„Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity” (J 15, 5).

  Jezus Chrystus, Dobry Pasterz, który daje życie za swoje owce (por. J 10, 11) objawia się nam w dzisiejszej Liturgii Słowa jako prawdziwy krzew winny, który jest uprawiany przez Ojca (por. J 15, 1). 
  My, latorośle wszczepione w Chrystusa w sakramencie chrztu świętego, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć, aby doświadczyć chwały Jego zmartwychwstania, (por. Rz 6, 3-10). Życiodajnym sokiem latorośli włączonych w chrystusowy krzew winny jest Jego najświętsza Krew przelana na krzyżu z miłości do nas. Właśnie „Miłość Chrystusa przynagla mas, pomnych na to, że skoro jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli. A właśnie za wszystkich umarł Chrystus po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał” (2 Kor 5, 14-15).

Nowe życie dzieci Bożych nie jest zatem czymś statycznym, raz na zawsze otrzymaną doskonałością, która czyni nas podobnymi do Ojca naszego niebieskiego (por. Mt 5, 48), lecz przez głębokie zjednoczenie z Jezusem paschalnym, zostaliśmy wezwani do uczestnictwa w Jego zbawiennej misji, której istotnym elementem jest walka z grzechem własnym oraz grzechem tego świata: „Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie. Niechże więc grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele” (Rz 6, 11-12). Wypełnienie tej misji jest możliwe jedynie w pełnej łączności z Jezusem, dlatego Pan wzywa nas dziś: „Wytrwajcie we Mnie, a Ja [będę trwał] w was” (J 15, 4).

W dzisiejszej perykopie ewangelicznej możemy odnaleźć nawiązanie do Pieśni o winnicy, w której prorok Izajasz czyni wyrzuty narodowi wybranemu, iż niepomny na Boże łaski odwrócił się od swojego Stwórcy i czynił to, co jest złe w Jego oczach: „Otóż winnicą Pana Zastępów jest dom Izraela, a ludzie z Judy szczepem Jego wybranym. Oczekiwał On tam sprawiedliwości, a oto rozlew krwi, i prawowierności, a oto krzyk grozy” (Iz 5, 7). Wobec niegodziwości Izraelitów, Bóg posłał Zbawiciela, który wziął na siebie winy ich, oraz całej ludzkości i – jak pisze św. Paweł – „Darował nam wszystkie występki, skreślił zapis dłużny obciążający nas nakazami. To właśnie, co było naszym przeciwnikiem, usunął z drogi, przygwoździwszy do krzyża” (Kol 2, 13-14).

Musimy przy tym pamiętać, że doświadczenie dobrodziejstw płynących z paschalnej ofiary Chrystusa nie jest czymś automatycznym, co się nam należy przez sam fakt bycia mniej lub bardziej „dobrymi” ludźmi, lecz wiąże się z przyjęciem z  wiarą słowa Bożego „nie jako słowo ludzkie, ale - jak jest naprawdę - jako słowo Boga, który działa w was wierzących” (1 Tes 2, 13), życiem według niego i głoszeniem go innym ludziom: „Słowo to jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim. Ale jest to słowo wiary, którą głosimy. Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych - osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami - do zbawienia” (Rz 10, 9-10). Odrzucenie czy lekceważenie Dobrej Nowiny wiąże się dla nas z utratą łaski uświęcającej i życia wiecznego. W Ewangelii św. Marka Zmartwychwstały Jezus jednoznacznie nakazuje swoim uczniom: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16, 15).

 W dzisiejszej perykopie ewangelicznej Jezus wzywa uczniów do uznania Go za jedyne prawdziwe źródło życia i wytrwania w Nim, podobnie jak źródłem życia dla winorośli jest krzew winny:

„Ja jestem prawdziwym krzewem winnym (gr. Ego eimi he ampelos he alethine), a Ojciec mój jest tym, który [go] uprawia. Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was. Wytrwajcie we Mnie, a Ja [będę trwał] w was. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie - jeśli nie trwa w winnym krzewie - tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie. Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami.” (J 15, 1-8).

Jezus jest prawdziwym „Bogiem z Boga”, który jako „Ja JESTEM” wezwał Mojżesza do wyprowadzenia potomstwa Abrahama z niewoli egipskiej. On też, wobec niewierności winnicy Izraela i szczepu wybranego Jakuba, stał się „prawdziwym szczepem winnym” dla tych, którzy w uwierzyli Jego Słowu i przy Nim trwają. Bóg Ojciec, który odwiecznie rodzi Syna – Słowo uprawia krzew winny z jego latoroślami – mistycznym ciałem Chrystusa, z którym jako swoją Głową trwa zjednoczony w więzi miłości Kościół walczący na tym świecie, oczyszczający się w czyśćcu i triumfujący w niebie. Ojciec bowiem, przez swojego wcielonego Syna, napełnia ożywiającą mocą Ducha Świętego każdą latorośl, aby przynosiła oczekiwany owoc na życie wieczne, jak uczy nas św. Paweł: „Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? (…). Świątynia Boga jest świętą, a wy nią jesteście.” (1Kor 3, 16.17). Zatem „Ojciec – Ogrodnik” jest źródłem i ostatecznym celem naszego istnienia: „wszystko jest wasze, wy zaś Chrystusa, a Chrystus – Boga” (1 Kor 3, 23). Jest to z pewnością najważniejsza nauka, której udziela nam Zbawiciel w dzisiejszej Liturgii Słowa. Wiarę w jej prawdziwość wyrażamy podczas każdej Eucharystii, będącej „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego” (LG 11): „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie Tobie Boże Ojcze Wszechmogący w Jedności Ducha Świętego wszelka cześć i chwała przez wszystkie wieki wieków”. Dla uczniów Jezusa autentyczne oddawanie chwały Bogu jest możliwe jedynie wówczas, gdy w pełni włączeni w chrystusową winorośl, żywią się jej sokami, to znaczy Krwią i Ciałem Zbawiciela, stając się przez to prawdziwymi czcicielami Boga, którzy – jak Jezus wyjaśnił Samarytance – „będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli chce mieć Ojciec. Bóg jest duchem: potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie” (J 4, 23-24).

