Rok Miłosierdzia w moim życiu - Świadectwo Elżbiety K

  Nazywam się Elżbieta i w lipcu skończyłam 59 lat.  A więc półmetek życia za sobą. 
Ten rok – to rok szczególny w moim życiu, to rok zrozumienia zdarzeń które zadziałały się w moim życiu, to rok stałego powrotu do Pana, to ciągłe odkrywanie Boga, jego obecności w codzienności, no a przede wszystkim ten rok to nauka uwielbiania Pana.

  Długo nie mogłam zrozumieć dlaczego nie potrafię, nie mogę napisać sensownego zdania o Miłosierdziu Bożym w moim życiu; jak myślałam o tym co powinnam napisać pojawiała się kompletna pustka w myślach i sercu. Aż dziś….

  Nasze starania są nic nie warte, jeśli nie są złączone z łaską Bożą. Bo czasami jest tak trudno powiedzieć szczerze Panu ”Niech się dzieje Twoja wola” i wyłączyć swoje działania, przemyślenia, pragnienia – te swoje życiowe mądrości.

Tak dużo się teraz pisze, mówi o Miłosierdziu ale tak naprawdę jak się zajrzy do swojego serca – to znajduje się przeważnie jakieś swoje „chcenie” , coś co pozostaje, coś czego nie do końca potrafimy oddać Panu i wyrzec się tego na zawsze.

 

  W moim życiu było wiele zła, grzechu. Ale Pan miał i realizuje swój plan na moje życie. Jednym z założeń tego boskiego planu jest poznanie swojej marności, nędzy wobec majestatu Bożego . Jakże bolesne bywało to poznanie, jakże rozrywała me serce świadomość mojej własnej nędzy, marności, niedoskonałości, chwiejności. Gdy tak z żalem wylewając łzy mówiłam Panu, a raczej uczyłam się mówić do Pana, przepraszając Go za swoje nikczemne życie – Pan zsyłał mi łzy- otrzymałam dar łez- To Pan mnie pocieszał i w sercu  mówił mi o modlitwie wynagradzającej za grzechy . Stąd też kilka lat temu zaczęła się moja krucjata modlitewna. W modlitwie znalazłam ukojenie, to dzięki modlitwie zrozumiałam, że muszę się pokornie godzić na wszystko co w swej Dobroci Pan zsyła codziennie.

Więc  przestałam się buntować, że nie mam pracy, że nie mam z czego żyć, że moja rodzina wyrzekła się mnie, bo nic w życiu nie osiągnęłam i sprawiam tylko kłopot tym że potrzebuję pomocy. Przestałam się buntować przeciwko oszczerstwom, odbieraniem mi godności, przeciwko odrzuceniom – bo nawet do wspólnot modlitewnych nie chciano mnie przyjąć….. Pana Jezusa też odrzucano, też oczerniano.

  Nauczyłam się ofiarować Panu Jezusowi te moje odrzucenia, nauczyłam się przebaczać każdemu bliźniemu i modlić się za tych którzy mnie niszczą ale przede wszystkim nauczyłam się błogosławić każdego człowieka. I to jest dla mnie wymiar Miłosierdzia Bożego.

Zaczęli się do mnie zwracać niektórzy znajomi z prośbą o modlitwę w bardzo trudnych przypadkach rodzinnych, m. in. matka zniewolonego syna, modliłam się za tego młodzieńca codziennie aż w końcu przyszła podpowiedź „z góry” – post. Pościłam do tej pory w dni nakazane – a teraz jakby czas próby i podjęłam się postu 40 dniowego w różnych intencjach, tego młodzieńca także. Przystąpiłam do spowiedzi św. otrzymałam pozwolenie i błogosławieństwo.

Nie było łatwo, ale te moje zmagania Pan osładzał takim wielkim pokojem w sercu, lekkością, radością. I cały czas ten poświęcałam modlitwie za tych za których pościłam, ofiarowałam Komunię św. z ufnością oddawałam Panu i polecałam tych za których się ofiarowałam.

  Czy są owoce tego mojego postu? Tego nie potrafię powiedzieć jeśli chodzi o tych za których pościłam, natomiast w moim życiu następuje cały czas przewartościowanie, jakby powrót do porządku bożego.

Złagodniałam, uczę się milczeć i słuchać innych, pokory dużo mi jeszcze potrzeba. Pan uczy mnie dostrzegać potrzeby bliźnich nie tylko te doczesne – którym akurat zaradzić w tej chwili nie potrafię .

Później zaczęła w moim sercu serca rozkwitać myśl- że może sama modlitwa to za mało, że może trzeba zacząć bardziej otworzyć serce i spostrzec potrzebujących, odrzuconych.

I spostrzegłam ….. śpiącego bezdomnego człowieka, którego obchodzono ze wstrętem.

Zaczęłam codziennie rano przynosić temu Panu jedzenie, dzieliłam się z Nim tym co miałam. Zostawiałam w torebce i szybko odchodziłam, bałam się spojrzenia tego Człowieka i …mojej nędzy, że jestem tak bardzo tchórzliwa, że nie potrafię z tym Człowiekiem zamienić nawet słowa.

I dziś , dziś rozmawiałam z tym Panem, jakie ten człowiek na mądre, czyste oczy, oczy Jezusa. Był bardzo onieśmielony , zawstydzony, ale to moja nędza jest większa niż Jego.

  Pan mi dziś pokazał jak trzeba być pokornym i uniżonym chcąc służyć innym. To nie tak jak nam wydaje, oddam to co mi nie potrzebne i sprawa pomocy bliźniemu załatwiona. To tak nie działa.

Bo uczynki Miłosierdzia to te które rodzą się z pragnienia serca.

Ja tylko żałuję bardzo że tylko taką pomoc mogę temu Człowiekowi ofiarować. Panie bądź miłościw mnie grzesznej…..

Teraz wiem, że to mnie ten Człowiek pomógł, bo to w Nim ujrzałam Jezusa cierpiącego, bo tylko Pan mógł tak patrzeć na drugiego człowieka.

A przecież mamy kochać bliźniego jak siebie samego, nie gorszyć, nie oczerniać bo drugi człowiek to Sacrum – a ten bezdomny, zawstydzony swoją biedą jest godzien największej miłości, bardziej niż ja.

  Panie Jezu – Ty w swoim Miłosierdziu Najłaskawszy Zbawco ocaliłeś mnie od zguby – Panie prowadź mnie swoimi ścieżkami, Panie bądź ze mną i ochraniaj mnie przed upadkiem. Jezu ufam Tobie. Amen

      
 Warszawa dnia 9 sierpień  2016 r.

                                                      Elżbieta K