Przypadkowe spotkanie?

  Adam był młodym przystojnym mężczyzną miał niewiele po trzydziestce i sprawiał wrażenie zagubionego. Na osiedlowych ławkach można go było spotkać o każdej porze dnia. Najwyraźniej miał bardzo dużo wolnego czasu, którego nie potrafił właściwie wykorzystać. Słyszałam, że kiedyś studiował i jego życie wyglądało całkiem inaczej - miał cel. Tata i mama pracowali, miał więc warunki,
by móc się uczyć i spełniać swoje marzenia. Tworzyli zgodną rodzinę.
 Ale jak to w  życiu bywa przychodzą chwile prób i doświadczeń...
   Kiedy tata stracił pracę, mama nie była w stanie utrzymać domu, ojciec podjął decyzję wyjazdu za granicę.
I znowu wszystko pozornie wróciło do normy, były pieniądze na opłacenie rachunków, na bieżące wydatki, a z czasem starczało i na zachcianki.
Wszystko ma jednak jakąś cenę. Ojciec miesiącami nie bywał w domu, aż kiedyś napisał, że nie wraca - zostaje za granicą na stałe.
Niespodziewany cios dla żony i dla syna, wszystko straciło sens.
Godziny przemyśleń i pytań - dlaczego?
Każde z nich przeżyło to na swój sposób, ale najbardziej uderzyło to w Adama, jego świat się zawalił. Widział strapioną matkę i nie był w stanie niczemu zaradzić.
Nie miał już ochoty studiować. Ulgę przynosił alkohol, na który zawsze miał pieniądze.
Dostawał je każdego miesiąca od taty, który w ten sposób, usprawiedliwiał swoje ojcowskie sumienie i próbował  synowi zrekompensować swoją nieobecność. 
Nie wiedział jednak, że kolejny raz wyrządza synowi krzywdę.

   Adama widywałam często, ale zawsze przelotnie, tego dnia niemal wpadliśmy na siebie. 
Spieszył się gdzieś i mijając mnie obrzucił mnie wulgaryzmami. Nieraz słyszałam jak się awanturuje, ale teraz zaatakował mnie. To był potok obrzydliwych słów, które uderzały mnie jak zimny deszcz. Ogarnęła mnie złość i smutek jednocześnie, ale nie potrafiłam się odezwać. Chciało mi się płakać. 
Kiedy mnie minął, rozglądnęłam się wokół ze wstydem i stojąc chwilę nieruchomo zapytałam ze łzami
w oczach
- Boże dlaczego?
W głębi serca padło zdanie " Módl się za niego"
I tak się stało, zaczęłam modlić się za człowieka, którego tak naprawdę nie znałam,
i który z pewnością nie był moim przyjacielem.
Mijały miesiące i  Adama widywałam coraz częściej. Zawsze patrzył na mnie nieprzychylnym wzrokiem, coś poburkiwał, ale już nie atakował słownie i ja się go już nie obawiałam.
Zaczęłam go nawet lubić, współczułam mu i modlitwa za niego sprawiała mi radość.
Niespodziewanie stał mi się bliski jak brat, choć on o tym nie miał nawet pojęcia.
 Pewnego dnia, kiedy szłam na mszę św. a on siedział na przystanku autobusowym, odezwał się do mnie słowami - Po co tam idziesz, umarł ci ktoś?
Odpowiedziałam mu  - Nie nikt mi nie umarł. Idę tam, bo tego potrzebuję.
Nie skomentował.
Kolejne spotkania wyglądały bardziej przychylnie, przyglądał mi się z daleka,
ale kiedy się mijaliśmy nie potrafił spojrzeć mi w oczy. 
 
  Minęło kilka lat, a jego tryb życia nie ulegał zmianie, nadal pił i czasami słyszałam, jak dość głośno dyskutuje z kolegami, używając tych swoich wulgaryzmów. I to były te momenty zwątpienia, czy ta modlitwa ma sens, czy on się kiedykolwiek zmieni, nawróci?
Chciałam mieć widoczny znak, bo to że w stosunku do mnie stał się łagodniejszy, to było dla mnie za mało, oczekiwałam czegoś więcej.
I Bóg dał mi znak, nie taki jak chciałam, ale taki jak On zaplanował.
Pewnej nocy śni mi się, że wchodzę do kościoła i widzę Adama siedzącego w drugiej ławce. Odwraca się do mnie i mówi ze spokojem - Chciałaś, żebym tu był, więc jestem. Podobał mi się ten sen i bardzo chciałam, żeby się spełnił, ale to tylko sen.

  Była niedziela wszyscy powstaliśmy na wyznanie wiary i wtedy usłyszałam w tyle kościoła zamieszanie, jakieś szepty, ludzie zaczęli się oglądać. Ogarnęło mnie dziwne uczucie, którego nie potrafiłam wytłumaczyć. 
I nagle ksiądz powiedział - Proszę wyjść i wyprowadzić tego pieska. Serce zaczęło walić mi jak młot, nie musiałam się oglądać - wiedziałam, że to był Adam. Kiedy ksiądz powtórzył swoje słowa, usłyszałam głos Adama - Mam prawo tu być!
Później nastąpiła cisza i ja  z trudem starałam się  skupić na mszy. Kiedy wracałam do ławki po przyjęciu komunii św. łzy same płynęły z oczu. Zobaczyłam człowieka klęczącego i przytulonego do konfesjonału,
a obok leżała Aga nieodłączna towarzyszka Adama. Niezapomniany widok.

  Ale czy tak miało wyglądać nawrócenie Adama?
Wiązałam z jego pobytem w kościele nadzieję, że teraz będzie tam bywał, że o to otworzy się przed nim nową droga - nic takiego się nie stało - to był mój plan, Boży był inny.

  Coraz rzadziej widywałam Adama i z czasem przestałam w ogóle go spotykać, pytałam czasem dzieci 
czy nie słyszały czegoś o nim, gdzie się podziewa, co się z nim dzieje?
Pewnego ranka wychodząc z psem, otwieram drzwi klatki i widzę go,
stoi oparty o parapet.
Mój pies zaczął na niego szczekać, ja próbowałam go uspokoić.
Na to Adam - nie trzeba, pies poznaje złych ludzi. On szczeka na wszystkich, odpowiedziałam próbując złagodzić sytuację. Wymieniliśmy kilka zdań, rozmawiając o psach i życiu. Nasza pierwsza normalna, szczera i całkiem przyjazna rozmowa. Trwała niecałe dziesięć minut.
Czy przyszedł tu specjalnie, czy czekał na kogoś?
Tego nie wiem - porozmawialiśmy.
Kilka dni po tym zdarzeniu, jeszcze tego samego tygodnia, mój mąż wracając rano z kościoła poinformował mnie, że Adam nie żyje. Zrobiłam wielkie oczy, od razu pojawiła się myśl - Boże czy się nawrócił,
tak bardzo chciałabym wiedzieć? 
Mąż wiedział, że się za niego modliłam. Po krótkiej chwili/ zawsze lubi tworzyć napięcie / odpowiedział pytająco - Wiesz, że przyjął sakramenty? Dwa razy prosiłam, żeby mi to powtórzył.
W kościele odprawiona została msza pogrzebowa, niewielu poszło go odprowadzić na cmentarz. 

"Panie nie tak jak ja chcę, ale tak jak Ty chcesz" 


Jola