„Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy [wszystko] się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków” (Łk 16, 9).

Najważniejszym celem, dla którego Syn Boży stał się człowiekiem było zbawienie świata. Powyższe stwierdzenie może wydawać się wręcz banalnym, ale należy zawsze mieć je na uwadze, kiedy rozważmy słowa i czyny naszego Pana, opisane w Ewangeliach. Szczególnie mocno w dzisiejszych czasach, gdy powszechnie chce się obdarzyć Go wszystkimi innymi, znakomitymi tytułami, ale zabrać ten najważniejszy, że Jezus jest jedynym zbawicielem świata.

Przemawiając do słuchaczy w parabolach, Jezus zdawał sobie sprawę, że nie zawsze są one łatwe w bezpośrednim zrozumieniu, ale to stanowiło element Jego misji, jak tłumaczył swoim uczniom, w przypadku przypowieści o siewcy:

„On im odrzekł: «Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana [tajemnica]” (Mk 4, 11-12).

Pełnią objawienia zostaliśmy obdarzeni po zmartwychwstaniu Jezusa, który – jak w przypadku uczniów idących do Emaus – sam dokonał egzegezy Pism w świetle swojej Paschy, oraz po zesłaniu Ducha Świętego na Maryję i Apostołów. My doświadczamy tej łaski dzięki sakramentom świętym, szczególnie Bierzmowaniu, w którym sakramentalnie zostajemy namaszczeni Duchem Świętym, aby rozumieć Słowo Boże i głosić Dobrą Nowinę.

”A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się” (Łk 15, 32).

 

  Perykopa ewangeliczna, którą dziś rozważamy stanowi istotę Dobrej Nowiny, którą Jezus głosił swoim słowem i przykładem życia. Jest ona swoistym „sercem Ewangelii”, ponieważ istotą natury Boga, którego głosił Jezus jest miłość (por. 1 J 4, 8).

To właśnie nieskończona miłość jest jedyną przyczyną, dla której Bóg stworzył świat, a szczególnie człowieka, którego obdarzył łaską bycia podobnym do siebie (por. Rdz 1, 26-27). Po upadku prarodziców Bóg nie odtrącił ludzkości skażonej grzechem pierworodnym, lecz posłał swojego Syna, aby przywrócił nam utraconą godność swych dzieci. Św. Jan pisze: „W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy” (1 J 4, 1-10).

„Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem” (Łk 14, 33).

Tematem dzisiejszej perykopy ewangelicznej są warunki bycia uczniami Jezusa.

„Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem” (Łk 26, 27).

Mając na uwadze kontekst społeczny, który charakteryzował się silnymi więzami rodzinnymi i klanowymi, oraz znaczenie krzyża dla współczesnych Jezusowi żydów, Jego słowa musiały wywołać szok i niechęć, nawet, jeśli łagodziło je semickie zrozumienie słowa zwrotu „w nienawiści” jako „w mniejszej miłości” (warto porównać je ze słowami Jezusa w Ewangelii wg. św. Mateusza: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien” (Mt 10, 37)). Jezus nigdy nie wzywał do nienawiści, lecz do miłości nie tylko Boga i bliźniego, lecz również i wroga.

„Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” (Łk 14, 11).

Perykopa ewangeliczna, którą rozważaliśmy w zeszłym tygodniu, zakończyła się słowami Jezusa:

”Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi” (Łk 13, 30).

W ten sposób Pan konfrontował ludzką ocenę rzeczywistości z jej Bożym osądem, zgodnie z nauczaniem prorockim, wyrażonym przez Izajasza w następujących słowach:

„Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami - wyrocznia Pana. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje - nad waszymi drogami i myśli moje - nad myślami waszymi” (Iz 55, 8-9).

Jezus, który jest Słowem Ojca i Światłością Świata, rozświetla ciemności grzechu i konfrontuje ludzkość z Bożą mądrością:

„A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu”(J 3, 19-21).

Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej

   Maryja Królowa...  Gdy usłyszymy te słowa, to, dla nas Polaków, pierwsze skojarzenie, czy dopowiedzenie to Maryja Królowa Polski.

Częstochowska Królowa Polski i Narodu Polskiego obchodzi dzisiaj swoje Święto.

  

   Maryjo Częstochowska, dziękuję za Twoją opiekę nad Polską, Ojczyzną naszą.

Dziękuję za Twoją wierność i cierpliwość dla nas.

Dziękuję za moje z Tobą spotkania... proszę o więcej...

   Przepraszam za niewierności  Narodu Polskiego, za to, że teraz, często polskie nie oznacza miłe Tobie,

przepraszam za niewierności moje i moich bliskich.

   Proszę miej w swojej opiece naszą Ojczyznę, spraw by była bardziej Twoja,

abym ja i moi bliscy byli bardziej Twojego Syna i Twoimi niż dotychczas.

    Dajmy trochę swojego czasu Maryi... Polecam audiobook :

Jestem Królową Polski 

https://www.youtube.com/watch?v=ktqDq_E9IoM

„Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie będą mogli” (Łk 13, 24).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest odpowiedzią Jezusa na pytanie, które chyba każdemu wierzącemu, wcześniej, czy później przychodzi do głowy:

 

„Raz ktoś Go zapytał: «Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?»” (Łk 13, 23).

Jest ono na tyle ważne, że Jezus poświęcił mu dość długą wypowiedź, którą spuentował następująco:

„Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi»” (Łk 13, 30).

To ostatnie zdanie oznacza, że Bóg jest doskonały w swojej sprawiedliwości, której towarzyszy nieskończone miłosierdzie i już ten niepojęty dla nas paradoks sprawia, że nigdy nie powinniśmy osądzać innych ludzi, ani tym bardziej osądzać Bożego sądu, ponieważ jest On dla nas Tajemnicą, wobec której jedynym słusznym podejściem jest bezwarunkowe zaufanie.  

W tym sensie nikt nie powinien czuć się pewien swojego zbawienia, ani pysznić się wobec Boga swoimi czynami, jak robił to w świątyni faryzeusz z przypowieści Jezusa (por. Łk 18, 9-14). Przeciwnie, Pan wzywa nas, byśmy traktowali nasze życie, jako drogę ku ciasnym drzwiom raju, przez które wejdziemy jedynie wówczas, gdy nie będziemy obciążeni grzechami, oraz rozdęci pychą i poczuciem fałszywej wyższości płynącej z przekonania o byciu wybranymi czy „faworyzowanymi” przez Boga.

„Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie będą mogli” (Łk 13, 24).

" Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę, ażeby już zapłonął " ... Łk.12,49

W dzisiejszej Ewangelii,  Pan Jezus zapowiada, że w dalszej historii świata, będą dokonywały się rozłamy, a ich powodem będzie On sam. Będą się one  dokonywały nawet w rodzinach.

Jak jest w historii naszych rodzin, każdy z nas wie najlepiej...

Rozłamy w rodzinie są zawsze smutnym, a niekiedy tragicznym stanem...

Rodzina zaczyna się od małżeństwa zawieranego przed Panem Bogiem, stąd też płynie siła do jej trwania niezależnie od życiowych okoliczności. 

Módlmy się, aby te rozłamy, o których mówi Pan Jezus, jeśli już do nich dojdzie, małżeństwa i rodziny, które są przed Panem Bogiem zawierane,  potrafiły w Jego Imię pokonać.