"Kto idzie za Maryją nie błądzi w życiu"

O Modlitwie matki.

O modlitwie do Matki.

Żeby nie było słomianego zapału…

Zostań wierny, nawet kiedy upadniesz…

Ukochaj Maryję bardzo... zmień swoje życie na lepsze...

Miej świadomość walki o twoją wieczność...

W październiku - pięknym, różańcowym miesiącu, zachęcam, aby żyć z Maryją coraz bardziej...  albo żeby zacząć z Nią żyć. Aby Maryja stała się kotwicą w twoim życiu, aby świat bez Boga Cię nie porwał.

Zachęcamy do wysłuchania konferencji Ks. P. Glasa na ten temat.

                                             

                                                                  Sławek +

https://www.youtube.com/watch?v=fo9rvh1eJtI

I jeszcze takie zaproszenie...

Nawróć się z przeciętności… Bądź siewcą, ale zważaj na perły… Tylko nie tłumacz się, że tak bardzo na nie zważasz, że nic nie robisz.

  Zastanawiam się czasem nad ludzkimi postawami, dotyczącymi stosunku do wiary katolickiej...

Są one bardzo różne. Spotykam ludzi od których czerpię wiedzę i są mi przykładem do naśladowania, oraz takich, którzy zadają pytania o wierze katolickiej i szukają usilnie odpowiedzi. O tych jednak raczej się nie „martwię”... 

 Z żalem patrzę na tych, którzy wydają mi się być najdalej od Pana Boga – czyli na tych na których Pan Bóg czeka i z żalu płacze kołacząc delikatnie do drzwi ich sumień. Pan Bóg w różny sposób posługuje się nami, jak siewcami, abyśmy siali Jego ziarno. Abyśmy rozbudzali w innych wiarę, która bierze się ze słuchania Bożego Słowa, a wypełnia w przykładzie życia zgodnego z Bożymi przykazaniami. W przypowieści o siewcy dowiadujemy się o różnych rodzajach gleby na jaką może paść to Ziarno. Są jednak sytuacje w naszym życiu, kiedy tego Ziarna nie wolno nam zmarnotrawić – sytuacje w których Ziarno jest niejako ważniejsze od człowieka. Mam na myśli postawy świadczące o całkowitej negacji Bożych prawd, o ich celowym lekceważeniu, wyśmiewaniu, albo znieważaniu.

Walczyć, zwyciężać Miłością

  „Nienawiść nie jest siłą twórczą. Siłą twórczą jest MIŁOŚĆ”. Takie słowa wypowiedział św. o. Maksymilian Colbe, zanim oddał ducha w celi śmierci. Można powiedzieć, że zrobił to za przekonania. On wiedział, że nienawiść pochodzi od szatana, a miłość od samego Boga.

  

   Więzień nr 16670. Cela śmierci nr 18. Niemiec którego poprosił o zamianę z wytypowanym skazańcem oniemiał. Zapomniał się wręcz i odparł do o. Maksymiliana używając zwrotu „Pan”. To było niespotykane u Niemców. Powyższy cytat niejako dudni mi w głowie. Rodzi się wiele pytań – czym jest nienawiść i czym jest miłość. Kiedy tak naprawdę nienawidzimy i kiedy tak naprawdę kochamy? Pewnie tyle ile pytań, tyle też różnych spojrzeń na ten temat i tyleż różnych odpowiedzi. To tak zwany temat rzeka. Ja jednak chciałbym się zatrzymać na MIŁOŚCI.

Tak sobie myślę, że łatwo jest kochać kogoś, kto czyni nam dobrze – nazywam to po swojemu łatwą miłością. Znacznie gorzej kochać jest „miłością trudną” – kochać kogoś, kto krzywdzi i nie zamierza przestać krzywdzić. Oczywiście pomiędzy tymi dwoma skrajnymi postawami na pewno jest coś pośrodku, np. grzeczne dziecko i to trudne do poskromienia. Wielu z nas pewnie spotkało się w swoim życiu z takimi postawami, albo widzi je na co dzień w sąsiedztwie, miejscu pracy, albo w swoich rodzinach.

