O dobre myśli… i oby nie były ulotnymi...

Teraz, gdy to piszę jest grubo po godz. 23.00. Postanowiłem jednak nie zwlekać, bo chciałem się czymś podzielić. Niespełna godzinę temu uczestniczyłem w pierwszo - piątkowej Mszy św. w jarosławskim Opactwie Benedyktynek a wcześniej na modlitwie o uzdrowienie i uwolnienie.

   Wpatrywałem się w Pana Jezusa wystawionego na Ołtarzu w wielkiej monstrancji. Wówczas przyszło mi na myśl pewne zdarzenie z dalekiej przeszłości a Pan Jezus niejako zdawał się mówić do mnie: „Opisz to – podziel się z innymi”. Postanowiłem, że tak uczynię - choćby miało to być mało interesujące. Moje wspomnienie dotyczy bardzo prozaicznej rzeczy – chodzi o MYŚL, po prostu o MYŚL. 

  Czy zastanawialiście się kiedyś nad swoimi myślami?  Od kogo przychodzą?  Co się z nich rodzi?  Czym są przepełnione?  Czym powodowane?

Wakacyjne Święta w ludowej tradycji

W okresie letnim nawał prac na wsi przerywany był, zapomnianymi dziś świętami o tradycji ludowej.

  Już 29 czerwca wspominaliśmy świętych Apostołów Piotra i Pawła.  Święci ci symbolicznie otwierali dla ludzi las i zapraszali na pierwsze pojawiające się grzyby. Tego dnia zakazane były kąpiele.

  2 lipca wspominano Matkę Boską, Jagodną, która opiekowała się dojrzewającymi jagodami i pozwalała na ich spokojne zbiory i spożywanie. Zbiór jagód rozpoczynano dopiero 3 lipca, aby nie zabrakło ich dla Maryi. Wierzono, że jeżeli kobieta, której dziecko zmarło w niemowlęctwie obiecała na modlitwie nie pójść do lasu od dnia jego pogrzebu do 2 lipca miała się jeszcze cieszyć macierzyństwem. Jagody uważano bowiem za owoce zapewniające płodność i zdrowe dzieci.

  26 lipca wspominano świętą Annę matkę Maryi. W kościele święcono wtedy zebrane z łąk i pól zioła.

Z trudów życia, siła do życia i bycia dla innych…

Zawierzyłam swoje życie Jezusowi i godzę się z jego wolą w moim życiu. Uwielbiam Go w każdym doświadczeniu mojego życia, w smutku, chorobie i radości…

   

  Warto zauważyć,  że jeżeli mamy jakieś skłonności do tych samych grzechów, to właśnie tam uderzy szatan- krytycyzm, osądzanie innych, narzekanie opieszałość w działaniu, niewiara w siebie... Oddajmy to Jezusowi, niech mocą swojego uzdrowienia, przemienia nasze skłonności a zaczniemy spotykać na swojej drodze ludzi szczerych otwartych, uśmiechniętych.

  Jezus nie obiecał, że jak się nawrócimy, czy też będziemy stale wzrastać w wierze, to będziemy mieli tylko takich ludzi obok siebie, jak my. Musimy przecież pracować, chodzić do urzędów a czasem nawet w własnej rodzinie, mieć relację lub kontakt z różnymi ludźmi, niekoniecznie miłymi dla nas.
W każdym z nich, mamy widzieć Jezusa i ufać, że właśnie Jezus ma dla nas doskonały plan i ze wszystkiego wyciągnie dla nas to co najlepsze.
   Uwielbiajmy boga w sercach ludzi, których spotykamy, a będziemy bardzo zaskoczeni, jak taka modlitwa zmieni nasze podejście do nich a co za tym idzie, nasze samopoczucie.
Rozwijajmy się duchowo, szukajmy kontaktu z podobnie myślącymi, niepoprawnymi optymistami a pesymistów nie przekreślajmy, dajmy im także szansę na przemianę serca.

Jego słuch nie jest przytępiony...

Mam dzisiaj trochę kiepski dzień - nagle dopadła mnie choroba i tak mocno, że nie wiem gdzie podziały się moje siły fizyczne?....
Rano przeczytałam maila z intencjami z naszej modlitewnej wspólnoty, odmówiłam modlitwę i nawet zażartowałam, że tyle musi wystarczyć. Myśli szukały rozwiązania, jak ulżyć sobie w bólu i to było tematem numer jeden w mojej głowie.
 
