„Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” (Łk 14, 11).

Perykopa ewangeliczna, którą rozważaliśmy w zeszłym tygodniu, zakończyła się słowami Jezusa:

”Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi” (Łk 13, 30).

W ten sposób Pan konfrontował ludzką ocenę rzeczywistości z jej Bożym osądem, zgodnie z nauczaniem prorockim, wyrażonym przez Izajasza w następujących słowach:

„Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami - wyrocznia Pana. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje - nad waszymi drogami i myśli moje - nad myślami waszymi” (Iz 55, 8-9).

Jezus, który jest Słowem Ojca i Światłością Świata, rozświetla ciemności grzechu i konfrontuje ludzkość z Bożą mądrością:

„A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu”(J 3, 19-21).

Celem Zbawiciela było przywrócenie ludziom godności dzieci Bożych, rozpalenie w ich oczach światła świętości, które zgasił grzech pierworodny. Dlatego wykorzystywał On sytuacje z codziennego życia, aby nauczyć swoich słuchaczy właściwej relacji do Boga. Jezus nie głosił wyniosłych, skomplikowanych nauk, jak współcześni mu filozofowie, lecz uczył, że każdy człowiek jest dzieckiem Boga, kochanym i otoczonym opieką.

W dzisiejszej perykopie Jezus kontynuuje ten wątek. Tu również wygłasza sentencję opartą na paradoksie:

„Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” (Łk 14, 11).

Pan uczy współbiesiadników, że postawa skromności i pokory jest „bezpieczniejsza”, ponieważ jedynym „zagrożeniem” jest publiczne wywyższenie przez gospodarza. Chyba, że jest się ostatnim, wówczas również nie dzieje się nam krzywda, ponieważ zajmujemy miejsce, które się nam się należy. Jednak sens Jego słów jest dużo głębszy: Bóg jest Gospodarzem uczty w niebie. Decydując o naszym wiecznym losie, nie będzie On zważał na nasze rzekome zasługi i zaszczyty, ale będzie nas sądził według swojej nieskończonej sprawiedliwości, stawiając nas wobec prawdy o nas samych. Dlatego jedyną właściwą postawą wobec Boga jest postawa pokory.

Czym zatem jest pokora?

Jest ona zajmowaniem ostatniego miejsca przy stole w Bożym królestwie, z ufnością, że Bóg posadzi nas na miejscu, które przygotował dla nas przed stworzeniem świata; że wywyższy nas nie proporcjonalnie do naszych zasług, lecz według swojego nieskończonego miłosierdzia.

Wzorem jest dla nas Jezus, który uczył nie tylko słowem, ale i przykładem. Od narodzin w betlejemskiej grocie, aż do śmierci na krzyżu, żył w pokorze i uniżeniu, dlatego Ojciec wywyższył Go ponad wszelkie stworzenie i posadził po swojej prawicy, jak pisze św. Paweł:

„On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM - ku chwale Boga Ojca” (Flp 2, 6-11).

Być posłusznym Bogu aż do śmierci i sprawić, aby całe nasze życie było pieśnią chwały na cześć Boga Ojca, przez Jezusa Chrystusa, w Duchu Świętym – to jest prawdziwa pokora, do której jesteśmy powołani.  

                                                                       Arek