Postaw Boga na pierwszym miejscu… tak, jak On chce.

Myślę, że jeżeli każdy przemyślałby swoje wybory i ich konsekwencje, to mógłby dojść do wniosku, że JESTEŚMY TYM CZYM SIĘ KARMIMY.
  Ot tak po ludzku patrząc na nasze potrawy (zdrowe lub niezdrowe) jak i naszą psychikę, oraz naszego DUCHA. Zacząłem jakby od końca wymieniać, a skończyłem na najważniejszym. Najważniejszym bowiem jest nasza duchowość – relacja z Panem Bogiem. Cała reszta jest ważna i nie można o niej tak po prostu zapomnieć, ale jeżeli na pierwszym miejscu postawimy Boga, to pomyślmy co się może stać…
   Przykładowo, jeżeli Bożą Wolą jest to, aby zdrowo się odżywiać i weźmiemy sobie do serca Jego wolę, to nie będziemy musieli się w zasadzie martwić o naszą otyłość, albo inne problemy związane z nieprawidłowo dobranym pożywieniem – będziemy w lepszej kondycji fizycznej po prostu. Konsekwencją dobrych (Bożych) wyborów, będzie dłuższe życie, więcej spędzonego dobrze wykorzystanego czasu (nie u lekarzy) i możliwość w większym zakresie czynienia dobra po prostu. Podobnie jest z paleniem papierosów, nadużywaniem alkoholu i wieloma innymi szkodliwymi nałogami. To wszystko niby teoria, ale myślę, że układa się w jedną zharmonizowaną całość. To dlatego mówi się, że jeżeli w naszym życiu Bóg będzie na pierwszym miejscu, to wszystko będzie na właściwym miejscu.
  Przykłady, które przytoczyłem mogą się wydać jakby przejaskrawione, ale ukazujące ideał, lecz czy nie powinniśmy do niego dążyć?

Pokusy, a współpraca z Łaską Bożą

  Pokusy – któż ich nie ma. Nawet naszego Pana - Jezusa Chrystusa szatan próbował kusić. One będą zawsze, dopóki żyć będziemy na tym „łez padole”. Słyszałem nawet takie powiedzenie, że pokusy zakończą się dopiero minutę po naszej śmierci. Mówię tu oczywiście o pokusach skłaniających nas do zrobienia czegoś złego – czegoś co prowadzi do grzechu. Wiadomo, że sama pokusa nie jest grzechem, ale już świadome wystawianie się, czy inicjowanie niekiedy pokusy, jest „igraniem z ogniem” a w wielu przypadkach i grzechem.

Ważną rzeczą jest, aby „uczyć” się świadomości ich istnienia i niejako przewidywania w którym momencie mogą wystąpić – wszystko po to, aby nie narażać się na ich „atak” i zawczasu je wyeliminować. Przekładałoby się to bezpośrednio na lepszą jakość naszego życia duchowego, emocjonalnego i fizycznego. Myślę, że wielu z nas – gdyby stosowało się do takich „zaleceń” – często świętowałoby swoje małe lub wielkie, codzienne zwycięstwa. Ale łatwo powiedzieć a często trudniej wykonać. Czasem na własne życzenie wystawiamy się świadomie na „otwarty ostrzał” nieprzyjaciela człowieka – szatana.  Później żałujemy (lub nie) i „głupio” pytamy: Jak do tego mogło dojść?

Powstanie Warszawskie w gorącej, powstańczej poezji i modlitwie.

  W dniu wybuchu Powstania Warszawskiego chcielibyśmy oddać głos… miejsce na naszej stronie, tym, którzy walcząc z okupantem, zostawiali poprzez zapiski, stan przeżywanego przez siebie i Warszawę czasu.

 Modlitwa towarzyszyła im w tym ogromnym wysiłku również.

Załączone są liczne fotografie z tamtego czasu.

 
Cześć Ich Pamięci.

I oby Ich męka i ofiara życia, przez działania kolejnych pokoleń, nigdy nie poszły na marne.