  Za trzy godziny, dostałam telefon od męża czy sobie poradzę, bo on musi jechać po silnik dla syna i .... zaczęła się wyliczanka- na pewno będą korki, ciekawe ile to będzie kosztować będę zmęczony i głodny.
Na głos go pobłogosławiłam i dorzuciłam zwyczajowe, będzie dobrze, tylko spokojnie.

W cierpieniu blisko Boga

 Na wzór Siostry Faustyny i Ojca Pio
Jak trwoga to do Boga... Tak mówi znane polskie powiedzenie.
Człowiek, który na pozór ma wszystko, często uważa, że nie potrzebuje Boga.
Jest to jednak pozorne. 
Każdy z nas cierpi, duchowo lub fizycznie, innymi słowy, życiowo.
Odkryć wolę Bożą w cierpieniu, to dopiero sztuka!

Rozważania o sumieniu, w kontekście przystępowania do Komunii Świętej.

Zacząłem pisać. Po prostu zacząłem. Wiele razy miałem taką myśl, aby podjąć pewien temat, ale stale to odkładałem. Dziś na Mszy św. znów przyszła ta myśl i wiedziałem, że jeżeli Panu Jezusowi nie obiecam, że zacznę pisać dzisiaj, to znowu to odłożę. To moje pisanie jest jakby bez jakiegoś planu – tylko ramy. Ale wierzę, że Duch Święty pokieruje moimi myślami i przydam się na coś dla Bożej chwały i ku pożytkowi ludzi. Swoje „rozważania” chcę oprzeć na słowach Pana Jezusa przekazanych św. Siostrze Faustynie:

  „+ W pewnej chwili bardzo pragnęłam przystąpić do Komunii św., ale miałam pewną wątpliwość, i nie przystąpiłam. Cierpiałam z tego powodu strasznie. Zdawało mi się, że mi serce pęknie z bólu. Kiedy zajęłam się pracą, pełna gorzkości w sercu, nagle stanął Jezus przy mnie i rzekł mi: Córko moja, nie opuszczaj Komunii św., chyba wtenczas, kiedy wiesz dobrze, że upadłaś ciężko, poza tym niech cię nie powstrzymują żadne wątpliwości w łączeniu się ze mną w mojej tajemnicy miłości. Drobne twoje usterki znikną w mojej miłości, jak źdźbło słomy rzucone na wielki żar. Wiedz o tym, że zasmucasz mnie bardzo, kiedy mnie opuszczasz w Komunii św. (dz. 156)”.
  
   Nie chcę być tutaj jakimś sędzią ludzkich sumień, ale cena jest zbyt wysoka, aby nie podjąć tego tematu – nawet za cenę uznania mnie kimś takim... Wiele razy czytałem ten fragment słów Pana Jezusa. Wiele razy ten fragment medytowałem,  kontemplowałem i rozkładałem na czynniki pierwsze. Tym bardziej boli mnie, gdy słyszę w różnych rozmowach na temat grzechu w kontekście przystępowania do Komunii Świętej, zdania z którymi nie mogę się zgodzić. Czasem wydaje mi się, że niektórzy chyba nie znają definicji grzechu.

Jubileusz 200 lat Diecezji Siedleckiej

Obecna diecezja siedlecka, została erygowana przez Papieża Piusa VII 30 czerwca 1818r, jako diecezja janowska z siedzibą w Janowie Podlaskim.

   W okresie represji po Powstaniu styczniowym, została skasowana przez władze carskie w 1867 roku i ponownie powołana do funkcjonowania przez papieża Benedykta XV, 24.09.1918.

  W październiku 1925 r. nastąpiła zmiana nazwy diecezji janowskiej/podlaskiej na diecezja siedlecka, jednak przez długi czas, nawet jeszcze, gdy przybyłem, a potem zamieszkałem w tej diecezji, była używana nazwa diecezja siedlecka, czyli podlaska.

  Mimo, że historia diecezji nie jest bardzo długa, to jednak jest bardzo trudna i dramatyczna, obfitująca w czas walki, ze względu na pozaborowe, carskie prześladowania unitów, czyli chrześcijan pozostających w jedności z Rzymem, ale zachowujących swój dawny obrządek wschodni, którym likwidowano kościoły i próbowano zmuszać do przejścia na prawosławie. Najtragiczniejsze zdarzenia miały miejsce w Drelowie i Pratulinie, gdzie w 1874 roku w obronie swojej świątyni przed przejęciem przez prawosławnych, z rąk wojska carskiego śmierć ponieśli Wincenty Lewoniuk i jego 12 towarzyszy. Obecnie są ogłoszonymi jako Błogosławieni Męczennicy Podlascy.

