Owocem zaś ducha jest miłość (Ga 5, 22).

   
  W czytaniach na dzisiejszą niedzielę Kościół święty zaprasza nas do wsłuchana się w ostatnią część wielkiej mowy eucharystycznej Pana Jezusa.

   

  Lektura Ewangelii św. Jana przypomina wspinanie się na stromą górę objawienia ścieżkami okrążającymi jej stoki, coraz wyżej, aż na sam szczyt, którym jest krzyż Zbawiciela: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 32). Wstąpienie na ten szczyt, czyli całkowite zjednoczenie z Chrystusem, a w nim z Trójcą Przenajświętszą,  jest wędrówką wiary, drogocennym i niezbędnym darem Ojca, aby podołać jej trudom, wytrwać do końca i być zbawionym (por Mt 24, 13).

   Jednocześnie jest to droga samego Jezusa, który nieodłącznie nam towarzyszy, niosąc krzyż naszych grzechów, z których największym, bo niewybaczalnym, jest konsekwentne odrzucanie daru Jego Ducha, który jest  Miłością Boga. Jezus wędruje wraz z nami, mówiąc słowa, które „są duchem i są życiem” (J 6, 63). Ponieważ sam jest Słowem Ojca, Zbawiciel nie może i nie chce mówić innych słów, nawet jeżeli cały świat oczekiwałby czegoś bardziej racjonalnego, nowoczesnego, kompromisowego, czy wręcz „ludzkiego” – jakby stworzenie znało siebie lepiej od swojego Stwórcy. Tymczasem, jak tłumaczy nam św. Paweł: „On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego” (2 Tm 2, 13).

  Niestety, uczniowie, podobnie jak wcześniej Żydzi, szemrzą: „Trudna jest ta mowa.  Któż jej może słuchać?„ (J 6, 60) i odchodzą jeden po drugim. Ewidentnie winę za swoją decyzję zrzucają na Jezusa. Jego nauka jest  ich zdaniem – mówiąc dyplomatycznie – trudna, więc Jezus sam jest sobie winien, że porzucają Go ci, którzy dotychczas dawali Mu posłuch.
Muszą być przecież jakieś granice bluźnierstwa i niedorzeczności – argumentują. Podobnie jak uczeni w Piśmie i faryzeusze, oni też nie są w stanie bezwarunkowo otworzyć się na dar Ducha Świętego, który przenika ich serca, w momencie kiedy ich uszy słyszą nauczanie Zbawiciela. Mimo, iż widzieli znaki, które czynił nie wierzą, że to co mówi jest Dobrą Nowiną – gorszą się i nie chcą mieć z Nim nic do czynienia. Wolą dać wiarę faryzeuszom, że  samo przebywanie w towarzystwie bluźnierczego Nauczyciela staje się przyczyną nieczystości i grzechu.

  Dla Jezusa jest to niewątpliwie przyczyną cierpienia. On, który sam siebie określił mianem „dobrego pasterza, który daje życie za swoje owce” (por J 10, 11) i który przychodzi „po to, aby [owce] miały życie i miały je w obfitości” (J 10, 10) teraz widzi jak owce odchodzą od Niego prosto w paszczę wilka, który  „je porywa i rozprasza” (J 10, 12). Najemnicy, którym nie zależy na owcach, zdają się triumfować. Mimo to, Chrystus nie idzie na ustępstwa. Nie tonuje swojej wypowiedzi, nie umniejsza jej „trudności”. Przeciwnie, stanowczo podkreśla swoje boskie pochodzenie:  „A gdy ujrzycie Syna Człowieczego, jak będzie wstępował tam, gdzie był przedtem?” (J 6, 62). W ten sposób stawia uczniów wobec definitywnego wyboru, podobnie jak Jozue, który zgromadził w Sychem wszystkie pokolenia Izraela, przypomniał im historię ich przymierza z Bogiem, wezwał do odwrócenia się od bałwochwalstwa i powrotu na drogę wierności Panu, ale ostateczną decyzję pozostawił im: „rozstrzygnijcie dziś, komu służyć chcecie?” (Joz 24, 14).

