Przypowieść o przewrotnych rolnikach (Mt 21, 33-43), którą rozważamy podczas dzisiejszej Eucharystii, jest trzecią, po przypowieści o robotnikach w winnicy (Mt 20, 1-16) i przypowieści o dwóch synach (Mt 21, 28-32) historią, w której Pan Jezus nawiązuje do bardzo drogiego prorokom tematu winnicy jako symbolu Izraela. Pierwszą w nich Zbawiciel opowiedział w drodze do Jerozolimy, dwie pozostałe już po uroczystym wjeździe do Świętego Miasta, które wkrótce miało stać się miastem śmierci, w którym, po raz pierwszy i ostatni w dziejach świata, człowiek miał okrutnie zamordować wcielonego Syna Bożego. I chociaż zbrodnia ta została przewidziana i wpisana w odwieczne, opatrznościowe plany Trójcy Przenajświętszej, jako dzieło odkupienia objawiające nieskończone miłosierdzie Tego, który tak bardzo „umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16), to jej bezpośrednią przyczyną była zawiść kasty kapłańskiej, uczonych w Piśmie i faryzeuszów, którzy wydając Jezusa w ręce Rzymian i podżegając Piłata do skazania Go na mękę krzyżową, stali się narzędziami diabła i utracili prawo do reprezentowania przed Bogiem Jego ludu: „śmierć weszła na świat przez zawiść diabła i doświadczają jej ci, którzy do niego należą” (Mdr 2, 24).