Niezwykłe wydarzenia jakie miały miejsce w życiu świętych mistyków Kościoła stały się dowodem na prawdziwość nauk Chrystusa. W swoim „Żywocie Świętej Katarzyny ze Sieny” Rajmund z Kapui pisze: „po objawieniu Naszego Pana, który uczynił jej dar napicia się ze swego boku, żołądek św. Katarzyny zamknął się… nie potrzebowała już więcej pokarmu, ani nie mogła już więcej trawić. Nikt się temu nie dziwił, ponieważ przystępując do źródła Życia, napiła się ona do syta napoju życia, który na zawsze odebrał jej potrzebę jedzenia”. Czyż nie jest to wymowną ilustracją do obietnicy złożonej przez Zbawiciela kobiecie samarytańskiej: „Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu” (J 4, 14)? Przychodzą w tym momencie na myśl słowa modlitwy – wezwania, jakiej Pan nauczył św. Faustynę Kowalską: „O Krwi i Wodo, któraś wytrysnęła z Serca Jezusowego, jako zdrój miłosierdzia dla nas, ufam Tobie (Dz 48).

Jezus powiedział do swoich uczniów, że są „czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was” (J 15, 3). Czystość uczniów jest również następstwem ich posłuszeństwa Chrystusowi, który podczas wieczerzy poprzedzającej Jego mękę i śmierć, umył im nogi. W opisie tego wydarzenia ujawnia się całkowite ukierunkowanie Jezusa na Ojca, które odnajdujemy w na początku dzisiejszej perykopy: „wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany” (J 13, 3-5). Czynność mycia stóp zarezerwowana dla niewolników i służby jest tu syntezą objawienia nieskończonego miłosierdzia Ojca, który posłał Syna, aby stał się Mesjaszem Cierpiącym, Sługą każdego człowieka, który przyjmuje z wiarą Jego dar zbawienia i we chrzcie świętym zostaje  obmyty z brudu grzechu. Jednocześnie czynność ta staje się symbolem misji rodzącego się Kościoła, wezwanego by, na podobieństwo do swojego Mistrza, głosić Ewangelię i praktykować posługę miłosierdzia: „Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem” (J 13, 14-15).

Nie chodzi tu jedynie o niezwykle ważną dobroczynność, którą w 25 rozdziale Ewangelii św. Mateusza, w opowieści o Sądzie Ostatecznym Jezus uczynił warunkiem naszego zbawienia (por. Mt 25, 31-46), ponieważ miłosierdzie chrześcijańskie, obejmując całego człowieka, powinno mieć jako ostateczny cel jego zbawienie wieczne, zgodnie ze słowami Zbawiciela: „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?” (Mt 16, 26). W tym kontekście misja umywania nóg wiąże się nierozerwalnie z darem odpuszczania grzechów: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 22-23). Tym bardziej, że Kościół uczestniczy w ten sposób w misji Ducha Świętego, o którym Jezus powiedział, że „gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie” (J 16, 8).

Jezus zapewnił nas, że posługiwaniu Kościoła, a więc każdego z nas, towarzyszyć będzie to samo błogosławieństwo Ojca, które towarzyszyło Jego ziemskiej działalności, ponieważ będziemy uczestniczyli jako narzędzia Bożej opaczności w odwiecznym, zbawczym planie Trójcy Przenajświętszej. Ojciec bowiem zawsze wysłuchiwał Syna, który po wskrzeszeniu Łazarza powiedział: „Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał. Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz” (J 11, 41). Pan obiecuje nam dziś tę samą łaskawość Boga: „Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni” (J 15, 7). Potwierdza to św. Jan w dzisiejszym, drugim czytaniu: „Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą! Po tym poznamy, że jesteśmy z prawdy, i uspokoimy przed Nim nasze serce. A jeśli nasze serce oskarża nas, to Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko Umiłowani, jeśli serce nas nie oskarża, mamy ufność wobec Boga, i o co prosić będziemy, otrzymamy od Niego, ponieważ zachowujemy Jego przykazania i czynimy to, co się Jemu podoba. Przykazanie zaś Jego jest takie, abyśmy wierzyli w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał. Kto wypełnia Jego przykazania, trwa w Bogu, a Bóg w nim; a to, że trwa On w nas, poznajemy po Duchu, którego nam dał” (1 J 3, 18-24).  

                                                                Arek.