  Jednocześnie Jezus tłumaczy wątpiącym, że ich zachowanie nie jest dla niego niespodzianką. „Duch daje życie; ciało na nic się nie przyda” (J 6, 63) - oświadcza. Wiara w Jego słowa, które zdają się przeczyć nie tylko naukom Pisma, ale również zdrowemu rozsądkowi, które podważają najgłębsze tabu dotyczące spożywania ludzkiego ciała i krwi i które są absolutnym bluźnierstwem, ponieważ godzą w podstawy wiary w jednego Boga, czyniąc z Jezusa kogoś równemu Jahwe, rzeczywiście nie może mieć źródła w człowieku. Jest ona bowiem czystym darem Ducha Świętego, w którego Mocy Chrystus,  jak głosi III Modlitwa Eucharystyczna, ożywia i uświęca wszystko. Jednocześnie Jezus podkreśla stanowczo: „Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem” (J 6, 63). Słowa Zbawiciela są nie tylko nośnikiem informacji, ale niejako przestrzenią uświęcającego działania Ducha Świętego: kontakt z nimi jest momentem, w którym Miłość Trójcy Przenajświętszej przenika do serca człowieka i zaprasza, by poddało się – niczym serce Maryi na słowa Zwiastowania –Jego zbawczemu działaniu.

  Będąc w całkowitym zjednoczeniu z Ojcem, Jezus znał myśli swoich rozmówców (por Łk 6, 6) i „na początku wiedział, którzy są co nie wierzą, i kto miał Go wydać” ( J 6, 64); znał On wynik pojedynku sił światła i ciemności, który rozgrywał się w sercach Jego słuchaczy. Nie ukrywał zatem przed uczniami, iż wie, że wielu z nich odejdzie.

  Ta trudna, ale niezbędna próba wiary wynikająca z miłości, nie została zaoszczędzona również Dwunastu. Im również Chrystus postawił pytanie, na które wprawdzie znał odpowiedź, ale być może do końca nie znali ją Apostołowie: „ Czyż i wy chcecie odejść?” (J 6, 67). Czy i wy nie macie wiary, która jest darem mojego Ojca? Czy i wy nie potraficie przedłożyć głosu Ducha Świętego nad głos waszego „ciała”? Św. Piotr odpowiedział rozbrajająco w imieniu swoim i pozostałych Apostołów:  „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (J 6, 68). Nie mamy dla Ciebie alternatywy, Jezu. Nie znamy nikogo innego, kto mówiłby z mocą i czynił znaki, jakie Ty czynisz. My już podjęliśmy decyzję: uwierzyliśmy, to znaczy przyjęliśmy z pokorą łaskę Twojego Ducha. Dopiero wówczas poznaliśmy kim jesteś naprawdę: Świętym Boga. Tamci zrobili odwrotnie: starali się poznać i ocenić czy ten dar im odpowiada, dlatego ich serca pozostały zamknięte na łaskę i odeszli, być może w kierunku Jerozolimy, ponieważ, podobnie jak ona, nie rozpoznali czasu swojego nawiedzenia (por  Łk 19, 44).

  Uczniowie, którzy stracili wiarę odeszli smutni, niczym bogaty młodzieniec, ponieważ mimo szczerych chęci miał serce zbyt obciążone tym, co materialne, cielesne (por Mk 10,22) i nie znalazło się w nim miejsca na „szaleństwo” Ducha, któremu poddał się całkowicie św. Franciszek z Asyżu . Uczniom, podobnie jak reszcie Żydów, na sercu ciążyły kamienne tablice Prawa: okazały się dla nich cenniejsze od lekkości i wolności Ducha, którym obdarzył nas Zbawiciel za cenę swego krzyża.  O nas, którzy dostąpiliśmy błogosławieństwa wiary św. Paweł pisze, że „Bóg, Ten, który rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem, zabłysnął w naszych sercach, by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej na obliczu Chrystusa” (2Kor 4,6).  Świadomi wielkości tego daru, a jednocześnie swojej ułomności i grzeszności powinniśmy przechowywać „ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas” (2 Kor 4, 7). Jak uczy nas Pan Jezus,  autentyczność naszej wiary będzie można rozpoznać po owocach naszej codzienności” (por Mt 7, 16). „Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim [cnotom] nie ma Prawa.” (Ga 5, 22)  

                                                                         Arek 

  Liturgie słowa z dzisiejszej niedzieli znajdziemy pod linkiem:   

http://liturgia.niedziela.pl/index.php?data=2015-08-23