Prześladowań doznawali również katolicy mieszkający w diecezji.

Święto dla małych i dla dużych… dla wszystkich Dzieci Bożych.

Międzynarodowe tradycje Dnia Dziecka.

Polskie dzieci, które obchodziły swe święto po raz pierwszy 1 czerwca 1949r. mają już dzisiaj około 70 lat. Tak dawno Światowa Federacja Kobiet Demokratycznych z dawnego bloku wschodniego uchwaliła święto ochrony dzieci przed wojną, krzywdą i głodem. Dzieci
z zachodnich krajów musiały na nie poczekać do 20 listopada 1959r., kiedy ONZ uchwaliła Deklarację Praw Dziecka, chociaż jej inicjatywa pojawiła się już w 1952r. Zalecono przy tym aby w obchodach propagować idee braterstwa i porozumienia między dziećmi całego świata. 

  Niewielu o tym pamięta a daty  i tradycje Dnia Dziecka w wielu państwach ściśle odpowiadają ich zwyczajom. Francuzi i Włosi świętują 6 stycznia w święto Objawienia Pańskiego przy uroczystej kolacji głowy dzieci zdobią korony na wzór koron Trzech Króli.

Tradycje Bożego Ciała.

 Boże Ciało to popularna nazwa Święta Najświętszej Krwi i Ciała Pana Jezusa. Obchodzi się je zawsze w czwartek, jedenastego dnia po Zielonych Świątkach. Genezą tego święta były objawienia błogosławionej Julianny w XIII w. Na początku obchodzono je tylko w Belgii, ale szybko papieże upowszechnili je na cały Kościół i tak w Polsce odbyło się ono po raz pierwszy w Krakowie w 1320r.

   

  Polskie obyczaje związane z tym świętem pozostają prawie niezmienne od XV w. Do dziś w Boże Ciało i jego oktawę odbywają się uroczyste procesje z kościoła do czterech przybranych zielenią i kwiatami ołtarzy, przy których śpiewa się Ewangelie i uroczyście błogosławi Najświętszym Sakramentem. Ołtarze te urządzały najczęściej organizacje, czy grupy zawodowe. Do dziś dekoruje się także okna i płoty domów stojących na trasie procesji. Niezmiennie w procesji udział biorą wszyscy wierni, dawniej ubrani w stroje regionalne, także studenci, wojsko, bractwa kupieckie i cechy, rajcy i dziewczynki sypiące kwiatki. Najznamienitsi gospodarze trzymali baldachim oraz podtrzymywali kapłana niosącego monstrancję.

Matczyne życie… różne odcienie-rozważania na Dzień Matki 26go maja 2018 roku.

Bycie matką- nadrzędny cel kobiety. Do tego powołania została postawiona przez Boga. Każda kobieta, natomiast Bóg dał wolną wolę i łaski rozeznania własnej drogi --- dlatego też nie każda kobieta rodzi dzieci, ale duchowo może być matką.

Serce matki – najtkliwsze ze wszystkich stworzeń- to serce matki. A mamy przecież niedościgniony wzór- Serce Matki Boga.

Jakże pojemne musi być serce matki, jakże twarde i odporne gdy dzieci zadają ból i cierpienie, jakże pełne miłości musi być serce matki, które łatwo przebacza każdą zniewagę, obelgę czy przekleństwo od własnych dzieci, jakże pełne nadziei musi być serce matki która modli się za swoje dzieci do końca swych dni nie widząc że modlitwy zostały wysłuchane. A jednak nadal trwa na modlitwie przed Tą która jest Matką wszystkich ludzi.

Historia Dnia Matki.

Święto, które wyraża nasz szacunek i zarazem podziękowanie matkom swoimi korzeniami sięga, aż po czasy starożytnej Grecji i Rzymu. Matki uważano tam za boginie i otaczano kultem jako symbole płodności i urodzaju. Wiosną w Grecji w trakcie Święta Matki Natury składano hołd Rei, a w Rzymie między 15 a 18 maja podobną cześć oddawano bogini Cybele.
  Zwyczaj świętowania powrócił następnie w Anglii i trwał od XVII do XIX wieku. W czwartą niedzielę postu  obchodzono tam „Mothering Sunday”- „niedzielę u matki”. Była ona wolna od pracy dlatego dorosłe dzieci mogły z łatwością przyjechać do domu. W tamtych czasach większość z ubogich dziewcząt i chłopców służyła w bogatych dworach z dala od rodziny, którą rzadko też widywała. W tą niedzielę matka otrzymywała od córki symboliczne ciasto.

