Cmentarz przy „starym” szpitalu w Białej Podlaskiej.

Jego losy wiązały się ściśle z zakonem sióstr szarytek. 25 stycznia 1716 roku książę Karol Stanisław Radziwiłł ufundował w Białej klasztor dla stosunkowo młodego zgromadzenia żeńskiego – Panien Miłosierdzia, zwanych popularnie od koloru habitu szarytkami. Ówczesny biskup łucko – brzeski Aleksander Wyrzykowski zalecił sprowadzić je prosto z domu generalnego z Paryża. Na północ od bialskiego zamku zbudowano siostrom drewniany klasztor i kaplicę. Poza tym otrzymały one budynki i place miejskie na własność oraz dotacje w naturze z majątków radziwiłłowskich. W 1749 roku książę Hieronim podarował im także majątek Mokrany. Początkowo szarytki opiekowały się 6 chorymi i 12 sierotami. Księżna Anna z Sanguszków poszerzyła pole ich działalności tworząc przy sierocińcu szpital dla wdów. Na jego potrzebę wzniesiono barokowy murowany budynek – dzisiejszy szpital św. Karola Boromeusza. Już w 1761roku 6 sióstr opiekowało się około 60 sierotami i wdowami. To one i ich podopieczni spoczywają w przyszpitalnym parku.

 Do dnia dzisiejszego przetrwały 4 groby. Względy cenowe powodowały, że decydowano się na pochówki w ziemnych mogiłach. Grób murowany kosztował 1 rubla od łokcia.  Jeden z nich to pomnik żeliwny rodziny Domaradzkich z lat 1872 -73. Drugi grób to betonowy obelisk rektora Akademii Bialskiej i kapelana sióstr Mikołaja Dziedzickiego, zmarłego 17 lipca 1795 roku. Ufundowali go wychowankowie bialskiego Gimnazjum Męskiego w 300 rocznicę powstania szkoły. Dwa pozostałe groby są kompletnie zniszczone. Historia sióstr szarytek na bialskiej ziemi skończyła się 31 grudnia 1884 roku, kiedy Rosjanie usunęli siostry i sprowadzili na ich miejsce mniszki prawosławne. Dla szpitala nadano imię świętej Marii Magdaleny i przydzielono 25 łóżek.

                                                                     Agnieszka