Stacja XII. Pan Jezus umiera na krzyżu.

  Kłaniamy się Tobie, Panie Jezu Chryste, i Błogosławimy Ciebie.

Żeś przez Święty Krzyż swój, świat odkupić raczył.

 Musiałeś umrzeć, żeby zmartwychwstać.

 Żebym ja mogła narodzić się w Tobie, muszę pozwolić umrzeć swojej starej "ja".

„Dziś ze Mną będziesz w raju” (Łk 23, 43).

  Motywem przewodnim łączącym uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy i wydarzenia zbawcze które intensyfikują się począwszy od Wielkiego Czwartku, jest wypełnienie się obietnic Boga, który przez proroków zapowiedział, że odkupienie rodzaju ludzkiego dokona się w sposób niewyobrażalnie dramatyczny: Syn Boży stanie się Człowiekiem i jako Mesjasz odtrącony przez swój lud umrze straszną śmiercią krzyżową, aby uwolnić od wszelkiego grzechu i ubóstwić – w mocy sakramentu chrztu – każdego, kto przyjmie jako skierowane do siebie słowa św. Piotra, stanowiące swoiste streszczenie, w świetle Zmartwychwstania, dzisiejszej perykopy ewangelicznej:

Stacja XI. Pan Jezus przybity do krzyża.

  Kłaniamy się Tobie, Panie Jezu Chryste, i Błogosławimy Ciebie.

  

Żeś przez Święty Krzyż swój, świat odkupić raczył.

 Nie ma odwrotu. Los został przypieczętowany.

  Zawsze myślałam, ze gwoździami przybijającymi mnie do krzyża są moje grzechy... ale czy to czasem nie są świadome słowa "tak", potwierdzające moją zgodę na złączenie swego życia z krzyżem do końca?

Stacja X. Pan Jezus z szat obnażony.

   Kłaniamy się Tobie, Panie Jezu Chryste, i Błogosławimy Ciebie.

 Żeś przez Święty Krzyż swój, świat odkupić raczył.

 Zostałeś obdarty z szat, nie umniejszyło to Twojej godności…

 Jezu..wiesz, że to jeszcze nie moja stacja, nie chcę stanąć w prawdzie przed innymi… przed Tobą...?

  Czy w moim życiu też ktoś zrobi to na siłę? Zedrze szaty? Co wtedy zobaczy?

Gorzkie Żale. Rozważania Ani. Cz 2

Część II

  Przyjmujesz Jezu każdy mój grzech, każdą ohydę , którą noszę w sercu.

 Stoisz... a ja biję coraz mocniej, szydzę, obdzieram z szat, bawię się Twoim cierpieniem i bólem, bez opamiętania wiję koronę cierniową z moich nieprawości…. jeszcze to….

  Duszo moja, serce…. kiedy będzie dość…, czy wtedy, gdy zabraknie sił do zadawania bólu Jezusowi?

Stacja IX. Trzeci upadek Pana Jezusa.

    Kłaniamy się Tobie, Panie Jezu Chryste, i Błogosławimy Ciebie.

 Żeś przez Święty Krzyż swój, świat odkupić raczył.

 Wydaje się, że już tyle drogi za mną, więc dlaczego upadam, mniej sił, czy ciężar grzechu większy...? 

 Czy też, świadomość ranienia Ciebie, zwiększa wagę moich grzechów?

„I Ja ciebie nie potępiam. - Idź, a od tej chwili już nie grzesz!” (J 8, 11).

  Historia kobiety cudzołożnej, którą rozważamy w V Niedzielę Wielkiego Postu wprowadza nas głęboko w tajemnicę Bożego miłosierdzia, które w Chrystusie zwycięża grzech i śmierć.  

 Stanowi ona doskonały przykład na to, że przypowieści, przez które Jezus naucza nas o Królestwie Bożym są w rzeczywistości ilustracją do Jego życia. Jeżeli bowiem przypowieść o synu marnotrawnym, którą rozważaliśmy w zeszłym tygodniu, jest obrazem miłosierdzia Ojca przywracającego niewdzięcznego syna do jego pierwotnej godności, to dzisiejsza historia „sądu” Jezusa nad cudzołożnicą ukazuje nam Boga w Jego zbawczym działaniu. Dlatego, medytując nad sensem dzisiejszej Ewangelii, warto pamiętać słowa Jezusa skierowane do Filipa: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14, 9), oraz naukę św. Pawła z Listu do Kolosan: „On jest obrazem Boga niewidzialnego - Pierworodnym wobec każdego stworzenia” (Kol 1, 15). W zderzeniu z przesadnym legalizmem uczonych w Piśmie i faryzeuszów, Jezus – Pierworodny i jedyny Syn Ojca – przywraca oryginalny sens i pełnię Prawa, które sam Bóg nadał Mojżeszowi.