„na własne bowiem uszy usłyszeliśmy i jesteśmy przekonani, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata” (J 4, 42).

W pierwszej niedzielnej perykopie ewangelicznej Wielkiego Postu, Duch Święty wyprowadził Jezusa na pustynię, aby skonfrontował się z diabłem i pokonał go siłą posłuszeństwa woli Bożej wyrażonej w Pismach.

 

  

 Dziś, ponownie na pustyni, Jezus spotyka się z człowiekiem, aby skonfrontować się z jego grzechem i ofiarować mu łaskę zbawienia, polegającego na doświadczaniu miłości Ojca, w mocy Ducha Świętego. To doświadczanie Bożego dziecięctwa, które w życiu doczesnym jest ograniczone, w życiu wiecznym, dzięki uczestnictwu w synostwie Syna, stanie się istotą naszej rzeczywistości, gdy na wzór Zmartwychwstałego staniemy się jednością z Trójcą Przenajświętszą, będziemy żyli Jej życiem, szczęśliwi Jej szczęściem. Wówczas niczego już nie będziemy pragnąć, ponieważ Bóg zaspokoi wszelkie nasze pragnienia.

Uniwersalizm daru zbawienia wyraża spotkanie Jezusa z Samarytanką przy studni Jakuba. Łamiąc tabu społeczne i obyczajowe, Jezus samotnie rozmawia z kobietą należącą do wrogiego Żydom narodu, który odwołuje się do tej samej tradycji biblijnej. W trakcie zainicjowanej przez Jezusa rozmowy okaże się, że kobieta żyje wbrew przykazaniu Bożemu. Jednak nie gorszy to Jezusa jak faryzeuszów i uczonych w Piśmie, którzy uważali ludzi takich jak ona za definitywnie odrzuconych przez Boga. Jezus przeciwnie, dostrzegł w Samarytance kogoś, kto zaspokoi Jego pragnienie dusz, staje się głosicielką Ewangelii wśród Samarytan.

„Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa” (Mt 17, 8).

Ostatnie zdanie perykopy ewangelicznej, którą rozważaliśmy w Pierwszą Niedzielę Wielkiego Postu, przywraca właściwą perspektywę, w której św. Mateusz przedstawia osobę Jezusa Chrystusa.

 

 „Wtedy opuścił Go diabeł, a oto przystąpili aniołowie i usługiwali Mu” (Mt 4, 11).

Wprawdzie Duch Święty zaprowadził Jezusa na pustynię, aby podjął duchową walkę z diabłem, która jest udziałem każdego człowieka, lecz nie możemy ani chwilę zapominać, że jest On tym, któremu służą aniołowie, o którym głos z nieba powiedział:

„Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” (Mt 3, 17).

Takie jest również przesłanie dzisiejszej perykopy ewangelicznej, będącej objawieniem Chrystusa jako Tego, który przez swoją zbawczą misję doskonale wypełnił Prawo i zapowiedzi proroków.

Przemienienie Pańskie samo w sobie jest, w pewnym sensie, wypełnieniem - antycypacją zapowiedzi Zbawiciela, który oświadczył swoim uczniom:

„Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi, i wtedy odda każdemu według jego postępowania. Zaprawdę, powiadam wam: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w królestwie swoim” (Mt 16, 27-28).

„Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz” (Mt 4, 10).

 

  Pierwsza Niedziela Wielkiego Postu wprowadza nas w tajemnicę walki duchowej. Jej stawką jest zbawienie, czyli zjednoczenie człowieka z Bogiem, Świętym i źródłem wszelkiej świętości.

Św. Mateusz uczy nas, że uczestnictwo Syna Bożego w tych zmaganiach było istotnym elementem Jego zbawczej misji. Dlatego, po chrzcie Jezusa w Jordanie, namaszczeniu Go na Mesjasza przez Ducha Świętego, oraz ogłoszeniu przez Ojca, że jest Umiłowanym Synem, Jezus nie obchodzi w chwale okolicznych miejscowości, odbierając należną mu chwałę, lecz przeciwnie, Duch Święty wyprowadza go na pustynię, przestrzeń działania Diabła, aby przyjął walkę na jego warunkach.

„Wtedy Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, aby był kuszony przez diabła.  A gdy przepościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy, odczuł w końcu głód” (Mt 4, 1-2).

Pustynia jest przeciwieństwem ogrodu Eden, gdzie wąż skusił Ewę. Jest – z duchowego punktu widzenia – obrazem raju, w którym zabrakło łaski Bożej obecności, zaś rozplenił się zabójczy dla wszelkiego stworzenia swąd szatańskiej pychy i buntu. Tam gdzie nie ma miejsca dla Boga, gniazdo wije sobie Szatan, zabijając wszelkie życie.

Kolejna Środa Popielcowa...

 Kolejna Środa Popielcowa … czy spodziewasz się jeszcze czegoś  nowego w związku z tym dniem ? 

