„A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba” (Łk 24, 50).

Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, którą celebrujemy w dzisiejszą niedzielę, jest – po Zmartwychwstaniu Chrystusa – kolejną epifanią / odsłoną w historii zbawienia. W niej to Trójca Przenajświętsza objawia pierwotny cel istnienia każdego człowieka, którym jest życie wieczne i głębokie zjednoczenie z Bogiem, jako Jego dzieci, w Jezusie Chrystusie Jednorodzonym Synu Ojca.

Kluczem do właściwego zrozumienia zbawczej misji naszego Pana, są Jego słowa, które skierował do faryzeusza Nikodema, podczas ich nocnej rozmowy: „A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 14). Jezus mówił wówczas o sobie jako o darze, jakim Ojciec z miłości do ludzi uczynił swojego Syna, baranku paschalnym złożonym w krwawej ofierze, dzięki któremu zostaliśmy pojednani z Bogiem. Pisze o tym św. Paweł w Liście do rzymian: „Jeżeli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna, to tym bardziej, będąc już pojednani, dostąpimy zbawienia przez Jego życie. I nie tylko to - ale i chlubić się możemy w Bogu przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez którego teraz uzyskaliśmy pojednanie” (Rz 5, 10-11).

Z Maryją zwyciężysz

  
  Ipsa conteret … Ona, Maryja zmiażdży głowę węża.

  

 Szatan, największy wróg człowieka…

 Podstępny, bezwzględny mający jeden cel – oderwanie człowieka od Boga - zatracenie go na wieczność.

   

  Człowiek - im mniej liczy się z Panem Bogiem, tym mniej liczy się z obecnością szatana, nie dostrzega jego działań, lekceważy, nawet uświadamiane zagrożenia,  a niekiedy niestety go wybiera…

  Zły duch nie musi specjalnie zabiegać o tych, którzy sami mówią - w takiej, czy innej formie, Panu Bogu NIE. Sami się poddają w krąg jego oddziaływania.

   

  Walka jest o tych, którzy wybierają Pana Boga.

Modlitwa Wstawiennicza darem serca. Zapraszamy.

   Modlitwa Wstawiennicza.  Czym jest, czym może być?

  Bywa, że ktoś – często bliski, czy znajomy,  prosi nas o modlitwę.

  Ofiarujemy swoją modlitwę się za niego:  raz modlitewnie wspomnimy, czasem częściej, a może stale otaczamy go modlitwą, bo przecież dobrze mu życzymy i jest nam tak, czy inaczej bliski.

 Dobrze czynimy.

Niekiedy nawet,  widzimy owoce naszej modlitwy.

 

   Są jednak takie grupy ludzi, którzy wyrażają  gotowość do modlitewnego wsparcia każdego, kto  przychodzi, aby zanieść do Boga, za ich wstawiennictwem, swoją prośbę, intencję modlitewną.

  Grupy mniejsze, lub większe, których członkowie znają się, lub nie. Którzy mogą nic nie wiedzieć o proszącym, oprócz jego potrzeby, wyrażanej w zanoszonej intencji. 

  Są grupy, które mają jakąś określoną formę modlitwy, ale też takie, gdzie warunek jest tylko jeden.

  Modlitewna pamięć o potrzebujących. 
Każdego dnia ma po prostu być modlitwa w otrzymywanych intencjach. 

  

 Tak jest w naszej Inicjatywie Modlitwy Wstawienniczej.

   Forma modlitwy jest dowolna, ale Ci, którzy, jakby powierzają cząstkę swojego losu w nasze ręce, muszą mieć pewność, że zanoszone przez nich intencje, tak, czy inaczej, przed Panem Bogiem wesprzemy.   W różny sposób, zależnie od podjętego postanowienia, czy też  możliwości w danym dniu, ale zawsze!

„Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę” (J 14, 23).

