Trud pokuty. Przebaczenie w praktyce - Świadectwo Anety

  Pokuta... jaka powinna być?

Zapewne adekwatna, do naszych grzechów.... 

 Zwykle odprawiamy ją bez większej trudności. Najczęściej otrzymujemy jakąś modlitwę, czy pójście w innym dniu, niż niedziela do kościoła, czy na nabożeństwo.... 

 Mimo, że pokuty bywają czasem kłopotliwe,…. bo np. trzeba wyjść z domu, to generalnie nie sprawiają trudności. Wiemy, że mamy zrobić coś co zalecił spowiednik i już.

  

  Kiedyś jednak otrzymałam pokutę, aby zrobić coś dobrego dla męża. Zadowolona odeszłam od konfesjonału, myśląc, że jeszcze tak łatwej pokuty w życiu nie dostałam. Przecież ja cały czas staram się zrobić coś dobrego dla męża. Wydawało mi się, że jak zrobię mu kawę, podam pyszny obiad, uśmiechnę się, powiem coś miłego to będę mieć pokutę z głowy.

   
  Dzień mijał, starałam się we wszystkim co robiłam, widzieć odprawioną pokutę. Jednak za każdym razem czułam, że to nie to, że nie robię nic szczególnego, że wszystkie te czynności robię na co dzień, zatem….  to żadna pokuta.

Nie sztuką być dobrym, kiedy jest dobrze, kiedy jest to, jakby codzienność.

 Przyszedł na drugi dzień jednak moment, kiedy doszło do ostrej wymiany zdań. Poczułam się niesprawiedliwie potraktowana. Przyszedł gniew, żal, poczucie skrzywdzenia. Moje Ja, moja duma została urażona. O nie, nie odezwę się do niego dopóki mnie nie przeprosi. Bunt totalny.

  I tu przyszła refleksja.

Może to ten moment, gdzie mogę zrobić coś dobrego dla męża???

  Nagle nastąpiła niesamowita walka wewnętrzna, moja pycha brała górę nad pokorą. Jak to, ja mam go przepraszać? Za co? Przecież nic nie zrobiłam. To, że się zdenerwowałam i też krzyknęłam, to przecież jego wina, bo mnie sprowokował. Wyciągnąć do niego pierwsza rękę? Absolutnie, nie będę mu nic ułatwiać.

 A jednak... po dłuższej chwili jednak przełamałam swój opór, zrobiłam coś niemal wbrew sobie... Podeszłam do mojego męża i przytuliłam go mówiąc, że go Kocham bardzo i przepraszam, że się uniosłam i zdenerwowałam.

 Widziałam, że mój mąż bardzo się wzruszył. Wstał z fotela przytulił mnie i przeprosił.  Tak ze szczerego serca. Powiedział również, Dziękuje Kochanie.

 To była chyba najtrudniejsza pokuta w moim życiu, ale też i najpiękniejsza.

 Kosztowała mnie bardzo wiele, bo zawsze kiedy czułam się niesprawiedliwie potraktowana, czekałam na przeprosiny. Tu musiałam wyjść na przeciw moim przyzwyczajeniom, nawykom i przekonaniom.

 Gdyby nie ta pokuta, trwałabym w swoim gniewie, uporze, niepokoju. A tak? W moje i mojego męża serca wlały się spokój i radość.

 Czasem coś, co wydaje się banalnie proste, okazuje się niezwykle trudne. Ale warto pójść pod prąd i ponieść jakiś wysiłek.

Szybko odczujemy satysfakcję i radość, kiedy zwyciężymy nad naszymi słabościami.

  Pokój serca, jest bezcenny.

  Aneta