                                                  Sławek z Anetą

http://www.sppw1944.org/index.html?http://www.sppw1944.org/poezja/poezja_powstanie.html

https://www.youtube.com/watch?v=g5KpQmBHfu0

MODLITWA ARMII KRAJOWEJ
O Panie, któryś jest na niebie
Wyciągnij sprawiedliwą dłoń!
Wołamy z cudzych stron do Ciebie
O polski dach i polską broń
O Boże, skrusz ten miecz,
Co siekł nasz kraj,

Wierzmy, prośmy, ofiarowujmy...

Zainspirowany tekstem Anny... 
  Anno – czytając Twój artykuł, zatrzymałem się na dłużej przy fragmencie mówiącym o tym, jak ojciec Maryi – Joachim, wyszedł na pustynię, aby pościć i tym samym prosić Pana Boga o łaskę potomstwa. Pomyślałem o kilku osobach, którym nie powiodło się w różnych sprawach – z którymi rozmawiałem i namawiałem do pewnych „ofiar” dla Pana Boga. Nie były to jakieś bardzo uciążliwe - nazwijmy to - czynności. Zachęcałem do podjęcia nowenny, albo do uczestniczenia we Mszy św. z modlitwą o uwolnienie i uzdrowienie. Niedawno nawet zachęcałem kogoś do tego, aby w swojej trudnej sytuacji zdrowotnej pomyślał o poddaniu się modlitwie wstawienniczej w tzw. duchowym szpitalu, który prowadzi o. Józef Witko. Zauważyłem jednak, że początkowe zainteresowanie u niektórych, jakby z czasem wygasało. Inni słuchali mnie z tzw. grzeczności.

Święci małżonkowie Anna i Joachim

Ewangelie nie przekazały o rodzicach Maryi żadnej wiadomości. Milczenie Biblii dopełnia bogata literatura apokryficzna.

Wiadomości z życia św. Anny pochodzą z II wieku. Anna przyszła na świat w Betlejem, około 70 lat przed narodzeniem Chrystusa. Jej imię pochodzi z hebrajskiego i oznacza: łaskę. Anna wywodziła się z królewskiego rodu Dawida. Gdy miała 24 lata poślubiła Joachima, Galilejczyka z zamożnej i znakomitej rodziny. Zamieszkali w Nazarecie. Małżonków łączyło wielkie uczucie, ale nie byli zupełnie szczęśliwi, bowiem mimo dwudziestu lat wspólnego pożycia nie mieli potomstwa. Stare świadectwa podają, że Joachim i Anna - będąc już w podeszłym wieku - przybyli z Galilei do Jerozolimy, by tu zamieszkać.

Nie stół, a STÓŁ...

  Temat stołu w domu…

 Chciałabym poruszyć ten temat, gdyż nurtuje mnie od jakiegoś czasu, a w moim domu nie dałoby się bez niego żyć...  
  Tak, bowiem, ważną rolę odgrywa ten mebel w naszym domu, jako miejsce spotkań przy wspólnych posiłkach, rozmów, również miejsce modlitwy?

  Kiedyś u nas w domu była ława... do czasu. Podczas spotkania naszej wspólnoty, ktoś zwrócił  nam uwagę, dlaczego nie mamy stołu, wokół którego mogłaby się gromadzić cała nasza rodzina?

„Czy, aby przebaczyć, potrzebne jest słowo „przepraszam” ?”