Bardziej szczególny Sakrament Chrztu Świętego.

Minęła kolejna niedziela wielkanocna i kolejny poniedziałek, praca , obowiązki, opieka nad dziećmi, chorymi w naszych domach....

W niedzielę byłam świadkiem kolejnego chrztu w mojej małej parafii. Jesteśmy dopiero trzy i pół roku odrębną jednostką parafialną, pod wezwaniem Matki Boskiej Różańcowej, w pięknych okolicach. Miejsce na tyle atrakcyjne, że wciąż są śluby, chrzty i coraz bardziej zaludnia się nasza okolica.
Nie ma ustalonej niedzieli na Sakrament Chrztu Świętego, więc w ostatnim czasie, licząc wczorajszą niedzielę Wielkanocną, tylko jedna była bez chrztu.
   Zwróciłam uwagę, że pierwszy raz usłyszałam głośno, jak rodzice pytani przez kapłana, podają imię jakie wybrali dla swojego dziecka.

Dni Krzyżowe, czyli dni modlitw o urodzaje

  Od wieków przed świętem Wniebowstąpienia Pańskiego przypadają trzy Dni Krzyżowe. Wprowadził je do kościelno – ludowej tradycji francuski biskup Mamert już w V wieku. Dzisiaj są bardziej znane, jako dni modlitw o urodzaje i nie towarzyszą im tak barwne obchody, jakie miały miejsce jeszcze w okresie powojennym.
  Nasi przodkowie, swoje gospodarstwa, pola i urodzaje powierzali Boskiej opiece.  Zieleniejące zasiewy, młode kwiaty i zawiązki były i są bardzo kruche i podatne na zniszczenie. Szczególne modlitwy zanoszono od poniedziałku do środy zachowując przy tym post. W ciągu tych dni księża odprawiali msze święte z intencjami o urodzaj zasiewów, uświęcenie ludzkiej pracy i za głodujących.

Wiosenni święci – pomocnicy gospodarzy

W kwietniu pomyślność prac polowych pokładano w pieczy świętych: Jerzego i Wojciecha oraz Marka, których uważano za patronów rolników, pól, pasterzy i ich stad.
Dwaj pierwsi z wymienionych świętych opiekowali się też bydłem i chronili je przed złodziejami, wilkami. Jerzy to dzielny rycerz, który pokonał smoka – szatana, a Wojciech to pierwszy polski święty zmarły męczeńską śmiercią przy nawracaniu Prusów. Ich wspólna uroczystość przypada 23 kwietnia. Jeszcze u progu I wojny światowej tego dnia gospodarze obchodzili pola obnosząc bochen chleba i sól oraz specjalnie pieczone z pszenicy kołacze zwane korowajczykami. Toczyli je po wschodzącym zbożu prosząc o urodzaj i szybki wzrost.

Sentymentalne wspomnienia o wychowaniu dzieci

Wolne dni przed nami, sporo planów i oczekiwanie, czy aura będzie sprzyjać, bo różnie mówią?

Wspólnie z córką, zaplanowałyśmy wyjazd mojego 4 letniego wnuka do kina- sporo teraz propozycji, można wybrać bajkę, która będzie atrakcyjna dla takiego malucha.

  Wczoraj się zastanawiałam, jak spędzają czas dzieci w licznej rodzinie- czy organizują sobie zabawę wspólnie i czy mamy słyszą często, że się nudzą.
Moi chłopcy rodzili się w latach 85-88, zabawki robił mąż, a kiedy pora roku pozwalała wyjść na powietrze, ich inwencja twórcza nie miała granic :)
Pamiętam, kiedy z okazji dnia dziecka, pojechali do kina, po powrocie były ostre spory, kogo mam najpierw wysłuchać. Pół roku słuchałam ze szczegółami opowieści Toy Story. Znałam wszystkich bohaterów i ich przygody.

9 miesięcy przed Bożym Narodzeniem. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Panny. W ludowej tradycji.

 Już bardzo wczesną wiosną zdarza nam się myśleć o Wigilii… a to za sprawą Święta Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny przez Archanioła Gabriela obchodzonego już od VIII wieku. W tym roku jest ono przeniesione na dzień 9 kwietnia.

 
  W średniowieczu uznawano je za początek roku kościelnego. W polskiej liturgii, połączonej ściśle z tradycją ludową, nosiło ono nazwę święta Matki Boskiej Roztwornej – otwierającej ziemię,  Zagrzewnej – ziemię ogrzewającej, lub Strumiennej – puszczającej lody na rzekach. Zwiastowało więc ono wiosnę i budzenie roślin do życia.

