"Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą".

Rozważając dzisiejszą perykopę ewangeliczną, możemy dostrzec głębokie przesłanie Jezusa dotyczące końca czasów. Pan mówi o wydarzeniach kosmicznych, które zapowiadają nadejście Syna Człowieczego. Słońce się zaćmi, księżyc przestanie dawać światło, a gwiazdy będą spadać z nieba. Te obrazy nawiązują do języka prorockiego, który znajdziemy w Starym Testamencie, zwłaszcza w Księdze Daniela. Tam prorok opisuje wizję Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach z wielką mocą i chwałą. Jezus, przywołując ten obraz, podkreśla, że to On sam jest wypełnieniem tego proroctwa. W Księdze Daniela Syn Człowieczy otrzymuje władzę, chwałę i panowanie wieczne. Jego Królestwo nie przeminie, a Jego władza obejmie wszystkie narody. Te słowa były źródłem nadziei dla Izraela, który oczekiwał Mesjasza. W nauczaniu Jezusa ten obraz nabiera nowego wymiaru. Syn Człowieczy przychodzi nie tylko, jako władca, ale także jako sędzia, który przywraca porządek i sprawiedliwość. Jezus ukazuje, że Jego powtórne przyjście będzie momentem triumfu Boga nad złem oraz pełnym objawieniem Jego Królestwa. Jednak te wydarzenia nie mają na celu wzbudzania lęku, lecz wzywają do ufności w Boży plan zbawienia.

W rozważanym fragmencie pada jedno z najbardziej zagadkowych zdań: „Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie.” Wypowiedź ta wzbudza wiele interpretacji i kontrowersji. Co oznacza „to pokolenie”? Czy Jezus zapowiadał, że koniec świata nastąpi jeszcze za życia Jego uczniów?

  Aby zrozumieć te słowa, warto przyjrzeć się kontekstowi historycznemu i teologicznemu. W wymiarze historycznym możemy zauważyć, że Jezus mógł odnosić się do zburzenia Jerozolimy, które miało miejsce w 70 roku po Chrystusie. Dla Żydów było to wydarzenie przełomowe, które wypełniło wiele prorockich zapowiedzi o sądzie Bożym. Zburzenie Świątyni symbolizowało koniec pewnej epoki i przypominało o konieczności skierowania wzroku na Boga, a nie na struktury religijne. Z drugiej strony „to pokolenie” może oznaczać wspólnotę wiary, czyli Kościół, który trwa aż do końca czasów. Jezus w swoich naukach wielokrotnie podkreślał, że Jego słowa są niezawodne i wypełnią się w odpowiednim czasie. Wskazuje to, że zapowiadane wydarzenia mają wymiar zarówno duchowy, jak i eschatologiczny. Nie chodzi tu o precyzyjne daty, ale o zaufanie w Bożą obietnicę.

Jezus nie podaje daty ani szczegółów dotyczących końca czasów. Wprost mówi, że „o tym dniu i godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec”. Te słowa uczą nas pokory wobec Bożych planów. Chrześcijanin nie jest powołany do tego, by zgadywać datę końca świata, lecz by żyć w duchu gotowości. Oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa nie powinno prowadzić do lęku ani obsesji, ale do głębszej wiary i ufności. Właściwą postawą jest codzienna wierność w małych rzeczach, czuwanie i miłość wobec bliźnich. Życie chrześcijanina ma być świadectwem nadziei, że Bóg jest wierny swoim obietnicom. Oczekiwanie na koniec czasów nie oznacza pasywności ani rezygnacji, lecz aktywne uczestnictwo w budowaniu Królestwa Bożego już teraz.

Zbawiciel przypomina, że „niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą”. Te słowa podkreślają trwałość Bożych obietnic. Wszystko, co materialne, jest przemijające, ale Boża miłość i Jego słowo są wieczne. Chrześcijanin, rozważając te prawdy, jest wezwany do przyjęcia postawy ufności i pokoju. W obliczu przemijania świata może czuć lęk, ale Jezus zapewnia, że wszystko wypełni się zgodnie z Bożą wolą. Koniec świata, który dla wielu kojarzy się z katastrofą, dla wierzących jest momentem pełnego objawienia miłości Boga i wypełnienia Jego planu zbawienia. To moment, w którym Syn Człowieczy przyjdzie, aby zgromadzić swoich wybranych i odnowić wszystko.

Współczesny człowiek często doświadcza niepokoju związanego z przyszłością. Świat pełen jest wojen, kryzysów i katastrof naturalnych, które mogą przypominać apokaliptyczne obrazy. Jednak Ewangelia wzywa do spojrzenia głębiej. Te wydarzenia są przypomnieniem, że nasze życie jest kruche, a świat materialny nie jest ostatecznym celem. Jezus zachęca, byśmy nie zatracali się w doczesności, lecz kierowali wzrok ku wieczności. Chrześcijanin jest wezwany, by być czuwającym i wiernym sługą, który w każdej chwili jest gotowy na spotkanie z Panem. Ostatecznie wszystko sprowadza się do miłości – to ona jest fundamentem życia chrześcijańskiego i kluczem do życia wiecznego.

W obliczu zapowiedzi końca czasów chrześcijanin powinien przyjąć postawę nadziei i pokoju. Nie jest naszym zadaniem zgadywanie, kiedy nastąpi koniec, lecz życie w taki sposób, by być na niego gotowym. Codzienna modlitwa, miłość wobec bliźnich i wierność Bożym przykazaniom są drogą, która prowadzi do pełni życia w Bogu. Jezus, przychodząc jako Syn Człowieczy w chwale, przynosi ostateczne zwycięstwo nad złem i wypełnienie Bożych obietnic. W tym oczekiwaniu najważniejsze jest, byśmy trwali w wierze, czuwali i ufali, że w Chrystusie znajdujemy odpowiedź na wszystkie pytania i lęki. To On jest fundamentem naszej nadziei i źródłem życia wiecznego. W Nim wszystko ma swój początek i koniec. Niech, więc, nasze życie będzie świadectwem tej prawdy i zaproszeniem dla innych, by zaufali Bogu i odkryli Jego miłość, która trwa na wieki.

                                                    Arek

 Liturgię Słowa z dzisiejszej niedzieli znajdziemy pod linkiem: 

https://niezbednik.niedziela.pl/liturgia/2024-11-17