Najpierw chyba należy przypomnieć sobie co to znaczy „przebaczyć”. Powołam się tu na słowa św. Jana Pawła II, a mówił on, że przebaczyć to nie znaczy zapomnieć. Z „definicji” wiem, że przebaczenie to akt woli a nie uczucie. Czy ktoś może sądzić, że matka bł. ks. Popiełuszki przebaczając oprawcom (akt jej woli) zapomniała lub też nie przeżywała cierpienia w jakiś sposób pomimo upływu czasu? Niekiedy, aby „sprawdzić się” czy oby na pewno przebaczamy komuś proponuję na potrzeby tej próby postawić się w roli sędziego, który bez żadnych konsekwencji dla siebie może i ma zdecydować o czyimś być lub nie być. Co zdecyduje? Ukarać śmiercią (nie przebaczyć) czy też puścić wolno (przebaczyć)? To taki test „na sucho”. Ja zawsze puszczam wolno – czasem jest trudniej, ale w końcu robię to w imię Jezusa, dla Jezusa i paradoksalnie dla siebie samego również,  gdyż nieprzebaczenie wręcz zabija. Nie tylko duchowo ale i fizycznie. Naukowcy udowodnili tworzenie się w organizmie komórek rakowych na skutek dłuższego przebywania w takim stanie nieprzebaczenia (mówiono o okresie pół roku – wtedy zaczynają się namnażać). Szkody duchowe są jeszcze większe a nieprzyjaciel człowieka zaciera z radości ręce – zwłaszcza, że Pan Bóg ma je związane z woli samego człowieka. Nieprzebaczenie jest poważną przeszkodą w przyjmowaniu Bożych łask. Bóg szanuje wolną wolę człowieka. Jest jakby więźniem własnych zasad. Jest stale niezmienny. I jest przez to wspaniały.

Wina i kara, ciche dni... zamiast przepraszam...

Zadam pytanie... Odpowiedz.
 Czy aby przebaczyć jakieś "przewinienie" współmałżonka potrzebne jest słowo przepraszam? Czy zawsze należy oczekiwać tego słowa? Bo co do tego, że przebaczać trzeba zawsze, nie ma wątpliwości.

Tak po ludzku patrząc, skoro mąż/żona coś zawalił/a wypadałoby przeprosić. Co jednak zrobić, gdy druga strona ma problem z wypowiedzeniem słowa "PRZEPRASZAM", albo nie widzi problemy, czy próbuje go zbagatelizować i próbuje przejść nad sprawą do porządku dziennego?

   Rozmowa mogłaby być jakimś rozwiązaniem problemu, jednak wiadomo…  jak to bywa w chwili wzburzenia, rozmawiać się nie chce... 

O dobre myśli… i oby nie były ulotnymi...

Teraz, gdy to piszę jest grubo po godz. 23.00. Postanowiłem jednak nie zwlekać, bo chciałem się czymś podzielić. Niespełna godzinę temu uczestniczyłem w pierwszo - piątkowej Mszy św. w jarosławskim Opactwie Benedyktynek a wcześniej na modlitwie o uzdrowienie i uwolnienie.

   Wpatrywałem się w Pana Jezusa wystawionego na Ołtarzu w wielkiej monstrancji. Wówczas przyszło mi na myśl pewne zdarzenie z dalekiej przeszłości a Pan Jezus niejako zdawał się mówić do mnie: „Opisz to – podziel się z innymi”. Postanowiłem, że tak uczynię - choćby miało to być mało interesujące. Moje wspomnienie dotyczy bardzo prozaicznej rzeczy – chodzi o MYŚL, po prostu o MYŚL. 

  Czy zastanawialiście się kiedyś nad swoimi myślami?  Od kogo przychodzą?  Co się z nich rodzi?  Czym są przepełnione?  Czym powodowane?

Z trudów życia, siła do życia i bycia dla innych…

Zawierzyłam swoje życie Jezusowi i godzę się z jego wolą w moim życiu. Uwielbiam Go w każdym doświadczeniu mojego życia, w smutku, chorobie i radości…

   

  Warto zauważyć,  że jeżeli mamy jakieś skłonności do tych samych grzechów, to właśnie tam uderzy szatan- krytycyzm, osądzanie innych, narzekanie opieszałość w działaniu, niewiara w siebie... Oddajmy to Jezusowi, niech mocą swojego uzdrowienia, przemienia nasze skłonności a zaczniemy spotykać na swojej drodze ludzi szczerych otwartych, uśmiechniętych.

