Moje refleksje związane z posługą w IMW - Świadectwo Sabiny

       Od „nie chce mi się” do „muszę”

Najsilniejszy zawsze jest ten, kto umie złożyć dłonie do modlitwy. 
 Soren Kierkegaard

  Wraz ze zbliżaniem się października 2015 roku postanowiłam, że chociaż przez ten jeden miesiąc, codziennie będę odmawiać różaniec, a konkretnie jedną jego część. Z początku doszła do głosu ludzka natura, która mówiła: ,,dziś mi się nie che, zacznę jutro”… i tak przez kilka pierwszych dni października. W końcu jednak udało mi się odrzucić te myśli i odmówiłam pierwszy październikowy różaniec. Z racji różnych obowiązków, najdogodniejszą porą na tę modlitwę była dla mnie droga do pracy (samochodem na przystanek autobusowy i dalej autobusem).

  Jednakże szybko okazało się, że pora może i dobra, ale warunki niezbyt korzystne. Jadąc samochodem trzeba być skupionym, a w autobusie z reguły gra radio, ktoś głośno rozmawia, czy wręcz krzyczy i przeklina do telefonu. Nie zawsze mogłam się skupić na modlitwie. Wtedy przyszło natchnienie, aby połączyć przyjemne z pożytecznym.
Jako, że przyjęłam zwyczaj codziennego wstawania o tej samej porze, aby pojeździć przez 45 minut na rowerku stacjonarnym, postanowiłam połączyć tę czynność z modlitwą.

  W dzieło Inicjatywy Modlitwy Wstawienniczej włączyłam się z końcem stycznia 2016 roku. Tak Pan Bóg pokierował moimi palcami i myślami, że dotarłam na tę stronę. Wszyscy jesteście mi bardzo bliscy, chociaż nie znam Was osobiście. Modlicie się za mnie, a ja modlę się za Was.

  Mamy lipiec 2016 roku. Od tamtego październikowego poranka, kiedy to poniekąd okiełznałam ludzką naturę, wystąpiło kilka takich dni, kiedy nie odmówiłam różańca, ale tylko w początkowej fazie wcielania w życie mojego postanowienia.

  Zdarza się, że potrafię odmówić sobie jazdy na rowerku, ale już nie potrafię omówić sobie odmówienia różańca. Oczywiście występują takie okoliczności, że tę modlitwę muszę przełożyć na inną porę dnia, bądź podzielić na tajemnice, ale dopóki nie powiem ostatniego Amen tej modlitwy, czuję pewnego rodzaju pustkę i niedosyt w swoim życiu. Po prostu czegoś mi brak i wiem, że muszę dopełnić obowiązku, przyjemnego obowiązku.

  Mówią, że drugą naturą człowieka jest przyzwyczajenie. To prawda, ale ważne, aby te przyzwyczajenia przyjęły odpowiedni charakter i były dobre. Zatem jeżeli między 5, a 6 rano ktoś z Was, czuje na sobie czyjąś modlitwę… to może to być moja modlitwa :) Przez Maryję do Jezusa!

                                                            Sabina