 Czy może myślisz, że … znowu to samo… a ty przecież właściwie wszystko w życiu masz uporządkowane …  

  Kościół znowu woła: nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię…albo… prochem jesteś i w proch się obrócisz...

  Kościół  nieustannie, a w takie dni, jak dzisiejszy z mocą przypomina nam o co chodzi w wierze, którą wyznajemy… Kościół czyni to z troski o nas, abyśmy w takim konkretnym momencie zatrzymali się i na nowo rozglądnęli się w sobie i wokół siebie…

Rozglądnęli, by poszukać prawdy o sobie, o własnym życiu, relacjach, które tworzymy, w których trwamy…  poszukać na nowo,  czyli  w taki sposób, by PRAWDA przenikała nasze „prawdy” głoszone o sobie, o tych z którymi żyjemy, spotykamy się … „prawdy”  o których przekonujemy siebie samych oraz innych… aby czuć się komfortowo… 

 Kolejny Wielki Post przed nami… czy spodziewasz się czegoś nowego  w odniesieniu  do siebie samego :)… nowego w sensie głębszego poznania siebie, swojego serca… czy zgadzasz się na wysiłek, by Pan Bóg zajrzał do twojego serca… Bóg tego chce… a ty?

"Miłujcie waszch nieprzyjaciół"... Mt, 5,44

  

  We fragmencie dzisiejszej Ewangelii czytamy takie słowa: "A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych." Mt. 5,44-45

  Świat, który nas otacza robi się światem, w którym wielu nie widzi miejsca dla Pana Boga.

Powody rozluźnienia relacji z Panem Bogiem, a w konsekwencji, czasami odejścia, są bardzo różne...

 Niekiedy jednak, przedstawiane na zewnątrz powody, są zakryciem swojego grzechu, który wrósł w życie człowieka, a do którego z takich, czy innych względów trudno mu się przyznać, trudno wyznać, a jeszcze trudniej zrezygnować z niego.

   Pan Bóg i Jego Przykazania stają się niewygodne, a, że Łaska Wiary nie otrzymuje duchowego pokarmu: Eucharystii i modlitwy, więc zamiera.

„Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa...” (Mt 5, 20)

  W dzisiejszej perykopie ewangelicznej, po ogłoszeniu uczniom „konstytucji” królestwa Bożego w formie Błogosławieństw i wyjaśnieniu im ich zadania, w którym porównał ich do soli ziemi i światłości świata, czyli siebie samego, Jezus rozpoczyna naukę dotyczącą wypełnienia Prawa i Proroków, czyli legislacyjnego fundamentu Przymierza Narodu Wybranego z Bogiem.

Cały piąty rozdział Ewangelii św. Mateusza jest objawieniem Jezusa jako „nowego” Mojżesza, o tyle doskonalszego od proroka i wodza, który wyprowadził Żydów z niewoli egipskiej,  o ile – jak pisze św. Paweł – „Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię” (Flp 2, 9). Ponieważ to wywyższenie Pana jest wypełnieniem, w Jego krwawej ofierze, paschalnego planu zbawienia świata, wyrażonego przez Apostoła w słowach: „uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 8), dlatego również interpretacja Prawa, jaką przynosi nam Zbawiciel, jest jego doskonałym wypełnieniem.

Przyjęcie Błogosławieństw jako ideału życia chrześcijańskiego, oraz wcielanie w życie ewangelicznej interpretacji Bożego Prawa, jest w praktyce realizowaniem zadania, jakie przyjęliśmy podczas chrztu świętego: zerwaniem z Prawem, które zniewala, aby żyć w wolności dzieci Bożych.

„Wy jesteście solą dla ziemi” (Mt 5, 13).

W dzisiejszej perykopie ewangelicznej słyszymy nauczanie Jezusa, będące kontynuacją nauczania na Górze, swoistego programu edukacyjnego Zbawiciela.

W zeszłym tygodniu poznaliśmy treść ośmiu błogosławieństw, które  odczytywane są w uroczystość Wszystkich Świętych. W ten sposób Kościół wskazuje, że są one charakterystyką tych ludzi, którzy w sposób doskonały wypełnili polecenie Pana Boga skierowane do narodu wybranego za pośrednictwem Mojżesza:

„Mów do całej społeczności Izraelitów i powiedz im: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!” (Kpł 19, 2).  

Następnie Pan Bóg dokonuje egzegezy Dekalogu, który Mojżesz spisał na Jego polecenie. W ostatnich wersetach 19 rozdziału Księgi Kapłańskiej Bóg wskazuje na siebie, jako jedyną podstawę zachowywania Jego nakazów:

„Będziecie strzec wszystkich ustaw moich i wszystkich wyroków moich. Będziecie je wykonywać. Ja jestem Pan!” (Kpł 19, 37).

Innymi słowy: jeżeli chcemy być święci, musimy żyć według Bożej nauki jedynie ze względu na zaufanie i miłość do Boga. Owszem, możemy mieć nadzieję na rekompensatę w niebie za posłuszeństwo Jego woli, lecz nie może to być siłą napędową naszego dążenia do doskonałości.