  Jezus nie obiecał, że jak się nawrócimy, czy też będziemy stale wzrastać w wierze, to będziemy mieli tylko takich ludzi obok siebie, jak my. Musimy przecież pracować, chodzić do urzędów a czasem nawet w własnej rodzinie, mieć relację lub kontakt z różnymi ludźmi, niekoniecznie miłymi dla nas.
W każdym z nich, mamy widzieć Jezusa i ufać, że właśnie Jezus ma dla nas doskonały plan i ze wszystkiego wyciągnie dla nas to co najlepsze.
   Uwielbiajmy boga w sercach ludzi, których spotykamy, a będziemy bardzo zaskoczeni, jak taka modlitwa zmieni nasze podejście do nich a co za tym idzie, nasze samopoczucie.
Rozwijajmy się duchowo, szukajmy kontaktu z podobnie myślącymi, niepoprawnymi optymistami a pesymistów nie przekreślajmy, dajmy im także szansę na przemianę serca.

Między życiem a śmiercią. Rozważania Mariusza.

Jest wiele świadectw ludzi którzy przeszli śmierć kliniczną. Utkwił mi w głowie przypadek człowieka niewidomego od urodzenia, który po wyjściu ze śmierci klinicznej, opisał dokładnie to co widział. Co robiono z jego ciałem. Kto i jak był ubrany, jaki miał zegarek na ręku… rozumiecie? On był przecież niewidomy i takim pozostał. To przykład dla niedowiarków - którzy pewnie i tak nadal będą wichrzyć podstęp. Biedni oni w swej niewierze. Podobnie jak i cierpienie tak i śmierć jest wielką tajemnicą. W każdym bądź razie wszyscy którym Pan Bóg z jakichś, tylko sobie wiadomych powodów nakazał powrócić do życia ziemskiego - nie byli tym zachwyceni. I znów powiem, że czytałem tylko o jednym przypadku, gdy matka uprosiła Boga o powrót na ziemię dla swojego dziecka, chociaż wynikało to raczej - jak zrozumiałem - z pobudek "racjonalnych" a nie emocjonalnych, uczuciowych. Mam nadzieję, że ktoś czytając te słowa poczyni pożyteczną  dla siebie refleksję.

  Zachęcam do lektury Marii Simmy o duszach czyśćcowych, aby przybliżyć się do tych Bożych tajemnic.

Żałoba

Nie płacz, bo wszyscy na ciebie patrzą, będzie dobrze..... :

To normalny proces w naszym życiu, że odchodzą nasi bliscy- rodzice, współmałżonkowie, czasem małe dzieci....
Każdy z nas przez to przechodzi i każdy inaczej. Dużo zależy od relacji, jakie łączyły nas za życia z osobą, która odeszła do wieczności. Jesteśmy spokojni, kiedy dotyczy to np sąsiada, czy kogoś zupełnie nie związanego z nami osobiście.
Potrafimy się opanować i dyskretnie skrywamy łzy, albo też nie wywołuje to w nas żadnych mocniejszych emocji- głębokiego smutku, często niepohamowanego płaczu....

Dobrze wykorzystać cierpienie.

Chciałem odpowiedzieć niewinnie Bożence na jej komentarz do artykułu o jej cierpieniu z tamtego roku i trochę się rozpisałem, dlatego dalej, pisałem już z myślą o każdym, kogo cierpienie dotyka.

  Bożenko – w „Dzienniczku św. s. Faustyny” jest napisane: „Aniołowie, gdyby zazdrościć mogli, to by nam dwóch rzeczy zazdrościli: pierwszej — to jest przyjmowania Komunii św., a drugiej — to jest cierpienia. A skoro tak, to "coś w tym jest". Powiedziałbym, że należy zatrzymać się na tym stwierdzeniu dłużej. Pomyślmy o tym szczególnie, gdy cierpimy...

   Gdy ja cierpię i przypomnę sobie, że przecież mogę swoje cierpienie ofiarować Jezusowi to tak czynię. W ubiegłym roku cierpiałem w szpitalu - to był ból fizyczny (atak kolki nerkowej). Wiedziałem, że i tak muszę wycierpieć swoje, a więc postanowiłem skręcać się  z bólu dla Jezusa – ofiarowałem mu to bezgranicznie, bez cienia uskarżania się. Można powiedzieć nawet, że w pewnym momencie jakby „zapomniałem się” i pragnąłem, aby jeszcze bardziej bolało. Może ktoś uznałby mnie za masochistę w tamtym momencie, ale to było wtedy nieważne…

   Ale co się stało dalej…?  Jezus przyjął ten ból. Przyjął w ten sposób, że mój ból nagle zaczął odchodzić. To długa historia. Spędziłem w szpitalu 5 dni. Środek przeciwbólowy wziąłem tylko jeden raz.

