„Pytały go tłumy: Cóż więc mamy czynić?” (Łk 3, 10).

  Trzecia niedziela Adwentu zwana „gaudere” stanowi – podobnie jak czwarta niedziela Wielkiego Postu, „laetare” – tak bardzo wyjątkowy moment w naszym przeżywaniu misterium wiary skoncentrowanej wokół tajemnicy wcielenia, ziemskiego życia i paschalnej ofiary Słowa Bożego, które stało się Ciałem dla naszego zbawienia, iż Kościół nadał im odrębny kolor liturgiczny: różowy. W obu przypadkach jesteśmy w szczególny sposób zaproszeni do wyrażenia radości z otrzymania daru życia, które otrzymaliśmy od Ojca Stworzyciela, naszego odkupienia, jakie dokonało się dzięki ofierze jaką Syn – Słowo złożył za nas na krzyżu, oraz uświęcenia, czyniącego nas, w mocy Ducha Świętego, dziećmi Bożymi. „Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale” (Rz 8, 17).  

Żyjąc w świecie, który de facto odrzuca Dobrą Nowinę Jezusa Chrystusa i zamyka się na dar Ducha Świętego, którego Pan posłał, aby pouczył go o grzechu, sprawiedliwości i sądzie (por. J 16, 8), jesteśmy narażeni na niebezpieczeństwo, że stracimy czujność i zapomnimy, iż jesteśmy żywymi członkami mistycznego ciała Chrystusa, w którym kontynuuje On zbawczą misję powierzoną Mu przez Ojca, a która znajdzie swój finał, „gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich” (1 Kor 15, 28). W tym sensie jesteśmy „współpracownikami Boga” (por. 1 Kor 3, 9) przygotowującymi drogi przychodzącemu Panu.

Radość, do której wzywa nas dzisiejsza Liturgia Słowa, możliwa jest jedynie wówczas, gdy poważanie potraktujemy nasz chrzest i związane z nim powołanie do świętości. A to oznacza, w pierwszej kolejności, uświadomienie sobie własnej grzeszności, podjęcie decyzji o zmianie kryteriów postrzegania i oceny rzeczywistości na optykę jaką proponuje nam nasz Nauczyciel i Mistrz, czyli metanoię, wreszcie wydanie konkretnych owoców godnych nawrócenia (por. Łk 3, 8).

Gdyby tłumy przychodzące, aby przyjąć chrzest z rąk Jana nie traktowały poważnie grzechu, jako realnej przeszkody w odnowieniu ich relacji z Bogiem, nigdy nie poddałyby się upokarzającemu dla dzieci Abrahama, publicznemu aktowi obmycia, wyznając przy tym na głos swoje winy. Poczucie, że popełniając grzech obraziło się Boga jest reakcją sumienia, które podobnie jak gorączka w przypadku jakieś dolegliwości ciała, wskazuje na chorobę duszy, jaką wyleczyć może jedynie łaska przebaczającego Boga. Świadomość, że nie jesteśmy w stanie zadośćuczynić Bogu, którego obraziliśmy naszym grzechem, a czyni to za nas Jego umiłowany Syn, staje się punktem zwrotnym w naszej drodze do Ojca. Nasza bezradność zamiast stać się – jak w przypadku Judasza – przyczyną rozpaczy i samo-potępienia, czyli odrzucenia Bożego miłosierdzia, staje się w pewnym sensie „felix culpa”: szczęśliwą winą, ponieważ gdy w sakramencie pojednania wyznajemy ją z pokorą, autentycznym żalem i postanowieniem poprawy, prosząc kapłana nam ją odpuścił w imię Trójcy Przenajświętszej, doświadczamy działania nieskończonego, Bożego miłosierdzia. Wie o tym każdy, kto choćby raz dostąpił łaski szczerej i autentycznej spowiedzi. Tej radości, która przepełnia człowieka, gdy odchodzi od kratek konfesjonału nie wyrażą żadne słowa!

Nawróceniu od grzechu i powrotowi do stanu łaski uświęcającej towarzyszy pragnienie zmiany życia: „Pytały go tłumy: Cóż więc mamy czynić?” (Łk 3, 10). Teraz, kiedy doświadczyliśmy Bożego miłosierdzia, jak mamy postępować, aby właściwie przygotować się na przyjście Pana? Na Jego przyjście w liturgii Bożego Narodzenia, która nie tylko wspomina, lecz również urzeczywistnia tajemnicę narodzin Jezusa, tak, że możemy przeżywać ją razem w Maryją i Józefem, oraz razem z nimi otrzymać związane z nią łaski. W Jakie czyny mamy „ubrać” naszą wiarę, aby Pan, który na końcu czasów powtórnie przyjdzie w chwale, nie potraktował nas jak król, który, gdy zauważył na uczcie weselnej „człowieka nie ubranego w strój weselny” (Mt 22, 11), kazał związać mu ręce i nogi, i wyrzucić na zewnątrz, w ciemności! (por. Mt 22, 13)?

