„Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon” (Mt 2, 11).

Uroczystość Objawienia Pańskiego jest koleją odsłoną tajemnicy światła, która w pełni objawi się w promieniującym chwałą obliczu Chrystusa Zmartwychwstałego. Światłość ta bowiem jest chwałą świętości Boga, która rozprasza ciemności grzechu i śmierci.
 

Kiedy Jezus rodził się w Betlejem, „W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła” (Łk 2, 8-9). Dlaczego chwała Pańska oświeciła właśnie pasterzy, którzy ze względu na styl życia uchodzili za osoby permanentnie nieczyste rytualnie, a zatem niezdolne do odziedziczenia obietnic złożonych przez Boga Abrahamowi i jego potomstwu?

Dlaczego Bóg nie oświecił Heroda i mieszkańców Jerozolimy, w tym słynących z przestrzegania Prawa faryzeuszów i sprawujących służbę w Świątyni kapłanów, z arcykapłanem na czele? Byli oni przecież tak zaślepieni, że trzeba było pogańskich Mędrców ze Wschodu, by im uświadomili narodziny Mesjasza:

Objawienie Pańskie niech spowoduje twoją odpowiedź.

Jak za Proroka Izajasza, tak i teraz ciemność okrywa ziemię i mrok okrywa ludy.

Powstań i świeć Chrześcijaninie, bo  Światło masz w sobie.

 Pan jaśnieje nad tobą i oświetla Twoje drogi.

Przyjąłeś Słowo, które przyszło do ciebie, więc daj się odczytać.

Pogłębiajmy swoją wiarę i współpracujmy z Łaską Uświęcającą.

Wsłuchujmy się w to co Pan Bóg chce nam powiedzieć. Stawajmy na co dzień w prawdzie przed samym sobą. Płyńmy pod prąd, do źródła, gdzie woda jest najczystsza, a nie z prądem w dół rzeki – ze szlamem tego świata.
 Łatwo powiedzieć -  ktoś powie. Pan Bóg jednak pomoże, gdy zobaczy naszą chęć wzrastania. To pewne.

Mówi się i jest na to wiele dowodów, że wiara nie tylko nie powinna, ale również nie jest sprzeczna z rozumem. Mówi się również, że nie powinna być ślepa. W konfrontacji do tych stwierdzeń, w tym momencie, staje mi przed oczyma obraz św. Piotra kroczącego po wodzie do Pana Jezusa – przecież z jednej strony rozum podpowiadał mu coś innego niż jego ślepa wiara. Uwierzył jednak swojemu Mistrzowi, który osobiście do niego przemówił. wydając mu polecenie, aby przyszedł do niego po wodzie.
Dopóki św. Piotr wierzył, to po niej kroczył.

Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi. Początek Nowego Roku 2019.

  Święta Boża Rodzicielko

Maryjo

Święta Matko Boga.

    

   W Twoje Święto,  u progu Nowego Roku, w Światowy Dzień Pokoju,

polecamy się Twojej opiece i Twojemu wstawiennictwu.

    

  Prosimy wyjednaj pokój w sercu każdego z nas, naszym małżeństwom, rodzinom społecznościom, Ojczyźnie i Światu.

    

  Prosimy wspieraj modlitwy nas, zgromadzonych w wspólnocie Inicjatywy Modlitwy Wstawienniczej i odwiedzających tę stronę.

Naucz nas modlić się, wyjednaj potrzebne łaski dla tych za których się modlimy, dla nas i naszych bliskich.

Na drodze do świętości bądź nam Przewodniczką.

  
Maryjo Święta Boża rodzicielko, prosimy, módl się z nami i za nami.

  Życzymy wszystkim dobrze przeżytego, całego roku 2019. Aby wiara w Boga, miłość i jedność wzrastały w każdym z Was i w Waszych rodzinach. Pokój Boży niech króluje w sercach Waszych, a Łaska zdrowia niech będzie waszym udziałem.

                                             Sławek i Aneta

„Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni” (Łk 2, 46).

