„Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga” (Mt 22, 21).

Perykopa ewangeliczna, którą dziś rozważamy wprowadza nas w istotę relacji jaka powinna łączyć człowieka z Bogiem. Jej pełnia – jak objawił nam Jezus, odpierając nieudaną próbę Jego dyskredytacji ze strony faryzeusza – wyraża się w miłości do Boga i do bliźniego: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy»” (Mt 22, 37- 40).

Dla arcykapłanów i starszych ludu Jezus stanowił poważne zagrożenie, które należało jak najszybciej wyeliminować. Podobnie myśleli o Nim podporządkowani imperium zwolennicy Heroda. Rabbi z Nazaretu, ze swoją nauką o Królestwie Bożym, które już nastało pośród Izraela (por. Łk 17, 21), zdawał się w ich mniemaniu niszczyć dotychczasowy kruchy pokój panujący między narodem wybranym i rzymskim okupantem. W rzeczywistości, przywracając pierwotną, zbudowaną na miłości i szacunku relację stworzenia do Stwórcy, Jezus godził w ich żywotne interesy, ich uprzywilejowaną pozycję społeczną, oraz ich bogactwo wynikające bezpośrednio z niesprawiedliwości społecznej będącej widomym znakiem, iż diabeł, którego Jezus przyszedł pokonać i osądzić, rzeczywiście był „władcą tego świata” (por. J 16, 11).

Niestety ci, którzy zdawali się stać najbliżej Wszechmocnego z racji na pełnioną przez nich funkcję (arcykapłani), oraz na gorliwe studiowanie i przestrzeganie Prawa (faryzeusze i uczeni w Piśmie), w walce królestwa Bożego z królestwem ciemności stanęli po stronie tego ostatniego. 

Święty Jan Paweł II mówi...

 

Służyć Chrystusowi to wolność.

 

Niech nasza droga będzie wspólna. Niech nasza modlitwa będzie pokorna. Niech nasza miłość będzie potężna. Niech nasza nadzieja będzie większa od wszystkiego, co się tej nadziei może sprzeciwiać.

 

Starajmy się tak postępować i tak żyć, by nikomu w naszej Ojczyźnie nie brakło dachu nad głową i chleba na stole, by nikt nie czuł się samotny, pozostawiony bez opieki.

 

Rodzina Bogiem silna, staje się siłą człowieka i całego narodu.

 

Nigdy nie jest tak, żeby człowiek, czyniąc dobrze drugiemu, tylko sam był dobroczyńcą. Jest równocześnie obdarowywany, obdarowany tym, co ten drugi przyjmuje z miłością.

Człowiek, który zabija Boga, nie znajdzie także ostatecznego hamulca, aby nie zabijać człowieka. Ten ostateczny hamulec jest w Bogu.

 

Bądźcie na tym świecie nosicielami wiary i nadziei chrześcijańskiej, żyjąc miłością na co dzień. Bądźcie wiernymi świadkami Chrystusa zmartwychwstałego, nie cofajcie się nigdy przed przeszkodami, które piętrzą się na ścieżkach Waszego życia. Liczę na Was. Na Wasz młodzieńczy zapał i oddanie Chrystusowi.

 

Wypaczone pojęcia wolności, rozumianej jako niczym nie ograniczona samowola, nadal zagrażają demokracji i wolnym społeczeństwom.

 

Wierzę, że im bardziej się kocha, tym więcej się czyni, gdyż miłości, która nie jest niczym więcej niż uczuciem, nie mógłbym nawet nazwać miłością.

 

Prawo do życia nie jest tylko kwes­tią światopoglądu, nie jest tylko prawem religijnym, ale jest prawem człowieka.

„Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych” (Mt 22, 14).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna wyraża głęboką troskę Jezusa o zbawienie każdego człowieka. Jest ona, podobnie jak poprzedzające ją przypowieści o dwóch synach i przewrotnych rolnikach, odpowiedzią Pana na pytanie żydowskich autorytetów religijnych: „Gdy przyszedł do świątyni i nauczał, przystąpili do Niego arcykapłani i starsi ludu z pytaniem: «Jakim prawem to czynisz? I kto Ci dał tę władzę?»” (Mt 21, 23). Jezus nie odpowiedział im bezpośrednio, ze względu na ich wyrachowanie, które czyniło ich niezdolnymi do przyjęcia prawdy (por. Mt 21, 24-27). Odpowiedź padnie już wkrótce, gdy Jezusa, zdradzonego przez Judasza i opuszczonego przez pozostałych Apostołów za wyjątkiem Jana, arcykapłan Kajfasz zapyta: „Poprzysięgam Cię na Boga żywego, powiedz nam: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży?” (Mt 26, 63). Wówczas Jezus wypowie słowa, które staną się bezpośrednią, formalną przyczyną wydania Go przez Żydów Piłatowi na śmierć krzyżową: „Tak, Ja Nim jestem. Ale powiadam wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego, i nadchodzącego na obłokach niebieskich” (Mt 26, 64). Niesprawiedliwy wyrok i nikczemne postępowanie sędziów Jezusa stanie się jednocześnie wyrokiem wydanym przez nich na siebie samych. Nierozpoznanie i odrzucenie Mesjasza jest bowiem odrzuceniem samego Boga, w którego następstwie On, Bóg – Król odrzuci ich, jako pozbawionych weselnej szaty sprawiedliwości: 

Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej

  W dniu dzisiejszym obchodzimy  Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Różańcowej.

