„Wszystko, co ma Ojciec, jest moje” (J 16, 15).

Uroczystość Najświętszej Trójcy, którą celebrujemy tydzień po Niedzieli Zesłania Ducha Świętego, jest ona syntezą objawienia Boga w Jego trójosobowej jedności natury.

Bóg objawia się człowiekowi w porządku historii zbawienia, która rozpoczyna się w chwili stworzenia, poprzez zbawienie i uświęcenie człowieka. W tym kontekście Bóg objawia swoje pragnienie, aby stworzenie uczynione na Jego podobieństwo miało udział w Jego chwale, to znaczy w Jego życiu. Dokonałoby się to również wówczas, gdyby człowiek nie odwrócił się od niego przez swoje nieposłuszeństwo. Skoro jednak grzech wszedł na świat, a razem z nim śmierć, w szczególności ta duchowa, która na wieki oddziela człowieka od Boga, Logos stał się człowiekiem – ofiarą. Teolodzy zastanawiają się, czy Syn wcieliłby się, nawet wówczas, gdy nie byłoby grzechu, jednak należy przede wszystkim czerpać wiedzą o Bogu z wydarzeń, które rzeczywiście miały miejsce, a do takich należy męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. To ona jest najgłębszym źródłem objawienia się Boga w Jego naturze i działaniu.

Św. Jan napisał w swojej Ewangelii:

„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony” (J 3, 16-17).

Bóg jest Tym, który kocha „świat”, to znaczy każdego człowieka. Ta miłość jest tak wielka, że aby nas zbawić, czyli umożliwić nam uczestnictwo w Jego życiu, „daje” Syna, to znaczy czyni z niego baranka ofiarnego za nasze grzechy. Bóg nigdy nie rezygnuje ze swoich zbawiennych planów, jednak szanuje nas i pozostawia nam wybór, czy chcemy przyjąć Jego dar, czy nie. Stąd wiara, która jest warunkiem zbawienia. Życie wieczne otrzyma ten, kto uwierzy Synowi, kto uwierzy w Niego.

Jezus powiedział:

„Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. Napisane jest u Proroków: Oni wszyscy będą uczniami Boga. Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Mnie. Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto wierzy, ma życie wieczne”.

Ojciec „pociąga” człowieka do Jezusa, który jest jedynym Pośrednikiem między Bogiem a Człowiekiem. To „pociąganie” jest darem wiary, który utrzymujemy i rozwijamy w sobie dzięki Słowu i sakramentalnemu działaniu Pana. On też jest Pasterzem, który prowadzi wierzących przez wieki do domu ojca, czyniąc ich jego dziećmi, które zmartwychwstaną, gdy wypełni się czas. Proces ten dokonuje się w mocy Trzeciej Osoby, która zstąpiła na Jezusa, aby prowadzić Go do Ojca przez drzewo krzyża, a następnie zstąpiła na Maryję i Apostołów, oraz ich następców, uzdalniając ich do skutecznego przepowiadania.

Duch Święty jest mocą sprawczą Boskiego działania w świecie, ponieważ jest Osobą – Miłością wzajemnej relacji Ojca i Syna do siebie. Ponieważ zaś Bóg udziela siebie bez granic stworzeniu, które nieskończenie kocha i chce uratować przed śmiercią, to Właśnie Duch Święty jest dyskretnym przewodnikiem, życiodajną limfą, która krąży w mistycznym ciele Chrystusa.

Św. Paweł napisał:

„Otóż zapewniam was, że nikt, pozostając pod natchnieniem Ducha Bożego, nie może mówić: «Niech Jezus będzie przeklęty!». Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus»” (1 Kor 12, 3).

W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus mówi do uczniów:

„ Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi” (J 16, 13-14).

Zapowiadając posłanie Ducha Świętego, Zbawiciel odwołuje się do głębokiej relacji z Ojcem. Duch Święty weźmie z tego, co należy do Jezusa i do Ojca. Kontynuując misję Pana, będzie On objawiał prawdę, ale jednocześnie dawał to, co w relacji Ojca i Syna jest najistotniejsze: będzie dawał ich Miłość, czyli siebie samego. Wszechświat jest przeniknięty miłością Bożą: ona jest jedynym powodem, dla którego Bóg stworzył świat i nieustannie utrzymuje go w istnieniu. Jednak człowiekowi Trójca Przenajświętsza udzieliła się szczególnie: uczyniła go dzieckiem i dziedzicem Bożym, a zatem osobą na wzór Osób Trójcy Przenajświętszej.

 

Św. Paweł uczy w Liście do Galatów:

„Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej” (Gal 4, 6-7).

Być osobą na wzór każdej z Osób Trójcy Przenajświętszej znaczy o wiele więcej niżeli mieć prawa i obowiązki osoby według prawodawstwa cywilnego, czy karnego. Być osobą jak Ojciec, to znaczy uczestniczyć z Nim w procesie stwórczym, który polega na afirmacji każdego życia jako dzieła Boga; być osobą jak Jezus oznacza rozwijać w sobie posłuszeństwo Ojcu i robienie wszystkiego, aby drugi człowiek był dla mnie „przyjacielem” a nie „sługą”, aby był kochany a nie używany, nawet za cenę mojego własnego życia; być osobą jak Duch Święty, to znaczy dawać się posyłać przez Jezusa z Jego darem zbawienia, głosić przykładem i słowem Jego dobrą Nowinę, stawiać świętość i zbawienie własne, oraz bliźniego jako cel nadrzędny, stawać się niewidzialnym, aby przeze mnie inni widzieli Jezusa i otwierali się na Jego łaskę.

Stawać się osobą na wzór Trójcy Przenajświętszej to przyjąć jako własne, w kontekście mojego konkretnego, życia słowa św. Teresy od Dzieciątka Jezus:

„Miłość ukazała mi się jako istota mojego powołania”

                                                                      Arek