  Praktycznie „otwarcie” ziemi odbywało się kilka dni wcześniej, w dzień świętego Józefa, gdyż nawet mimo mrozu i śniegu należało wtedy zaorać chociaż jedną skibę.

Zwyczaje wielkanocne po europejsku.

Polska w kultywowaniu tradycji świątecznych należy do czołówki wśród innych krajów. Trudno jest nam dorównać. A jakie są charakterystyczne symbole Wielkanocy w Europie?

Belgia –świątecznym zwyczajem jest tu poszukiwanie przez dzieci czekoladowych jajek pozostawionych przez zajączki. Zabawa rozpoczyna się niedzielnym rankiem wraz z biciem dzwonów. Jest charakterystyczną tradycją świąt także w Anglii, Irlandii czy Niemczech.

Anglia – niedzielę spędza się na piknikach i zawodach w turlaniu jajek. Przysmakiem są owocowe ciastka z czerwonym krzyżem zwane Buns. Zwyczajowo królowa rozdaje „piątkowe pieniądze” – specjalnie wybite pensy w liczbie jej wieku.

Niemcy – mają podobne do polskich tradycje: święcą pokarmy, malują pisanki i bawią się
w tłuczenie jaj. Dom dekorują młodymi gałązkami, na których wieszają kolorowe wydmuszki.

Ludowo – liturgiczne zwyczaje Tygodnia Męki Pańskiej na dawnym Podlasiu

Tydzień przed Wielkanocą obfitował w zapomniane dziś obrzędy.

Najpóźniej w Wielki Wtorek kończono porządki. Składało się na nie bielenie izb, zdobienie ścian kolorowymi wzorkami lub wycinankami oraz wysypywanie piaskiem ścieżek
i podwórka. Przy suficie wieszano słomiane pająki. Zakazywano prania i rąbania drew, by na wioskę nie padł piorun.

W środę udawano się do kościoła na „ciemną jutrznię”, po której kapłan gasił świece
na ołtarzu i uderzał w niego mszałem. Był to symbol chaosu jaki nastąpił po aresztowaniu Jezusa. Podniosłą atmosferę zakłócali chłopcy, którzy przez trzy dni chodzili po wsi terkocząc kołatkami i uderzając kijami w ogrodzenia by „wygnać diabła z opłotków”. Obserwowano także pogodę bo jaka Wielka Środa taka wiosna, Czwartek – takie lato, Piątek – taka jesień, a Sobota – taka zima.

W Wielki Czwartek, tak jak jest do dziś,  z kościołów na znak żałoby po odśpiewaniu „Gloria” znikały dzwony zastępowane przez kołatki i milkły organy. Księża myli nogi 12 starcom przypominając czyn Jezusa z Ostatniej Wieczerzy oraz konsekrowali trzy Hostie.

„Pamiętajcie chrześcijanie, że za tydzień Zmartwychwstanie”. Niedziela Palmowa, palmy - historycznie.

Ten krótki wierszyk przed wiekiem towarzyszył wracającym z kościoła w Niedzielę Palmową zwaną też Kwietną lub Wierzbną. Jest ona początkiem obrzędów Wielkiego Tygodniai przypomina o triumfalnym wjeździe Jezusa do Jerozolimy. Na jego pamiątkę do liturgii w XI wieku wprowadzono zwyczaj święcenia zielonych palm i procesji z nimi.
  Polski folklor przypisał palmom nadzwyczajne zdolności. Jej podstawę – gałązki wierzby obsypane baziami uznawano za symbol zmartwychwstania i nieśmiertelności. Oprócz niej do palmowego bukietu wykorzystywano cis, bukszpan, barwinek, borówki, tuję i suszone kwiaty. Przewiązywano to wszystko wstążką. Moc palmy wzrastała wraz z jej poświęceniem.

   Po powrocie z procesji uderzano się nią, kropiono dom i całe obejście, gładzono boki krów. Poganiano je też palmą na pierwszy wypas.

Wielki Post, mój ulubiony czas.

Być może to, co napiszę nie jest zbyt popularne, ale ja naprawdę lubię okres Wielkiego Postu!

 Inni za ulubione święta uważają Wielkanoc, Boże Narodzenie, czy Boże Ciało, a ja całym sercem odczuwam obecność Bożą przy człowieku właśnie w Wielkim Poście.

Już w Popielec zostaję łagodnie "ustawiona do pionu", abym nie popadła w życiową rutynę i nie zachłystywała się zbytnio ziemskim żywotem.