Historia powstania Święta Ludzi Pracy – 1 Maja … Święty Józefie módl się za nami o godną pracę w naszej Ojczyźnie …

  1 maja, znany jako Święto Pracy, jest obchodzony w Kościele katolickim, jako Święto Józefa Rzemieślnika.  

  Józef robotnik, jest patronem ludzi pracujących. Wspomnienie to proklamował papież Pius XII 1 maja 1955 r, aby  nadać    religijne znaczenie świeckiemu Świętu Pracy. 

  W tym dniu Kościół w sposób szczególny pragnie zwrócić uwagę na pracę ludzką  w aspekcie wartości chrześcijańskich, społecznych, ogólnoludzkich i narodowych… 

  Święty Józefie pracowity, pokorny i wierny  wykonywaniu obowiązków wstawiaj się za nami … :):) :) 

   Świecka historia, związana z tym dniem, jest następująca:

  Wzrost uprzemysłowienia, pogarszająca się sytuacja robotników, coraz cięższe warunki pracy trwającej  kilkanaście godzin na dobę, niskie zarobki to jak wiemy cechy charakterystyczne środowiska ludzi pracy II połowy  XIX wieku. Powyższe okoliczności zarówno w Europie jak w Stanach Zjednoczonych wywoływały wśród pracowników antykapitalistyczne nastroje podsycane przez agitatorów. Dążyli oni zarówno  do wprowadzenia ośmiogodzinnego dnia pracy jak poprawy warunków pracy.  Narastające niezadowolenie ujawniło się z wielką siłą w chicagowskiej fabryce maszyn rolniczych... McCormick Harvester Co. Właściciel, który chciał unowocześnić zakład obiecał, że nikogo nie zwolni… i nie dotrzymał słowa, a na miejsce zwolnionych robotników przyjął nowych.

  To zdarzenie wywołało protest i 1 maja 1886 roku kilkadziesiąt tysięcy ludzi wzięło udział w demonstracji  prowadzonej przez działacza związkowego Alberta Parsonsa. 3 maja inny działacz związkowy  August Spies również zorganizował demonstrację jednak  tym razem  doszło do bójek między nowo zatrudnionymi, a  demonstrantami. W wyniku interwencji policji kilku robotników zginęło, inni zostali ranni, wielu pobito.

 

  Odpowiedzią na to zdarzenie była kolejna demonstracja  na placu  Haymarket Square następnego dnia. Oddział policjantów, bez powodu  zaatakował uczestników protestu. Doszło do kolejnych tragicznych zajść, sprawy sądowej, fałszywych oskarżeń o zabójstwo policjanta i krwawego odwetu policji. Pomimo braku realnych dowodów,  oskarżonych demonstrantów /i w/w związkowców/ powieszono, jeden popełnił samobójstwo, pozostałych dzięki prowadzonym na ich rzecz kampaniom ułaskawiono i po siedmiu latach zwolniono z więzienia.

  W trzy lata później w roku 1889  II Międzynarodówka obradująca na kongresie w Paryżu dla uczczenia tragicznych wydarzeń i tych którzy zginęli, ogłosiła 1 maja Świętem Pracy. Tak więc od roku 1890 czyli od 125 lat istnieje Międzynarodowy Dzień Solidarności Ludzi Pracy …

  Po raz pierwszy Święto  1 Maja obchodzono m.in. w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Belgii i Francji. Manifestacje  początkowo nielegalne zostały uznane w wielu krajach. W Polsce, pierwsze pochody i strajki organizował II Proletariat i Związek Robotników Polskich, przede wszystkim na terenie zaboru rosyjskiego . W 1891 r. w Łodzi i Żyrardowie doszło do starć z wojskiem, a następnie do represji władz carskich. Z późniejszych demonstracji największe rozmiary przybrały wystąpienia z lat 1905-07 i 1917-19. 

    1 Maja wszedł do tradycji polskiego ruchu socjalistycznego, ale później został zawłaszczony przez komunistów. W PRL został uznany za święto państwowe. Jak podkreśla historyk Piotr Osęka, uroczystości obowiązkowo odbywały się w całym kraju. Na trybunach ustawiało się kierownictwo partyjno-rządowe, a scenariusz uroczystości starannie przygotowywano  na podstawie bieżących wytycznych Biura Politycznego.

Wyjątkową troską otaczano podobizny przywódców niesionych przez manifestantów. Pieczołowicie  sporządzano szczegółowe instrukcje  dotyczące  wizerunków ich formatów, proporcji  i ekspozycji w czasie pochodu. W szkołach i fabrykach miały miejsce przygotowania w ramach, których uczono manifestantów skandowania haseł, ćwiczono noszenie dekoracji i maszerowanie w równych odstępach …1-majowy ceremoniał było to widowisko zaprojektowane z ogromnym rozmachem - pisze Osęka na portalu www.dzieje.pl.

   W latach 80 niezależne od władz pochody i manifestacje organizowała  solidarnościowa opozycja. Były one siłą rozbijane przez milicję, w latach 1982-84 nie rzadko były zamieniane w starcia z ZOMO. Uczestników demonstracji po zatrzymaniu  stawiano przed kolegium ds. wykroczeń. 

                                                                                      Elżbieta