A dobrze ci tak !

  
  Jak tylko sięgnę pamięcią, to powiedzenie „a dobrze ci tak” pierwsze się pojawia i zasmuca w swojej mściwości i zapalczywości.

  Babcia, jak tak powiedziała, to zaraz dodawała : nie śmiej dziadku z czyjegoś upadku, bo dziadek się śmiał i to samo miał „

  Ale w życiu bywa tak, że czyjeś upadki sprawiają nam radość, niestety w mojej rodzinie tak było, ze strony matki. Wciąż słyszałam jako dziecko, osądzanie sąsiadów: a to kułaki, a to partyjniacy, na wszystko ich stać, ale też klasyczne obmowy sąsiadów, pikantne szczegóły z ich życia, także wedle powiedzenia” wiedzą sąsiedzi, jak kto siedzi „. Częstym tematem były spory rodzinne, działy , spadki, i tu dopiero zaczynały grać emocje.

  W rodzinie było troje dzieci i nawet w dorosłości trwała rywalizacja między rodzeństwem o względy rodziców, nie tyle o względy duchowe i gorącość serca, ale  kto więcej dostanie, ile komu przypadnie i dlaczego tamten dostał więcej.

Niby byli zgrani, obowiązkowe wizyty na imieniny, a jednak miłości braterskiej i siostrzanej i z lupą byś nie zobaczył.

  My dzieciaki, latem umorusane, ganiające całymi dniami niewiele sobie robiliśmy z tych pogadywań starszych. Ważne było, aby się nie wydało kto np. uczył kury latać ze szczytu stodoły….

Ale im byliśmy starsi, tym bardziej jakoś i nas dotykała ta cicha rywalizacja naszych rodziców ( w moim przypadku - matki ). Zaczęły się dogadywania, małe złośliwości, prześmiechy…. już nie było tak miło, jak w sielskim dzieciństwie. Jakie studia, jakie uniwersytety… i takie tam…

  Częstym tematem od dzieciństwa było także wytykanie błędów zmarłych, o gdyby zrobił to czy tamto ta dopiero byłoby….. albo nie chcę go znać bo mi nic nie zapisał… I właśnie to ciągłe osądzanie tych, którzy odeszli, podkreślanie ich życiowych błędów, fatalnych decyzji, których skutki cały czas działały, powodowało w nas młodych moralną deprawację. Nie szanowano pamięci zmarłych.  A też często ci krytykanci popełniali te same błędy  co ci którzy odeszli.

  Nigdy nie widziałam babki ( ze strony matki ) w Kościele, była tylko na mojej Pierwszej Komunii, ale czy była w Kościele nie pamiętam. Nigdy jej widziałam ani z różańcem w ręku ani klęczącej na modlitwie. Z dziadkiem było podobnie. Nie było tradycji modlitwy w rodzinie mojej matki.

  Moją edukacją religijną zajęła się druga babcia - matka mego ojca, ukochana babunia Helena. To była chodząca łagodność, serdeczność, słodycz. Nigdy od babci nie usłyszałam niechętnych słów, chociaż byłam psotna, raz tylko dostałam po łapach bo pocięłam babci chusteczkę na głowę - bawiłam się w krawcową….

  To babunia Helena wpoiła we mnie codzienność modlitwy, to ona nauczyła wszystkiego o Czyśćcu, to ona podkreślała jak bardzo dużo jest tam dusz potrzebujących naszej modlitwy. I za duszę w Czyśćcu cierpiące modlę się przez całe swoje życie. Babcia dobrze rozumiała też tych którzy nie potrafili się modlić za swoich zmarłych, bo za życia zaznali od nich wiele zła. Tłumaczyła, mówiła o przebaczeniu i o karach jakie nas czekają jeśli nie będziemy przebaczać.

I właśnie w takich sytuacjach słyszała często – a dobrze mu tak- był zły za życia – to teraz niech cierpi. Często podłoże takich zachowań było czysto materialne – nie dostał spadku, albo dostał o wiele mniej a ktoś więcej… podłoże typowo doczesne.

Aż chciałoby się napisać ŻYJ TAK, ABY CHCIELI SIĘ MODLIĆ ZA CIEBIE GDY ODEJDZIESZ.

  W tej rodzinie do tej pory trwają swary, sądzą się , zaskarżają postanowienia tych co już odeszli, stali się dla siebie krwiożerczymi wilkami. Całkowicie zanikła więź bratersko-siostrzana.

  Byłam 2 lata temu z wizytą u jednego z kuzynów, dom dostatni we wszelakie dobra, dzieci dorosłe pokształcone, ale samotne, borykające się z depresją, używkami, patrząc na nich widziałam ich szklane twarze, twarze w których nie ma żadnego powiewu duchowości, żadnej radości, nie ma w nich życia.

   I nic się nie zmieniło, w dalszym ciągu pretensje do rodziców, że źle potraktowali dzieci, że nie zrobiono zapisów, testamentów – teraz się sądzą…. najbliżsi sobie poprzez więzy krwi spotykają się w sądach, oczerniają się nawzajem, coraz bardziej stają się napełnieni nienawiścią. Oczywiście nie ma mowy o modlitwie za zmarłych… ba nie mowy o Mszach św. w ich intencjach, za to mnóstwo, jest mnóstwo złości, niezrozumienia i agresji.

 

   To nie jest odosobniony przypadek, bo jesteśmy naszpikowani pretensjami i roszczeniami wobec tych co odeszli jak świnia sadłem….

  Niedawno spotkałam znajomą, kiedyś rozmawiałyśmy o Bogu , stwierdziła że jest nie wierząca, nie dyskutowałam, bo nie było sensu.

Płakała… ja nie bardzo potrafię pocieszać, ale zapytałam w czym mogę jej pomóc i okazało się, że łzy są wynikiem bezsilności, rozgoryczenia i ogromnego żalu. Żalu do nieżyjącego już kilka lat ojca. Który obiecywał zrobić jedynaczce legat z mieszkania, przyrzekał to jej wobec swojej drugiej żony i…. zmarł , nie uczynił tego na piśmie, prawnie. Teraz obie panie siedzą w sądach, nie chcą i nie potrafią się dogadać. Narasta żal, rozgoryczenie i ogromna złość.

   I ta moja znajoma powiedziała coś co mnie zastanowiło, że ona nie potrafi modlić za duszę swojego ojca, że przez te sprawy z macochą odeszła od Boga, bo co to za Bóg który zezwala na taką jawną krzywdę …..

   I jak dotrzeć do takiej osoby? Jak jej przekazać, że Miłosierdzie Pana jest bez granic? Jak powiedzieć żeby przebaczyła macosze?

  Nasza odpowiedzialność za własne życie często szwankuje, odkładamy wiele rzeczy na później, na wieczne „zaraz”…. Wierzymy, że zawsze zdążymy…

Tej pani powiedziałam że jej tata pragnie jej modlitwy, że być może cierpi – usłyszałam „dobrze mu tak „

  Panie Jezu – Twoje Miłosierdzie nie ma granic – tych dwoje Ci polecam i każdą rodzinę, która żyje przeszłością. Amen

            14 grudnia 2016   

                                                        EKS