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest kontynuacją mowy pożegnalnej Jezusa, która miała miejsce podczas Ostatniej Wieczerzy i swoistym manifestem Jego nieskończonej miłości do każdego człowieka. Podczas, gdy w Ewangeliach synoptycznych Jezus niejako wyraża i antycypuje swoje zbawcze ofiarowanie się za grzeszną ludzkość poprzez ustanowienie Eucharystii; przez danie uczniom, a za ich pośrednictwem każdemu człowiekowi, który w Niego uwierzy, swojego ciała jako pokarm i swojej krwi jako napój na życie wieczne, w Ewangelii św. Jana Zbawiciel wpisuje „godzinę” swego odejścia do Ojca, czyli swoją mękę, śmierć i chwalebne Zmartwychwstanie, w kontekst miłości uczniów „do końca”: „Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował” (J 13, 1).

Pragnąc, by uczniowie nie utożsamiali miłości jedynie ze wzniosłym uczuciem, Pan umył im nogi, wskazując, że miłość powinna zawsze wyrażać się w konkretnej posłudze  świadczonej drugiemu człowiekowi. 

Zaproszenie do miłości.

 W dzisiejszej Ewangelii otrzymujemy od Pana Jezusa nowe przykazanie. Przykazanie miłości wzajemnej, na wzór Jego miłości do każdego z nas.

To ma być znak przynależności do Jezusa, znak rozpoznawczy chrześcijanina.

   
   Święty Paweł na zakończenie Hymnu o miłości mówi:

„Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:

największa z nich jest miłość.” 1Kor. 13.13

 

  Miłość, stan tak upragniony przez każdego człowieka…

 Jest budowana, ale potem nie zawsze jest szanowana i pielęgnowana, a bez niej, jak czytamy w Hymnie, wszystko jest niczym.  Zasługa, nie jest zasługą, trudno o dobro, a życie nie daje człowiekowi szczęścia.

Już wiem...

 Ojciec zna swoje dzieci, wie czego im potrzeba, wie co noszą w sercu..

Kłamstwo nie ma sensu… jeśli ktoś próbuje coś ukryć przed Najwyższym, to tylko tyle znaczy, że jeszcze nie pojął, że my jesteśmy cali zanurzeni w Bogu…

  Ale mówienie prawdy też czasem jest „problematyczne”… słowa nas ograniczają…, bo jak wyrazić to co się czuje… gdy już padnie „kocham” i „wierzę” włącza sie rozum… zastanów się co mówisz… popatrz na swoją codzienność…, czy ty w ogóle umiesz kochać?

„Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich” (J 10, 29).

W zeszłą niedzielę rozważaliśmy perykopę ewangeliczną, w której Jezus potwierdził  pasterską misję Piotra. Trzykrotnemu pytaniu o miłość do Pana, które – według św. Augustyna – odpowiadało trzykrotnemu zaparciu się Apostoła, towarzyszyło trzykrotne polecenie pasienia  baranków i owiec: „Paś baranki moje! (…) Paś owce moje! (…) Paś owce moje!” (J 21, 15-17). Zatem Panem i Pasterzem owiec jest Zmartwychwstały, Piotr zaś stał się pasterzem - opiekunem stada, które Zbawiciel "nabył" swoją drogocenną krwią. Dziś Jezus potwierdza tę prawdę, wskazując na swoją wyjątkową relację z Ojcem, która sprawia, że staje się On dla ludzkości jedynym źródłem życia wiecznego.

W posłannictwie Piotra dostrzec możemy dopełnienie misji, której Stwórca udzielił człowiekowi, gdy powierzył mu stworzony przez siebie świat: „Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną” (Rdz 1, 28). Jezus objawia się w dialogu z Piotrem jako przedwieczne Słowo, o którym św. Paweł pisze, że „Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała – Kościoła” (Kol 16, 18).

Boża radość. Tydzień biblijny.

Radość - takimi chciałby widzieć nas Bóg. Radość, jak mówią poniższe słowa z Ewangelii Jana pochodzi od Pana.
J 15,11
To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.

Kiedy się smucimy, złościmy, kiedy jesteśmy niewierni, zawistni, niecierpliwi, bądźmy pewni, że uczucia te nie pochodzą od Boga...
Ga 5,22
Owocem zaś ducha jest: miłość, radość , pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność,

Jacy jesteśmy kiedy dotykają nas różne doświadczenia? Czy potrafimy ze spokojem patrzeć w przyszłość i z przebaczeniem w przeszłość?
Jk 1,2
Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia*.