Św. Jan Chrzciciel, a następnie Pan Jezus udzielają podobnej odpowiedzi: doświadczywszy dobroci Bożej bądźcie dobrzy dla innych ludzi. To wspomnienie doznanej dobroci przebaczającego Boga, nie zaś dobroci ludzi ma stać się dla nas kryterium miłosiernego postępowania wobec naszych przyjaciół i nieprzyjaciół.

Pan Jezus nakazał nam jednoznacznie:

„A, Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 43-47).  

Wiąże się to również z inną zasadą, która jest tak ważna, że Zbawiciel ujął ją w modlitwie Ojcze Nasz: „i przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili” (Mt 6, 12). Bóg uzależnia swoje przebaczenie naszych grzechów od tego, czy my przebaczamy innym ich winy wobec nas. Przy tym przebaczenie to ma być wzorowane na przebaczeniu Stwórcy, za którym idzie zawsze czynienie dobra nam, którzy wobec Niego zawiniliśmy. Zasada ta dotyczy całego naszego życia: „Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie” (Łk 6, 37-38).

Już sam fakt, że Syn Boży objawił nam pewny i skuteczny sposób dążenia do świętości, oraz do zbawienia, a także dał nam niezbędne instrumenty do jego osiągnięcia w postaci sakramentów świętych, powinien być dla nas przyczyną nieustającej radości. Sami stajemy się bowiem kowalami naszego ostatecznego losu, decydując, czy będziemy postępować według nauk Chrystusa, czy też nie. Z drugiej strony, gdy w dniu, który zna jedynie Pan Bóg, staniemy przed Nim, aby zdać sprawę z naszego życia, nasza odpowiedzialność będzie większa od odpowiedzialności tych, którzy nie ze swojej winy nie poznali Dobrej Nowiny i nie uwierzyli w Jezusa. 

W tym kontekście autentyczną przestrzenią duchową, w której możemy odczuwać i wyrażać prawdziwą radości ze zbawienia, jest nie tylko doświadczenie Bożego miłosierdzia, ale również łaska Bojaźni Bożej, która nie pozwala nam stracić z oczu prawdziwej relacji z Bogiem, będącej nie tylko relacją Ojciec - dziecko, lecz również Stwórca - Stworzenie, Pan - sługa, której zasadność potwierdził sam Jezus: „Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: "Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać” (Łk 17, 10).

Jak zauważa ojciec Paweł Krupa OP: „podstawową relacją, jaką mamy z Bogiem, jest relacja Stwórca – stworzenie, ewentualnie: Pan i własność. Tak, On jest moim Panem, a ja jestem Jego podwładnym. Jego dzieckiem oczywiście też, bo w Chrystusie mnie usynowił, ale i tak jestem Jego własnością. (…) Naszym królem jest Pan. I to nie my tworzymy z Boga Pana i Króla, tylko On nam objawił, że jest naszym Panem i Królem, bo nas stworzył, daje nam życie, daje nam łaskę i nas zbawia. On jest naszym Królem, a my poddani! Oczywiście Bóg nam robi nieprawdopodobną łaskę, bo wchodzi z nami w Przymierze. I to Przymierze będzie trwało i trwało, aż do niesamowitego zjednoczenia, które dokonało się w Chrystusie, gdzie Bóg i natura ludzka stają obok siebie, w jednej Osobie Słowa – w jednej Osobie Jezusa Chrystusa. (…) Zjednoczenie z Bogiem w miłości to jest dobro dla mnie. On mi je ofiaruje. A jeśli je przyjmę i potwierdzę własnym zaangażowaniem, to stanę się już nie tylko Jego własnością i poddanym – choć same w sobie są to już bardzo zaszczytne tytuły – ale przyjacielem” (Paweł Krupa OP „Jutro ma na imię Bóg” s. 19-21).

Gdy będziemy uczyć się od Najświętszej Maryi Panny, jak z pokorą przyjmować w naszym życiu Boga nadchodzącego ze swoim darem odkupienia, nie tracąc nic z szacunku i posłuszeństwa, jakie Mu się należą, nasze życie stanie się na wzór jej życia nieustającym hymnem uwielbienia, nawet w chwilach krzyża, gdy wydawać by się mogło, że Bóg nas opuścił. Wówczas nasza radość będzie – jak pisze dziś św. Paweł – radością w Panu (por. Flp 4, 4), która nigdy nie będzie miała końca.

                                                              Arek