„Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 3, 2).

  Okres Adwentu rozpoczyna się od głosu, który zapowiada Słowo. Głos nawiązuje w swoim ubiorze i zachowaniu do tradycji prorockiej, lecz na pytanie, czy jest prorokiem, odpowiada przecząco. Może dlatego, że Ten, którego przyjście zapowiada wykracza będzie poza wszelkie prorockie, mesjańskie, czy królewskie oczekiwania:

„Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym” (Mt 3, 11-12).

Zrozumienie Kim jest prawdziwy Chrzciciel, którego działalność Jan zapowiada nad brzegami Jordanu, nie jest w pełni możliwe. Wiemy to dziś, z perspektywy wielu wieków żmudnych dociekań teologów. Doskonałe zjednoczenie boskiej i ludzkiej natury wcielonego Syna na zawsze pozostanie dla nas misterium, do którego dostęp ma jedynie intelekt oświecony wiarą. Dlatego Jezus skutki swojej uzdrawiającej działalności wiązał z wiarą proszących.  Również dziś, jeśli chcemy owocnie przeżyć rozpoczynający się okres oczekiwania na Boże Narodzenie, powinniśmy – bogaci w pełnię Bożego objawienia – otworzyć na łaskę wiary i wsłuchać w słowa Jana Chrzciciela.

„Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie” (Mt 3, 2).

Nawrócenie, którego widocznym znakiem jest zanurzenie w nurtach Jordanu, po wyznaniu grzechów, nie polega jedynie na rezygnacji z tych ostatnich. Jest to raczej odwrócenie się od dotychczasowego systemu wartości, który uwzględnia grzechy lub wręcz je faworyzuje, i powrót do autentycznej relacji z Bogiem, Dawcą Prawa. Przestrzeganie przykazań: nie będziesz miał innych bogów przede Mną, czy pamiętaj, abyś dzień święty święcił, będzie dla nas ciężarem, jeżeli nie będziemy kochać Boga. Podobnie ma się rzecz z przykazaniami, w których celem jest drugi człowiek: będziesz szanował swoich rodziców, nie będziesz zabijał, cudzołożył, kradł, składał fałszywego świadectwa, pożądał żony, oraz własności innych ludzi. Jeżeli nie będziemy kochać bliźnich, wcześniej czy później pójdziemy na większe lub mniejsze kompromisy z pokusą postawienia własnego dobra nad ich dobrem.

 Na tym właśnie polega nowość królestwa Bożego, którego nadejście zapowiada Jan, a które ustanowi Jezus. Ma ono charakter osobowy, to znaczy polega na wzajemnej relacji miłości Boga i człowieka, oraz moralny: ponieważ jest ono darem, jedyne co umożliwia nam wejście do niego, to jest zdolność przejścia przez „wąską bramę”. Dotyczy to również przynależności do ludu wybranego przez Boga, czy drobiazgowe przestrzeganie litery Prawa:

„A gdy widział, że przychodzi do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: «Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc godny owoc nawrócenia, a nie myślcie, że możecie sobie mówić: "Abrahama mamy za ojca", bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi. Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone” (Mt 3, 7-10).  

Jan mówi o „ godnym owocu nawrócenia”. Podobnie Jezus będzie odwoływał się do obrazu drzewa, które przynosi dobre owoce i takiego, którego owoce są złe. Oznacza to, że jeżeli nawrócenie jest autentyczne, przynosi ono zmianę postępowania. Człowiek, który autentycznie zwraca się ku Bogu i pozwala, aby Jego łaska przeniknęła jego życie, rezygnuje z grzesznego postępowania. Chociaż ten proces jest nierzadko trudny, to zawsze jest owocny, ponieważ działa w nas Duch Święty. Owoce nawrócenia to są właśnie owoce współpracy z łaską Ducha Świętego, które Apostoł Narodów wymienia w Liście do Galatów:

„Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim [cnotom] nie ma Prawa. A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami. Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy” (Ga 5, 22-25).  

A co, jeśli nie przyniesiemy dobrego owocu? Jeżeli zmęczymy się niesieniem swojego krzyża i podążaniem za Jezusem, w posłuszeństwie Duchowi Świętemu? Jeżeli, podobnie jak wielu innych ludzi, pójdziemy na duchową łatwiznę, w przekonaniu, że nasze życie należy tylko do nas, więc mamy prawo do szczęścia, jakkolwiek byśmy go sobie nie wyobrażali? Sąd należy do Boga i nikt nie powinien Go w tym wyręczać, lecz nikt również nie powinien relatywizować nauczania św. Jana o wycięciu i wrzuceniu do ognia, które podejmie Mesjasz, mówiąc o piekle, gdzie ogień nie gaśnie (por. Mk 9, 48). W każdym razie św. Paweł ma w tej sprawie jednoznaczną naukę:

„Czyż nie wiecie, że niesprawiedliwi nie posiądą królestwa Bożego? Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwięźli, ani mężczyźni współżyjący z sobą, ani złodzieje, ani chciwi, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego” (1 Kor 6, 9-10).

Miłosierdzie Boże nie anuluje Bożej sprawiedliwości, ono wychodzi na drogę naszego życia, niczym ojciec w przypowieści o synu marnotrawnym, gotowe przywrócić nam godność Bożych dzieci. Jednak to do nas należy decyzja, czy podejmiemy trud nawrócenia, zmiany życia, zanim nie umrzemy z głodu Boga w dalekiej krainie. Decyzja należy do nas:

„Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście. Ja dziś nakazuję ci miłować Pana, Boga twego, i chodzić Jego drogami, pełniąc Jego polecenia, prawa i nakazy, abyś żył i mnożył się, a Pan, Bóg twój, będzie ci błogosławił w kraju, który idziesz posiąść. Ale jeśli swe serce odwrócisz, nie usłuchasz, zbłądzisz i będziesz oddawał pokłon obcym bogom, służąc im - oświadczam wam dzisiaj, że na pewno zginiecie, niedługo zabawicie na ziemi, którą idziecie posiąść, po przejściu Jordanu” (Pwt 30, 15-18).

                                                                              Arek.