„W Nim jest moje wszystko” - Świadectwo Elizy

  Jest piękny, nominalnie zimowy, wieczór, a mi znowu coś dolega, tym razem jestem przeziębiona.   

  Jako, że w momentach słabości często dopadają mnie myśli typu „tracę czas” i „jestem bezużyteczna”,  staram się, jak zawsze szukać Boga.  Relacja z Nim jest „pożyteczna” zawsze, zawsze też prowadzi do dobra. 
   Dziś zwyczajnie nie mam na wszystko sił, wyłączam się  i nie wychodzę z inicjatywą, nie szukam sposobności do czynienia dobra. Jeśli mam to popołudnie spędzić tak, jak bardzo często to się dzieje, samotnie w pokoju, to także i dziś, jak z reguły  wierzę, że Bóg wyprowadzi z tego większe dobro.

   Tylko, że dziś nie mam sił do dobrej lektury, do pracy nad sobą, czy nauki, zostaje komputer. Na myśl, że zastępuje mi on ludzi, dostaję gęsiej skórki.  Z drugiej strony, kiedy chwilę pomyślę, dochodzę do wniosku, że Internet, to także jest dobro, tylko trzeba nabrać świadomości o jego wadach i zaletach…

  Odkąd pamiętam byłam krzykaczem, nie pozwalałam na niesprawiedliwość i krzywdę tak jak potrafiłam.

   Tak, byłam  odważna i przeciwstawiająca się złu całą sobą, jasno określałam swoje stanowisko. Ale jak dziecko może się przeciwstawić rodzicom. Jak dziecko wytłumaczy sfrustrowanemu ojcu, że nie ma racji?

   
  Wciąż walczę ze sobą, żeby nie tłumaczyć ich złego postępowania, także teraz, nie chcę się ich bać.  

 Jako dziecko byłam ofiarą przemocy którą stosował w wychowaniu mój ojciec, był despotyczny i święcie przekonany o swoich racjach. Mama wtórowała jego zachowaniom.

Oczywiście zostałam wychowana w wierze, ale Kościół był nam polem do prezentowania się ogółowi ludzkiemu i popisów wokalno - instrumentalnych, a nie miejscem spotkania z Bogiem  i modlitwy.

   Ja i moi bracia, wszyscy troje, mieliśmy się uczyć muzyki. Sukcesy były gwarantem powodzenia w życiu. Byliśmy nieustannie porównywani do innych, krytykowani i strofowani.

Uczyłam się, jak myśleć wyłącznie o sobie i być lepszą od innych.

   Jako, że byłam najstarsza, po sześciu latach szkoły podstawowej przyszedł czas zadecydowania co będzie dalej i wysłania mnie do szkoły z internatem.

   Hołdowanie zasadom typu ”Dzieci i ryby głosu nie mają” poskutkowały już w najbliższym czasie. Kompletnie nie uświadamiałam sobie co jest dla mnie dobre, a co złe…

Ucieszona tym, że wreszcie mam przyjaciół, ich opinię zaczęłam traktować jako bożka. Uczyłam się od innych próżniactwa, wygodnictwa, głupoty, niedojrzałości, pijaństwa, bezwstydu, wulgarności, krętactwa, kłamstwa. Sięgałam po różnego rodzaju używki, zdarzało mi się też kraść.

  Talent muzyczny darowany mi od Boga, stał się moją przykrywką i biletem do źle rozumianej przeze mnie wolności.

  Na studiach nie było inaczej, w połowie drugiego roku, ktoś podsunął mi za ćwiczenie jakąś jogę, pół roku później już prawie całkowicie odwrócona od Boga szukałam szczęścia w Buddyzmie….

  Im dalej, tym gorzej.  Trudno jest powiedzieć sobie, że jest źle. Tkwisz w iluzji.

  Mnie przyszło powiedzieć sobie, że jest źle, dopiero po 24 latach życia, ale wtedy „źle”, urosło już, do „wszystko jest źle” i zawarło w sobie bardzo trudną rzeczywistość do przełknięcia.

  Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że jestem chora. Ale wtedy pojawiły się głosy, omamy, wierzyłam  w nie…

  Pierwszy pobyt w Szpitalu Psychiatrycznym był horrorem, bądź co bądź posiadałam duszę artysty i swojego rodzaju wrażliwość, bardzo się przejęłam tym co się stało.

Kiedy wróciłam po dziekance na studia, nic już nie było takie samo, pogrążyłam się w rozpaczy, szybko przestałam brać leki, a choroba postępowała.