W Święto Świętej Rodziny liturgia zaprasza nas do przerwania opowieści o narodzinach i pierwszych latach życia Jezusa, i do towarzyszenia Józefowi i Maryi, którzy kilkanaście lat później, razem z innymi pątnikami ze swojego klanu, udali się z Nazaretu do Jerozolimy, na święto Paschy.

Pierwotnie w historii tej pierwszoplanową rolę odegrać mieli Rodzice Jezusa, który, jako nieletni, nie miał zwyczajowo prawa do wyrażania swojego zdania i posłusznie wypełniał polecenia starszych. Tym razem jednak wydarzenia potoczyły się zupełnie inaczej. Doświadczenia z tych kliku dni poruszyły Rodziców Jezusa do tego stopnia, że Maryja, która „chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu” (Łk 2, 51) opowiedziała o nich św. Łukaszowi, on zaś uznał tę historię za na tyle ważną, iż opisał ją w swojej Ewangelii.  

Celebrując święto Świętej Rodziny, rozważamy perykopę o pierwszym wstrząsie zwiastującym nieuchronny koniec spokoju, który po pierwszych dramatycznych wydarzeniach związanych z narodzeniem Zbawiciela, na trzydzieści lat zapanował w życiu Jezusa, Maryi i Józefa. Wstrząsie, który zapowiadał rewolucję w niepowtarzalnej relacji Pana i Jego Najświętszej Matki, ponieważ ich ziemski opiekun, z woli Opatrzności Bożej, został wyłączony z towarzyszenia Jezusowi w Jego publicznym nauczaniu, śmierci i Zmartwychwstaniu.

Boże Narodzenie 2018r. Błogosławieństwo Kapłańskie i życzenia.

Szczęść Boże
  Na Święta Bożego Narodzenia
  Wszystkim, którzy modlą się w Inicjatywnie Modlitwy Wstawienniczej i w Różach Różańcowych - niech dobry Bóg błogosławi:
  W Imię Ojca, i + Syna i Ducha Świętego. Amen.
  Niech Tajemnica Narodzenia Naszego Pana rozpromienia Was radością i pomnaża zapał w służbie bliźnim...  Z serdecznym błogosławieństwem...
                                                               ks. Czesław.
+
 Szczęść Boże
  Z Okazji Świąt Bożego Narodzenia, przełamując się z  Wami opłatkiem, życzymy każdej Osobie modlącej się w Inicjatywie Modlitwy Wstawiennicze i Różach Różańcowych IMW, oraz odwiedzającej naszą stronę,  Błogosławieństwa Dziecięcia Jezus, pokoju, miłości i spełnienia tych próśb,  które z tak wielką wytrwałością zanosicie w przesyłanych intencjach.
  Maryja Święta Boża Rodzicielka niech wspomaga Was w każdej sprawie nadchodzącego Nowego Roku 2019.
 
                                                            Sławek z Anetą +

„Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana” (Łk 1, 45).

   Nawiedzenie św. Elżbiety stanowiące treść dzisiejszej perykopy ewangelicznej, ukazuje potęgę uświęcającego działania Ducha Świętego, który niczym doskonały Reżyser realizuje decydującą scenę historii zbawienia, napisaną przez boskiego Scenarzystę przed założeniem świata (por. Ef 1, 3-14).

