„Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie” (Łk 21,36).

Przejście ze starego roku liturgicznego do nowego dokonuje się płynnie, jakby dla podkreślenia, że mamy do czynienia z jedną historią zbawienia, która miała swój początek w akcie stworzenia, zaś znajdzie swoją kulminację w powtórnym przyjściu Chrystusa na świat.

Liturgia Słowa XXXIII Niedzieli Zwykłej, zawierała trzy  istotne elementy apokaliptycznego nauczania Jezusa:

Będą miały miejsce niezwykłe wydarzenia astronomiczne: „W owe dni, po tym ucisku, słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. 25 Gwiazdy będą padać z nieba i moce na niebie zostaną wstrząśnięte” (Mk 13, 24-25).

Syn Człowieczy przyjdzie w chwale: „Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i zbierze swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi aż do szczytu nieba” (Mk 13, 26-27).

Czas tego wydarzenia jest znany tylko Bogu, czego konsekwencją jest postawa oczekiwania: „Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec. Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie” (Mk 13, 32-33).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna zawiera analogiczne elementy:

„Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte” (Łk 21, 25-26).

„Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie»” (Łk 21, 27-28).

„Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka, jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym»” (Łk 21, 24-36).

Koniec jednego roku liturgicznego jest identyczny z początkiem nowego: zapowiada przyjęcie naszego Pana w chwale, który wyzywa nas, abyśmy zachowywali zawsze postawę pełną czujności w modlitwie, która pozwoli nam, niczym pannom roztropnym, wejść do radości wiecznej.

Mamy zatem dwie rzeczywistości: pewną, która polega na wypełnieniu się boskiego planu naszego zbawienia w Chrystusie: „W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem” (Ef 1, 4); oraz niepewną, związaną z naszymi codziennymi wyborami, które mogą być lub nie być pozytywną odpowiedzią na wezwanie do czuwania i modlitwy. Jedno bez drugiego nie jest łatwe, jak uczy nas zachowanie uczniów w ogrodzie Oliwnym: „Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra: «Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe». Powtórnie odszedł i tak się modlił: «Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich, i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja!» Potem przyszedł i znów zastał ich śpiących, bo oczy ich były senne” (Mt 26, 40-43). Czuwać i modlić to znaczy uczestniczyć w losie naszego Odkupiciela, który w obliczu swojej męki czuwał i modlił się do Ojca, stawiając Jego wolę ponad wszystko.

Dlatego pomiędzy dwoma naukami eschatologicznymi, kończącymi jeden rok liturgiczny i rozpoczynającymi kolejny, celebrujemy uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. Dzięki dramatycznemu przesłuchaniu Jezusa przez Piłata, poznajemy  prawdziwą naturę królestwa Bożego:  „Odpowiedział Jezus: «Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd». Piłat zatem powiedział do Niego: «A więc jesteś królem?» Odpowiedział Jezus: «Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu»” (J 18, 36-37).

Chrystus osądzony i odrzucony przez Żydów, osądzony, skatowany i okrutnie zamęczony przez Rzymian, jest w Królem, którego panowanie „nie jest stąd”, gdyż odwiecznie pochodzi od Ojca. Wykracza ono poza władzę doczesną, oganiając niebo i ziemię od samego początku ich istnienia, ponieważ: „Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie” (Kol 1, 26-27).

Posłuszeństwo Jezusowi Królowi polega na czujnym słuchaniu Jego głosu podczas nieustannej modlitwy, która obejmuje całe nasze życie. Rodzi ona zaufanie, które z kolei wzbudza pragnienie, aby iść za Nim, żyć tak jak  On żył, nie pozwalając zatruć się fałszywym naukom duchowej i moralnej samowoli, tak jak i Jezus nie szedł na kompromis z formalizmem religijnym i samozadowoleniem faryzeuszów i uczonych w Piśmie.

Na początku Adwentu jesteśmy wezwani, aby stać się na nowo owcami Jezusa, które słuchają Jego głosu, znają Go i idą za Nim, pewni, że tylko Jego droga prowadzi niezawodnie na zielone pastwiska Bożej chwały:  „Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. (…)  Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy»” (J 10, 14-15; 27-30).

                                                                         Arek