  Jednak…. dostałam wtedy od Boga swoje pięć minut, pozwolił mi nie brać tych leków, dał mi wolność.  Na dwa  lata zerwałam całkiem łączność z rodziną, uparcie wierzyłam, że Bóg mnie uzdrowi.

  Wierzę w to cierpliwie do teraz. Lecz już widzę, że wyobrażałam sobie to uzdrowienie indywidualnie,  tym czasem Bogu zależy na nas wszystkich, także na mojej mamie, tacie i braciach. Czas darowany mi przez Boga, te moje „pięć minut”,  był  nieocenionym czasem.

  Spotkałam  Go wtedy pierwszy raz w swoim życiu naprawdę.  Spowiedź, niejedna, generalna, i Eucharystia, dobre słowo, wyciągnięta do mnie ręka, wspólna modlitwa. Moje wszystko powoli stawało się Nim. On powoli stawał się moim wszystkim.

  Postawiona mi trzy lata wcześniej diagnoza, przekonała mnie o sobie dopiero kiedy wszystkie dolegliwości, niektóre bardzo bolesne i uciążliwe zniknęły po uczciwym wzięciu leków i drugim pobycie w szpitalu.

  Gdy jest źle pocieszam się myślą, tak sobie uknułam sprytnie ,że On w Jest, Jest obecny w mojej chorobie, wszystko co się zrodzi w mojej chorej głowie jest jemu wiadome, On o wszystkim wie, całą tę moją rzeczywistość, także chorobową ogarnia, dlatego się nie boję, nie lękam się.

  Od czterech lat mieszkam w domu z rodzicami i bratem, trwam na modlitwie, raz jest lepiej raz gorzej, ale nie wątpię, że w tej mojej rzeczywistości jest obecny Bóg, prawdziwy z całą swoją mocą, potęgą. Ten który swoim jednym Słowem może sprawić, że będę zdrowa.

 Nie wątpię w to.

   Staram się dostrzegać to dobro, które już jest.

Napisałam, że Bogu zależy na nas wszystkich, to prawda. Tyle się mówi o przebaczeniu i pojednaniu, nie jest to sprawa łatwa, bez Boga jest wręcz niemożliwa. A jednak, nauczyłam się kochać najbliższych, a oni chcą bym żyła i stanowiła z nimi rodzinę. Najważniejsze to trwać w Łasce Uświęcającej, modlić się, wierzyć w siłę i moc swojej modlitwy, ale także w to, że Jezus cały czas nie przestaje działać, w nas i przez nas.

   To świadectwo jest także dobrą chwilą do tego, aby wyprowadzić niektórych z Was z niewiedzy. Zwykle ludzie boją się osób chorych psychicznie, na ogół mało wiedzą na temat chorób umysłowych. Wierzę jednak głęboko, że to można zmienić. Jestem, ba znam wielu schizofreników, którzy są zwyczajnymi ludźmi ze swoimi zaletami i wadami, tacy jak Ty i ja.  Schizofrenia jest chorobą, którą można leczyć, owszem jest chorobą przewlekłą i trochę trudną ze względu na uboczne skutki brania lekarstw.

   Najtrudniejszą sprawą dla chorego jest powrót do codziennego życia po zaostrzeniu, w jakim się zwykle ta choroba objawia.

   Warto pomyśleć chwilę nad tym, że bycie pomocnym, serdecznym i ciepłym dla takich osób,  może okazać się dla nich lekiem na zranioną duszę.   Najwięcej się rozumie gdy samemu się przez taką chorobę umysłową przechodzi, wiele osób  młodych  bardzo cierpi, bo nie wszyscy potrafią sobie ze schizofrenią poradzić, skazują siebie wtedy na odosobnienie, nie rzadko w szpitalach, gdzie czują się najbezpieczniej, dlatego moim marzeniem jest Arteterapia.  Jest to terapia za pomocą sztuki. Przez całe życie ona, zwłaszcza muzyka i teatr były mi bardzo bliskie, gdyby nie wiedza, zwłaszcza z zakresu bycia aktorem, nie poradziłabym sobie tak dobrze z chorobą, mam tego świadomość. Chciałabym tę umiejętność  przekazać tym którzy jej najbardziej potrzebują. Myślę, że mogłabym tym ludziom podarować swoje wsparcie.

   Jeśli to moja droga Panie Jezu, przygotowałeś dla mnie piękny plan , wyciągam do Ciebie swoje ręce byś mi go ofiarował.

    Eliza