  
  Matka Boża Królowa Różańca Świętego, jest Patronką naszej Inicjatywy Modlitwy Wstawienniczej, oraz jednej z Róż Różańcowych przy naszej modlitewnej wspólnocie, a członkowie Róż Różańcowych mogą dzisiaj skorzystać z łaski Odpustu zupełnego.
( Linki pod koniec tekstu)

   

 Święto, które dzisiaj obchodzimy, zostało ustanowione przez papieża Piusa V, jako dziękczynienie Maryi za zwycięstwo floty chrześcijańskiej nad wojskami tureckimi, które dokonało się w bitwie pod Lepanto 7 października 1571r.

  Początkowo  Święto to, obchodzone było w kościołach przy których działały Bractwa Różańcowe.

   Po ponownym zwycięstwie wojsk broniących wiary i tożsamości europejskiej, już na kontynencie europejskim w 1716r pod Belgradem, papież Klemens XI wprowadził to Święto do całego Kościoła.

„W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna” (Mt 21, 37).

Perykopa ewangeliczna, którą dziś rozważamy jest drugą z przypowieści opowiedzianych przez Jezusa po Jego uroczystym wjeździe do Jerozolimy. Przez ten symboliczny gest Pan objawił swoją mesjańską tożsamość, którą dotąd ukrywał przed ludem. Teraz nadszedł czas definitywnej konfrontacji ze złem. To znamienne, że owa walka rozpoczęła się w świętym mieście, w świątyni, z której Zbawiciel „wyrzucił wszystkich sprzedających i kupujących w świątyni; powywracał stoły zmieniających pieniądze oraz ławki tych, którzy sprzedawali gołębie” (Mt 21, 12). To był ewidentny dowód, że mesjańska misja Jezusa miała charakter duchowy, nie polityczny; że stawiał sobie On za cel „oczyszczenie świątyni”, rozumianej jako miejsce Bożego przebywania, więcej: Jezus, przez swoją zbawczą śmierć i chwalebne Zmartwychwstanie ustanawiał nową świątynię, którą będzie Jego Ciało, o czym sam powiedział Żydom żądającym znaku: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo». Powiedzieli do Niego Żydzi: «Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?» On zaś mówił o świątyni swego ciała” (J 2, 19-21).

Ta świątynia jest „miejscem”, w którym objawia się w pełni dynamika Bożej miłości. W mistycznym ciele Jezusa Chrystusa objawia się bowiem wzajemne uwielbienie Ojca i Syna w Duchu Świętym, do którego jako Kościół jesteśmy zaproszeni:

Święty Michał Archanioł

 

  W dniu dzisiejszym obchodzimy Święto świętych Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała.
Święty Michał Archanioł jest jednym z Patronów strony naszej Modlitwy Wstawienniczej, oraz trzeciej Róży Różańcowej, przy naszej modlitewnej inicjatywie.
  Zawierzajmy naszą wspólnotę, ale i siebie samych temu naszemu Patronowi.
                  



    Poświęcenie się św. Michałowi Archaniołowi

  "O, Wielki książę Niebieski, Najwierniejszy Stróżu Kościoła, Święty Michale Archaniele, oto ja, chociaż bardzo niegodny Twego Oblicza, jednak ufny w Twą dobroć, powodowany potężnym wpływem Twoich modlitw i licznymi Twymi dobrodziejstwami staję przed Tobą w towarzystwie swego Anioła Stróża i w obecności wszystkich aniołów niebieskich, których biorę za świadków mego nabożeństwa ku Tobie.

Co czynisz, czyń z miłości i wspólnoty ducha, Bożego Ducha.

  Posłuszeństwo, emocje, wypełnianie litery prawa, lekceważenie prawa, refleksja prowadząca do przyjęcia i wypełnianie prawa.

  Takie stany i postawy człowieka przychodzą mi na myśl po przeczytaniu dzisiejszej Ewangelii.

  Człowiek może mieć różne racje w różnych okolicznościach i sytuacjach życiowych, może targać nim różnie motywowane - za, czy przeciw, ale najważniejszym jest jego ostateczny wybór.

    Dzisiejsze Słowo Boże, na konkretnym przykładzie ukazuje to, w ogólniejszej formie, w pierwszym czytaniu - refleksja i zmiana postawy syna, który po początkowym "nie", jakie wypowiada ojcu, jednak wykonuje wolę ojca. W drugim czytaniu odpowiednikiem jest nawróceniu się grzesznika, który porzuca swoją dotychczasową złą drogę i powraca na drogę Bożych Przykazań. 

  Obie postawy można uznać za pozytywne, ale nie możemy wiele powiedzieć o tym, czy były do końca i na prawdę dobre...