Wola Twoja Panie. Czy wypełniam ją z radością, czy z lęku przed Tobą?
Jeśli w całkowitej wolności wypełniamy Słowo Boga, wówczas spokój i radość goszczą w naszych sercach...
Ps 40,9
Jest moją radością , mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu»*...

„Rzekł do nich Jezus: «Chodźcie, posilcie się!»” (J 21, 12).

  W perykopie ewangelicznej, którą Kościół rozważa podczas dzisiejszej Liturgii Słowa, Chrystus dokonuje swoistej syntezy misji rodzącego się Kościoła w świetle mocy swego Zmartwychwstania, wynosząc ją na wyższy, paschalny wymiar.

Podobnie jak w zeszłą niedzielę, inicjatywa leży całkowicie po stronie Pana, który wchodzi w życie uczniów, aby dopełnić posłania, którego udzielił im podczas swego ziemskiego nauczania.  „Pierwszego dnia tygodnia” (J 19, 20) Zbawiciel przyniósł pokój Apostołom, którzy trwali pogrążeni w smutku i lęku co do swojej przyszłości. Wówczas Pan włączył ich w swoją misję jednania i udzielił im, w mocy Ducha Świętego, władzy odpuszczania grzechów:  „A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»” (J 20, 21-23).  

Wydaje się jednak, że uczniowie nie podjęli jeszcze powierzonej im misji. Wrócili  bowiem do dawnego życia w Galilei, nad Morzem Tyberiadzkim, które porzucili, gdy poszli za Jezusem. 

3 maja Uroczystość Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski.

   Święto to, ma swoje źródło w Ślubach Króla Polski, Jana Kazimierza, który 1 kwietnia 1656 roku oddał w Katedrze Lwowskiej, uroczystym aktem Polskę – całe Królestwo, pod opiekę Maryi, obierając Ją za Królową Polski.

  Pod tym linkiem możemy zapoznać się z tekstem Ślubów Jana Kazimierza:

http://brewiarz.pl/indeksy/pokaz.php3?id=6&nr=262  

   Natomiast pod poniższym linkiem, możemy zapoznać się z historią i okolicznościami, jakie doprowadziły do tego królewskiego aktu, oraz do ustanowienia Święta Matki Bożej Królowej Polski.

http://www.niedziela.pl/artykul/4734/Uroczystosc-Najswietszej-Maryi-Panny

 Maryjo, Królowo Polski, jak dobrze, że Jesteś. Proszę módl się za Polską, módl się za nami.

  Mamy dzisiaj również święto Konstytucji 3maja.

 Tak sobie myślę….

Czy, gdyby te królewskie Śluby były rozszerzone, wypełnione, to, czy trzeba by było Konstytucji 3 maja?

Czy taki dramatyczny okres w historii Polski miałby miejsce?

Słowo Boże na dzisiaj. J3, 31-36

" Kto przychodzi z wysoka, panuje nad wszystkim, a kto z ziemi pochodzi, należy do ziemi i po ziemsku przemawia. Kto z nieba przychodzi, Ten jest ponad wszystkim. Świadczy On o tym, co widział i słyszał, a świadectwa Jego nikt nie przyjmuje. Kto przyjął Jego świadectwo, wyraźnie potwierdził, że Bóg jest prawdomówny.
  Ten bowiem, kogo Bóg posłał, mówi słowa Boże: a bez miary udziela mu Ducha. Ojciec miłuje Syna i wszystko oddał w Jego ręce. Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto zaś nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz gniew Boży nad nim wisi."

„Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20, 21).

W Drugą Niedzielę Wielkanocną, która z woli Pana Jezusa objawionej św. Faustynie Kowalskiej została ogłoszona przez św. Jana Pawła II Niedzielą Miłosierdzia Bożego, stajemy wobec tajemnicy odkupienia, które Zmartwychwstały Syn przynosi nam jako dar od Ojca, mimo zamkniętych drzwi naszych serc, aby rozpalić je łaską Ducha Świętego.
 

„Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok” (J 20, 19-20).  

Uczniowie nie wierzyli Jezusowi, który trzykrotnie objawiał im paschalny, odkupieńczy sens swojej misji, gdy szli do Świętego Miasta: „Oto idziemy do Jerozolimy: tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą Go poganom na wyszydzenie, ubiczowanie i ukrzyżowanie; a trzeciego dnia zmartwychwstanie” (Mt 20, 18-19). Nawet wówczas, kiedy pierwsza część zapowiedzi Jezusa spełniła się i skonał On na Golgocie dokładnie tak, jak zapowiedział, nie pamiętali, że krzyż nie był Jego ostatnim słowem i powinni czekać na tajemnicze „zmartwychwstanie”. Ich postawy nie zmienił również widok pustego grobu, dziwne ułożenie płócien i chusty, ani świadectwo Marii Magdaleny: „Widziałam Pana i to mi powiedział” (J 20, 18).

O Miłosierdziu Bożym.

  Przed nami  Święto Bożego Miłosierdzia.  Następnie Tydzień Miłosierdzia.

   
  Święto Bożego Miłosierdzia, na polecenie Pana  Jezusa, przekazane Świętej Faustynie Kowalskiej i zapisane w jej Dzienniczku, ma być obchodzone na całym świecie w pierwszą niedzielę po Wielkanocy.

  Towarzyszą Mu wielkie obietnice Boże, porównywalne nawet z Łaską Chrztu Świętego.

    O Miłosierdziu Bożym mówi się w ostatnich czasach wiele.  Ale ono, nie zostało odkryte, tylko przypomniane przez Pana Boga, za pośrednictwem swoich sług.

  Może obecne czasy się tego „domagały”?  

A może to Miłość Boga do człowieka, gdyż, tak wielkie jest niekiedy zagubienie ludzi,  okazała się teraz w przypomnieniu, że oprócz Sprawiedliwości, Pan Bóg jest Miłosierny?

„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał” (Łk 24, 5)

W Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego, o której św. Jan Paweł II powiedział: „jest zaczynem Nowego Życia, które ma rozrastać się w człowieku, przechodząc w nim poprzez granicę śmierci ku wieczności w Bogu Samym. Jest ten Dzień początkiem Przyszłości - ostatecznej, eschatologicznej Przyszłości Człowieka i Świata, którą Kościół wyznaje i do której prowadzi człowieka przez wiarę w "świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny"” (Audiencja Generalna, 9 IV 1980), przeżywamy najdonioślejsze wydarzenie w historii zbawienia, które jest jednocześnie wydarzeniem najbardziej tajemniczym, dlatego wymagającym od nas szczególnego otwarcia na działanie Ducha Świętego, abyśmy z wiarą przyjęli łaskę płynącą z kontemplacji oblicza Jezusa Zmartwychwstałego.

Alleluja Chrystus Zmartwychwstał.

Przeżywamy najważniejsze w roku liturgicznym Dni...  

Dla nas Chrystus cierpiał, umarł i zmartwychwstał...  

Dla nas żyje i wstawia się za nami u Ojca...

Dziękujmy Panu za błogosławiony trud Wielkiego Postu i Święto Zmartwychwstania...

Jezus jest naszym Panem! Dla Niego poświęćmy nasze życie wraz z posługą, którą podejmujemy dla innych otaczając ich modlitwa wstawienniczą. 

 Niech Zmartwychwstały Pan prowadzi Was i pomnaża w Was Wiarę, Nadzieję i Miłość... niech napełnia wszystkim Duchem Świętym...

Wszystkich błogosławię: W Imię Ojca, i + Syna i Ducha Świętego. Amen. 

                                           Z serdecznym pozdrowieniem

                                                                ks. Czesław

  Alleluja

   Ewangelicznej radości, która rozgrzewa człowiecze serce... które staje się przez to bardziej kochające Boga w Trójcy Świętej Jedynego, a przepełnione miłością Boga dostrzega Go w bliźnim…

Szczodrości w miłości i uczenia się miłości trudnej… oby stała się wzajemną. 