Po Wielkanocnej Mszy za Wspólnotę MW - 1 kwietnia 2018 r

   Zamówiona Msza św w intencji Wspólnoty Modlitwy Wstawienniczej — dziękczynna – za wszystkich współmodlących, twórców tej inicjatywy, za moich dobroczyńców-darczyńców – o wszelkie łaski Dobra dla nich i Boże Błogosławieństwo na każdy dzień.

  Nie jestem sama,  jestem z synem, pełna świątynia wiernych – wiadomo –Wielkie Święto dla nas. Kościół cudnie przystrojony, z roku na rok coraz piękniej, to piękno wnętrza Kościoła pomaga także otwierać nasze serca, czuję się tak jakbym pierwszy raz tu była, a przecież w tej świątyni doznałam tylu łask, tyle dobra, tyle radości i wzruszeń przede wszystkim.

Eucharystii przewodniczy ksiądz Marcin – nasz egzorcysta, szaleniec Maryi, cudny w swoim kapłaństwie. A każda homilia księdza Marcina zawsze pozostawia trwały ślad w sercach, zawsze jest wypowiedziana w czasie, kiedy właśnie tego SŁOWA najbardziej potrzebujemy. Tak było i teraz.

Życie Drogą Krzyżową

14 stacji ludzkiego życia
Wielki Post. Wspominamy mękę Pańską. Szukamy odpowiedzi na różne pytania. Usiłujemy zobaczyć więcej. 

Okres Wielkiego Postu to czas rekolekcji, nawracania się i odnajdywania Boga na nowo. 
   Dla mnie osobiście, jest to szczególny okres w roku liturgicznym. Trudno nam nieraz, zaakceptować Jezusa na Krzyżu - cierpiącego, samotnego i odrzuconego. Wolimy patrzeć na Chrystusa, który naucza, uzdrawia, innymi słowy, działa. Śmierć Zbawiciela na Krzyżu, jakby ogranicza Jezusa. No bo jak, Syn Boży mógł umrzeć?!

Kolejny dzień walki o Jezusa…

Każdego dnia walka o mojego Pana, o Jezusa.

Dzisiaj tak jakoś ciężko. Nawet najprostsza rzecz, najprostszy gest są takie trudne do zrobienia.

Ale walka trwa… Nie dam się. Zacisnę zęby i uśmiechnę się do innego człowieka, wyciągnę rękę, zagadam. Pocieszę, powiem coś miłego.

A w środku chaos emocji, myśli. Czasami jakiś strach.

Nie tak, jak ja chcę, ale jak Ty Panie

W mojej parafii rozpoczęły się rekolekcje. Czas refleksji i porządków duchowych…

Było wiele porównań do sytuacji życiowych…

... Dzieci wyjeżdżają… pokój zostaje posprzątany, ale mimo, że przez tydzień, dwa nikt tam nic nie robi, to i tak trzeba kurze wycierać, jak dzieci wpadną… jest po porządkach...

  Tak i w naszej duszy, zawsze jest co "powycierać", im więcej zdarzeń, ludzi i okoliczności życiowych, tym bardziej jest co posprzątać.

   

   Niedzielna Ewangelia ukazała wzburzenie Pana Jezusa, jednak miało ono miejsce w sprawach bożych, gdy człowiek zajął cząstkę, która należy się Bogu.  Gdy Jezus spotykał, chorych, grzeszników, zniewolonych przez szatana, to nie unosił się, nie denerwował, ale leczył, uwalniał i najwyżej przestrzegał przed powrotem do złego postępowania.

   Ksiądz rekolekcjonista przytoczył też, słowa jednego z egzorcystów, któremu zły duch wykrzyczał… Gdybyście wiedzieli, jak Bóg walczy o was, o wasze dusze, to byście z kolan nie powstawali!