&t=140s

Świadectwo:

"Wydajcie więc godny owoc nawrócenia..." Mt,3,8

  W drugą niedzielę Adwentu Liturgia Słowa wyprowadza nas na pustynię Judzką, abyśmy usłyszeli „Głos wołającego”, który wzywa nas do metanoi, czyli radykalnego odwrócenia od grzechu i zwrócenia ku Bogu. Czas bowiem się wypełnił i zbliża się Mesjasz – Sędzia żywych i umarłych; Oczyściciel, który trzyma w ręku wiejadło sprawiedliwości. To od nas zależy, czy uzna nas za pszenicę i schowa do spichlerzy życia wiecznego, czy jak plewy „spławi w ogniu nieugaszonym” (Mt 3, 12) wiecznej rozłąki z Bogiem. Jan Chrzciciel uczy nas jednocześnie, że prawdziwe prostowanie ścieżek dla Zbawiciela polega na przyjęciu postawy autentycznej pokory, w której głosu Miłości pragnącej przemawiać w mocy Ducha Świętego nie tylko do nas, lecz również przez nas do innych ludzi, nie zniekształca żadna fałszywa nuta naszej pychy i egoizmu.

Trzeci rozdział Ewangelii św. Mateusza rozpoczyna się zwrotem, który tylko ten jeden raz występuje w tym natchnionym dziele: „W owym czasie (gr. en de tais hemerai ekeinais tzn. w owych dniach)” (Mt 3, 1). Dni, o których pisze Pierwszy Ewangelista, są czasem wypełnienia się Bożych obietnic. W Rozdziale drugim, w którym św. Mateusz opisuje wydarzenia które miały miejsce od pokłonu Mędrców ze Wschodu, aż do powrotu Świętej Rodziny z Egiptu, motywem przewodnim jest właśnie wypełnienie się proroctw. Na pytanie Heroda o miejsce pobytu nowonarodzonego Mesjasza arcykapłani i uczeni wskazują Betlejem: „Ci mu odpowiedzieli: «W Betlejem judzkim, bo tak napisał Prorok” (Mt 2, 5). Ucieczka do Egiptu jest wypełnieniem proroctwa: „Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka: Z Egiptu wezwałem Syna mego” (Mt 2, 15).

„Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 3, 2).

  Okres Adwentu rozpoczyna się od głosu, który zapowiada Słowo. Głos nawiązuje w swoim ubiorze i zachowaniu do tradycji prorockiej, lecz na pytanie, czy jest prorokiem, odpowiada przecząco. Może dlatego, że Ten, którego przyjście zapowiada wykracza będzie poza wszelkie prorockie, mesjańskie, czy królewskie oczekiwania:

„Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym” (Mt 3, 11-12).

Zrozumienie Kim jest prawdziwy Chrzciciel, którego działalność Jan zapowiada nad brzegami Jordanu, nie jest w pełni możliwe. Wiemy to dziś, z perspektywy wielu wieków żmudnych dociekań teologów. Doskonałe zjednoczenie boskiej i ludzkiej natury wcielonego Syna na zawsze pozostanie dla nas misterium, do którego dostęp ma jedynie intelekt oświecony wiarą. Dlatego Jezus skutki swojej uzdrawiającej działalności wiązał z wiarą proszących.  Również dziś, jeśli chcemy owocnie przeżyć rozpoczynający się okres oczekiwania na Boże Narodzenie, powinniśmy – bogaci w pełnię Bożego objawienia – otworzyć na łaskę wiary i wsłuchać w słowa Jana Chrzciciela.

„Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 3, 2).

„Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju” (Łk 23, 43).

 Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, którą celebrujemy w ostatnią niedzielę roku liturgicznego, stanowi jego syntezę i szczyt, ku któremu dąży cała historia zbawienia. Bierze ona, bowiem, początek i znajduje swoje ostateczne wypełnienie w Chrystusie, jak uczy nas św. Paweł w Liście do Kolosan:

„On jest obrazem Boga niewidzialnego - Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone” (Kol 1, 15). 

 Nie sposób właściwie zrozumieć charakteru królowania Chrystusa, jeżeli nie weźmiemy pod uwagę Jego bosko – ludzkiej natury. Dotyczy to również Jego mesjańskiej misji. Żydzi i poganie nie rozumieli w jakim sensie Chrystus jest Królem i Mesjaszem, ponieważ nie akceptowali myśli, że może być On kimś więcej niż tylko samozwańczym rabbim z Nazaretu. W rezultacie widzieli w nim zagrożenie w sensie religijnym, politycznym, oraz społecznym, i w końcu Go zamordowali. Nie spodziewali się jednak, że ich zbrodnia stanowiła część odwiecznego planu zbawienia, a pozorna porażka jest objawieniem Jego królowania, wyrażającego się w doskonałej realizacji zbawczej woli Ojca:

„Zechciał bowiem [Bóg], aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego - i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża” (Kol 1, 19-20).

Wszystko już było, a to, co jest zostało zapowiedziane... Trwaj przy Jezusie.

Takie myśli mogą pojawić się, gdy czytamy przypadającą na dzisiejszy dzień, Ewangelię. Prześledźmy ją fragmentami.

  "Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony."

Pan Jezus wypowiada te słowa do uczniów podczas rozmowy o świątyni jerozolimskiej...

Jednak ile pięknych kościołów jest w obecnej dobie niszczonych na świecie?

Świątynię jerozolimską zniszczyli wrogowie, kościoły współczesne są wyburzane, gdyż wierni przestali się nimi zajmować, a właściwie przestali odwiedzać w nich swojego Boga. Nie odwiedzają, bo wiarę zatracili...

Izraelici płaczą po swojej świątyni do dzisiaj... A ilu chrześcijan płacze po znikających kościołach?

 

  " Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „To ja jestem” oraz: „Nadszedł czas."

  Ostrzeżenie naszego Zbawiciela było aktualne w czasach apostołów, było aktualne przez cały tok historii świata, a teraz, jest aktualne może szczególnie.  

  Wraz z rozwojem techniki i możliwości multimedialnych, pojawia się tak dużo informacji na dany temat, które są niekiedy sprzeczne z sobą. Pojawiło się wielu takich, którzy chcą być rządcami, nie tylko umysłów, ale i dusz.

Pan Jezus powiedział: " Nie podążajcie za nimi!"