Dawid i Goliat, a nasza walka ze złem, grzechem... Kamień 4

Czwarty kamień nazwijmy kamieniem ufności i dziecięctwa  Bożego.

Ufność i dziecięctwo Boże. Dawid był chłopcem rudym o pięknym wyglądzie. Chłopiec, można powiedzieć jeszcze dziecko. Dawid biegnie, by pokonać Goliata, by jak najszybciej stanąć z nim twarzą w twarz. Nie lęka się tego. Słowo Boże nam podaje  w 1 Sm 17, że Dawid biegnie czyli chce się z nim jak najszybciej spotkać , twarzą w twarz. To może być zadziwiające. On młody pasterz, chudonogi chłopiec biegnie co sił. I można powiedzieć: kto byłby na tyle głupi, żeby obstawiać, że Dawid zwycięży. Tutaj Dawid nam pokazuje, że trzeba być zawsze małym dzieckiem, ufnym dzieckiem, nawet wzgardzonym dzieckiem przez innych, że inni się będą wyśmiewać niejednokrotnie ze mnie co ja czynię, być takim małym, ale z ufnością podejmuję się pewnego wyzwania. 

   Kamień ufności i dziecięctwa Bożego. Tutaj możemy powiedzieć, że Dawid rzeczywiście okazał się wielką ufnością. Kładł wszystko na ufności i trzeba powiedzieć też, że ufność jest podstawą w chrześcijaństwie w naszej duchowości.

 Bez ufności można powiedzieć, że nie ma naszej wiary, kiedy nie ufamy Panu Bogu tylko wierzymy, wiemy, że On jest, ale to nam nic nie daje, trzeba Mu jeszcze ufać, trzeba wierzyć, że jest mocnym Bogiem i wielkie rzeczy może zrobić. Dlatego też wtedy będę mógł z taką mocą Bożą, iść z całą ufnością stawić czoło zasadzkom wroga, a nie obawiać się, nie lękać, bo wiem, że zwyciężę w Bogu, już zwyciężyłem.
 Dawid podkreśla ciągle moc Pana Boga i wskazuje, że to Bóg zwycięża, że tylko w Bogu jest ta moc. Chcę wam jeszcze przeczytać fragment z Dziejów Duszy św. Teresy od dzieciątka Jezus, bo ona jest taką mistrzynią drogi dziecięctwa duchowego, tego bycia małym dzieckiem przed Panem Bogiem, być małym, słabym, rzucającym się w ramiona Ojca. Św. Teresa nam mówi:

Przypominam sobie sen, który miałam mniej więcej w tym wieku i wyrył mi się głęboko w mej pamięci. Śniło mi się jednej  nocy, że wyszłam  przejść się samotnie po ogrodzie. Doszedłszy do stopni schodów, na które trzeba było wejść, aby się tam dostać, zatrzymałam się z przerażeniem. Przede mną obok altany znajdowała się beczka wapna. Na tej beczce dwa szkarłatne diabełki tańczyły z zadziwiającą zwinnością, pomimo ciężkich, żelaznych kajdan, jakie miały na nogach. Nagle rzuciły na mnie ogniste spojrzenie, po czym w mgnieniu oka zdawały się jeszcze bardziej przerażone ode mnie. Zeskoczyły z beczki i uciekły się ukryć w bieliźniarce, gdzie znajdowała się naprzeciw. Widząc jak wielkie z nich tchórze chciałam się przekonać po co tam poszły i w tym celu zbliżyłam się do okna. Biedne diabełki biegały tam i z powrotem po schodach, nie wiedzą w jaki sposób umknąć przed moim spojrzeniem, raz po raz zbliżały się do okna, spoglądając niespokojnym wzrokiem, czy jeszcze przy nim jestem,    a widząc mnie z rozpaczy zaczynały biegać na nowo. Ten sen nie ma w sobie na pewno nic nadzwyczajnego, nie mniej jestem przekonana, że dobry Bóg dlatego pozwolił mi go zapamiętać, by mnie upewnić, że dusza w stanie łaski nie powinna obawiać się szatanów, tchórzliwych, nie zdolnych znieść spojrzenia dziecka. Szatan się boi spojrzenia dziecka. 

   Szatan będzie się nas bał kiedy będziemy się uciekać do ufności do tego dziecięctwa duchowego. Chce Cię kochać jak dziecko – stwierdza św. Teresa i chcę walczyć jak nieustraszony wojownik. Można powiedzieć, że hasło dla nas: chcę Cię kochać jak dziecko Panie Boże i chcę walczyć jak nieustraszony wojownik./jeśli chcesz przeczytaj Ps 131/. 

   "Walka Chrystusa z Antychrystem toczy się, i w niej mają swój udział naśladowcy Pana, których zasadniczą bronią jest krzyż". 
św. Edyta Stein.

                                                          Ela.P