Modlitwa Anny... i nasza...

1 Anna modliła się, mówiąc:

«Raduje się me serce w Panu,
podnoszę czoło dzięki Panu,
rozwarły się me usta na wrogów moich,
gdyż cieszyć się mogę Twoją pomocą.
2  Nikt tak święty jak Pan,
prócz Ciebie nie ma nikogo,
nikt poza Tobą, nikt taką Opoką jak Bóg nasz.
3  Nie mówcie więcej słów pełnych pychy,
z ust waszych niech nie wychodzą słowa wyniosłe,
bo Pan jest Bogiem wszechwiedzącym:
On waży uczynki.

4  Łuk mocarzy się łamie,
a słabi przepasują się mocą,
5  za chleb najmują się syci,
a głodni [już] odpoczywają,
niepłodna rodzi siedmioro,
a wielodzietna więdnie.
6  To Pan daje śmierć i życie,
wtrąca do Szeolu i zeń wyprowadza.
7  Pan uboży i wzbogaca,
poniża i wywyższa.
8  Z pyłu podnosi biedaka,
z barłogu dźwiga nędzarza,
by ich posadzić wśród możnych,
by dać im tron zaszczytny.
Do Pana należą filary ziemi:
na nich świat położył.
9  On ochrania stopy pobożnych.
Występni zginą w ciemnościach,
bo nie [swoją] siłą człowiek zwycięża.
10  Pan wniwecz obraca opornych:
przeciw nim grzmi na niebiosach.
Pan osądza krańce ziemi,
On daje potęgę królowi,
wywyższa moc swego pomazańca».

1 Sm, 2, 1-10