Skarb

  Zapraszając Boga do swojego życia
chcemy, jak najwięcej czasu spędzać
przy Nim. Modlitwa jest nieodłącznym
elementem w obcowaniu z Bogiem.
Całkiem niedawno odkryłam skarb jaki
Bóg nam zostawił, o czym pisałam
w świadectwie.
Zostawił nam siebie w małej Hostii, wręcz nie pasującej do Jego Wszechmocy i Majestatu. Jednak właśnie w tej Hostii, tak skromnej zostawił nam siebie...

   Ja do kościoła w pobliskim mieście, gdzie odbywa się wieczysta adoracja
mam 5 km. Zastanawiam się, ilu ludzi zastanowi się w tym pędzie, w jakim
żyje, przejeżdżając koło kościoła, że tam jest Pan Jezus.
Jest i czaka na nas.
Ludzie przychodzą. Niektórzy na chwilę inni na dłużej.
Czasami z zakupami, gdzieś przechodząc….
Tak, jak noszą zakupy, nosimy również ciężary naszego życia,
te codzienne troski. Nie tylko odświętnie w niedziele.
Zapewne każda ich chwila jest wyjątkowa.

W miarę możliwości przychodzę do Jezusa przed Przenajświętszy Sakrament.
Czasem ze łzami, czasem z uśmiechem na twarzy.
Czasami nic nie mówię.
Przychodząc tam mam różne ciężary  jednak za każdym razem,
Jezus mnie przytula do swego serca. Wychodząc z kościoła
czuję się silniejsza. Obdarzona mocą mojego Pana.
Mogę śpiewać wtedy, jak w Psalmie 46.

"Bóg naszą ucieczką i mocą,
okazał się niezawodną pomocą w ucisku.
Dlatego nie znamy trwogi, choćby się ziemia zapadła,
choćby góry runęły w samo serce morza."

Adoracja jak sama nazwa wskazuje na uwielbienie, adorowanie.
Łatwiej oczywiście nam prosić, jednak chwalmy Pana i uwielbiajmy Go tak,
jak potrafimy, byle była to modlitwa płynąca  z serca, wsłuchujmy się
w Jego słowa i wpatrujmy w najpiękniejsze oblicze pełne Miłości i pokory.
Wsłuchujmy się co Bóg chce nam powiedzieć w tej ciszy.
Niech Bóg przemienia nasze serca, aby wypełniały Jego wolę.


Z Panem Bogiem

Renata