Proszę, zmiłuj się Panie Boże nade mną.

 W pokorze, przychodzę do Ciebie Boże.

Proszę, zmiłuj się nade mną Panie mój.

Wybacz wszystko to, co się Tobie nie podoba w mojej życiowej postawie.

 

Przepraszam za niewykorzystywane dary duchowe, za to, co Ciebie w mojej duchowości zasmuca.

Za ten rozgardiasz myśli w chwilach, gdy powinieneś być tylko Ty.

Za to, że niekiedy zapominam, że najlepszym moim lekarzem, jesteś we wszystkim tylko Ty... i wtedy przychodzą smutki i rozterki... i nie radzę sobie.

  Przepraszam za sferę mojego życia doczesnego w której zawodzę Twoje pokładane we mnie nadzieje. Za obowiązki, których nie dopełniam.

Przepraszam za życie rodzinne, przepraszam, że bardziej bym chciał niż mogę, czy potrafię.

Niedziela Chrztu Pańskiego.

„On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym” (Mk 1, 8).

Święto Chrztu Pańskiego jest jednocześnie celebracją tajemnicy paschalnej, wyrażonej akcie pokutnym, oraz epifanią mesjańskiej i boskiej tożsamości Chrystusa, zapowiedzianej symbolicznie w trzech darach ofiarowanych przez mędrców Dziecięciu w Betlejem: mitrze (pascha Mesjasza), złocie (Jego królewskość), oraz kadzidle (Jego boskość i godność arcykapłańska).

Każde ważniejsze wydarzenie z życia naszego Zbawiciela zawiera – w narracji ewangelicznej – swoiste streszczenie zbawczego misterium ofiarowanego nam przez Ojca w Chrystusie.

Opowiadania opisujące Narodzenie Zbawiciela są „obleczone” w światłość i chwałę Bożą, aniołowie głoszą: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania” (Łk 2, 14), a kosmos, którego symbolem jest gwiazda, służąca mędrcom za przewodniczkę, zdaje się krążyć wokół domu, w którym mieszka święta Rodzina. Jednocześnie ożywiają się siły ciemności, które uosabia Herod, gotów zabić Mesjasza i wszystkich innych małych chłopców w Betlejem dla pewności, aby zachować ciężko wywalczoną władzę. W tej walce ma on do dyspozycji „wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu (gr. pantas tous archiereis kai grammateis)” (Mt 2, 4), dokładnie tych samych, którzy nie mogli się doczekać, aby osądzić i skazać Jezusa na śmierć: „Ci zaś, którzy pochwycili Jezusa, zaprowadzili Go do najwyższego kapłana (gr. archierea), Kajfasza, gdzie zebrali się uczeni w Piśmie i starsi (hoi grammateis kai hoi presbyteroi)” (Mt 26, 57). W świetle betlejemskiej gwiazdy żłóbek Dziecięcia już rzucał cień krzyża na pobliską Jerozolimę, za której murami miało dopełnić się dzieło naszego zbawienia.

Módlmy się...

 

Modlitewny początek dnia

https://www.youtube.com/watch?v=DvJ2O00ozbM

Objawienie Pańskie. Drogi do Pana Jezusa.

 

Jak to było z przybyciem magów - królów do Pana Jezusa?

Posłuchajmy:

https://www.youtube.com/watch?v=1xr1hz-q_bQ

Modlitwa poranna i Błogosławieństwo

 

Rozpoczynajmy każdy dzień z Panem Bogiem

https://www.youtube.com/watch?v=bApqZJ2S98w

„Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (J 1, 12).

W Drugą Niedzielę po Narodzeniu Pańskim, Kościół, wsłuchując się w natchnione słowa Prologu Ewangelii wg. św. Jana dokonuje syntezy ostatniego etapu historii zbawienia, który nastąpił wraz ze Wcieleniem Bożego Logosu w łonie niepokalanej dziewicy Maryi. W centrum dzisiejszych czytań Liturgii Słowa jest tożsamość Syna Bożego, widziana nie z perspektywy żłóbka, ile niejako postrzeganego oczyma Ojca, pełnym miłości spojrzeniem spoza czasu i przestrzeni, przenikającym najgłębszy sens istnienia wszystkiego, co stworzył jako wszechmocny Pan nieba i ziemi.

„Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga” (J 1, 1-2).

Św. Jan nawiązuje do pierwszych słów Księgi Rodzaju: „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię” (Rdz 1, 1), jednak początek jego Prologu nie ma wyłącznie charakteru chronologicznego, lecz również „jakościowy” (gr. arche’), sięgając wiecznego, samoistnego bytowania Boga i Jego Słowa, które obejmuje zarówno przeszłość, jak i teraźniejszość i przyszłość. Relacja między Bogiem i Jego Słowem polega na jedności natury przy odrębności Osób. Tę tajemnicę wyraża imię, które Bóg objawił Mojżeszowi z krzaka ognistego: „Jestem, który Jestem” (Wj 3, 14), odwołując się do swoich wcześniejszych słów: „Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba” (Wj 3, 6).

Życzenia na Nowy Rok 2021

Najważniejsza jest miłość,  życzę więc miłości każdemu. Miłości Boga przede wszystkim, miłości małżeńskiej i rodzinnej. Życzę też każdemu miłości samego siebie. Niechaj żadne przeżyte trudności, przykrości i niepowodzenia nie spowodują nielubienia siebie.

  Życzę dobra prawdziwego, gdyż często otrzymujemy jego namiastki, jakby coś na podobieństwo monety... a ona ma dwie... różne strony. Niech to dobro będzie, jak kula, która z każdej strony jest taka sama.

  Z wiekiem, coraz bardziej... i bardziej, cenię wolność. Życzę wolności, abyśmy dokonując  wyborów przed jakimi staniemy,  podejmowali je bez naruszenia naszego osobistego poczucia wolności. Aby była to jednak wolność, a nie swawola.

Życzę pokoju w Ojczyźnie, abyśmy byli z Niej dumni, szanowali Ją i pracowali dla Niej, nie dla innych.

Życzę zdrowia, aby nam dopisywało, było  przedmiotem prawdziwych wysiłków  wszystkich zajmujących się nim, a okazywana troska o nie, nie służyła nigdy innym celom.

... Wiele można życzyć, ale życzę jeszcze jednego i najważniejszego...

Życzę każdemu dobrej nawigacji.