Pokoju w rodzinie i środowisku, oraz wszelkich potrzebnych łask i Bożego Błogosławieństwa od Chrystusa Zmartwychwstałego, życzy wszystkim uczestnikom naszej Wspólnoty Modlitwy Wstawienniczej, oraz Sympatykom i Gościom naszej strony

                                                     Sławek z Anetą +

Droga Krzyżowa z serca.

Stacja I

 Pan Jezus skazany na śmierć.

Kłaniamy się Tobie Panie Jezu Chryste i błogosławimy Ciebie, żeś przez święty krzyż Twój świat odkupić raczył.

Miłość… miłość, aż po kres. Miłość, by nie było zatracenia… 
To sprawiło, że Bóg posłał swojego Syna, a On podjął się misji przywrócenia wszystkich Bogu.

   Pan Jezus zostawił nam swoje słowo i podjął ofiarę za mnie, za ciebie, abyśmy odzyskali Łaskę życia wiecznego.

 Dziękuję Ci Panie Jezu za przyjęcie wyroku za mnie.

  Któryś za nas cierpiała rany, Jezu Chryste zmiłuj się nad nami.

Stacja II

Pan Jezus bierze krzyż na swoje ramiona.

Kłaniamy się Tobie Panie Jezu Chryste i błogosławimy Ciebie, żeś przez święty krzyż Twój świat odkupić raczył.

  Panie Jezu, przyjąłeś wyrok… konsekwencją tego było wzięcie krzyża.

Gdy to zobaczyłem… doznałem ulgi…

Nie jestem stracony…

Czyżby radość na kaźń?...

 Któryś za nas cierpiała rany, Jezu Chryste zmiłuj się nad nami.

Stacja III

Pierwszy upadek Pana Jezusa.

Kłaniamy się Tobie Panie Jezu Chryste i błogosławimy Ciebie, żeś przez święty krzyż Twój świat odkupić raczył.

  Szybki ten upadek… Panie Jezu, czy dojdziesz na górę, czy dopełnisz mojego zbawienia?

Stacja XIV. Pan Jezus złożony do grobu.

  Kłaniamy się Tobie, Panie Jezu Chryste, i Błogosławimy Ciebie.

Żeś przez Święty Krzyż swój, świat odkupić raczył.

  Dałeś się zamknąć w grobie. Ale to tylko fizyczne zamknięcie, przeszkoda dla człowieka, nie dla Boga.

Z tego miejsca, jest już tylko jedno wyjście; w ramiona kochającego Ojca.

Stacja XIII. Pan Jezus zdjęty z krzyża.

   Kłaniamy się Tobie, Panie Jezu Chryste, i Błogosławimy Ciebie.

 Żeś przez Święty Krzyż swój, świat odkupić raczył.

 Pustka… nic… czekanie na?

  Czy, jeśli dojdę w swoim życiu do etapu pustki, będę miała przed oczami Twoje Królestwo? 

Gorzkie Żale. Rozważania Ani. Cz. 3

Część III

   Jezu, jak mocno musisz mnie kochać, jak bezgranicznie musisz wierzyć swojemu Ojcu, że to wszystko ma sens…

  Bo mi nie wystarczy Twoja męka, chcę Twojej śmierci... wiem, że mój grzech zamyka drogę do Boga, którą jesteś Ty.
 Jestem mordercą Miłości.

   A Ty Jezu czekasz, dajesz mi szansę na zbawienie do samego końca... może nie odrzucę swojego krzyża, tylko pomogę Ci go nieść, może nie ukryję się w tłumie tylko przyjdę obetrzeć Ci twarz, może będę przy Twojej Matce, gdy ciężar moich grzechów będzie obalał Cię na ziemię… może… masz cały czas nadzieję

Stacja XII. Pan Jezus umiera na krzyżu.

  Kłaniamy się Tobie, Panie Jezu Chryste, i Błogosławimy Ciebie.

Żeś przez Święty Krzyż swój, świat odkupić raczył.

 Musiałeś umrzeć, żeby zmartwychwstać.

 Żebym ja mogła narodzić się w Tobie, muszę pozwolić umrzeć swojej starej "ja".