W tym cudownym spektaklu – jeśli tak można powiedzieć o stwórczym, a następnie zbawczym działaniu Trójcy Przenajświętszej – główny Aktor jest jeszcze ukryty, chociaż już obecny i działający, w łonie swojej Przenajświętszej Matki, „odgrywającej” bez wątpienia najważniejszą rolę drugoplanową. Maryja jawi się nam dziś jako Christofora, to znaczy „Niosąca Chrystusa”, „z pośpiechem z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy” (Łk 1, 39), aby Duch Święty, którego Zmartwychwstały Pan wyleje na swój Kościół w dniu Pięćdziesiątnicy, już teraz mógł napełnić Elżbietę i jej syna, Jana. Owocem tego napełnienia Duchem Świętym będzie dla Elżbiety prorocze rozpoznanie w Maryi Matki Pana, zaś dla Jana początkiem jego misji Poprzednika, który polega na tańcu przed Arką nowego i wiecznego Przymierza: „w chwili, gdy Maryja przyszła do domu swej krewnej jako Naczynie pełne Ducha Świętego, Bóg dotknął domowników za pośrednictwem Jej obecności i słów. Także dziecko w łonie Elżbiety, gdy tylko poczuło bliskość Niepokalanej Dziewicy, poruszyło się, a raczej – „zatańczyło” (gr. eskirtesen) przed Nią, niczym Dawid przed Arką Przymierza. Można by stwierdzić, że już samo zjawienie się Maryi udzieliło innym Ducha Świętego, a każdy jej krok okazywał się swoistą procesją Bożego Ciała. Moc Syna emanowała bowiem z samego wnętrza Matki” (Michał Gołębiowski „Niewiasta z perłą” s. 60).

Adwentowe odnajdywanie się na Bożej drodze ...

Zastanów się nad sobą, postaw siebie przed Panem Bogiem.

Niechaj Adwent Ci pomoże znaleźć drogę do Boga.

Całe Twoje życie, niech będzie drogą ku Niemu.

Powiedz Bogu TAK.

Polecamy

https://www.youtube.com/watch?v=DrO_ViRrhR0

Na jakiego Boga czekasz?

   Oczekuję, bo wierzę. Oczekuję, bo kocham.

  W mojej parafii w minione dni miały miejsce rekolekcje adwentowe. Zakończyłem je Łaską Odpustu zupełnego.

  

   W naukach rekolekcyjnych, wiele miejsca poświęcone było sprawie wiary… nie mylić z chodzeniem do kościoła…. Była też mowa, o tak licznych zagrożeniach duchowych, pochodzących z bieżących okoliczności naszego życia - bo diabeł nie śpi. Ksiądz wspominał również o naszych problemach, w tym duchowych, które mogą być skutkiem naszych wcześniejszych wyborów życiowych, które były przywitaniem się ze złem: uzdrowiciele, „zabawy z duchami”, wróżby, wróżki…

    

  Zło ma moc, ale chodzi mu o duszę, a nie o ciało. Trzeba uważać, żeby w różnych okolicznościach życia: biedy, choroby, niezaspokojonych pragnień, depresji..., nie godzić się na zapłatę wiecznością. 

Z zamyślenia Ani...

   
Chciałabym umieć kochać Boga wielką miłością...

 Może dlatego tak tego pragnę, bo wiem jaki ogrom Bożego Miłosierdzia i Łaski przebaczenia został mi podarowany.

   
   Ja cały czas się modlę, żeby Najwyższy przemienił moje serce i żeby to Jezus we mnie kochał Boga...
Ja nie potrafię tak, jakbym chciała...

   Na Bożą Miłość można odpowiedzieć tylko Miłością równie mocną, a tego bez Jezusa, bez Ducha Świętego  nie da się zrobić…  i o to się modlę...

„Pytały go tłumy: Cóż więc mamy czynić?” (Łk 3, 10).

  Trzecia niedziela Adwentu zwana „gaudere” stanowi – podobnie jak czwarta niedziela Wielkiego Postu, „laetare” – tak bardzo wyjątkowy moment w naszym przeżywaniu misterium wiary skoncentrowanej wokół tajemnicy wcielenia, ziemskiego życia i paschalnej ofiary Słowa Bożego, które stało się Ciałem dla naszego zbawienia, iż Kościół nadał im odrębny kolor liturgiczny: różowy. W obu przypadkach jesteśmy w szczególny sposób zaproszeni do wyrażenia radości z otrzymania daru życia, które otrzymaliśmy od Ojca Stworzyciela, naszego odkupienia, jakie dokonało się dzięki ofierze jaką Syn – Słowo złożył za nas na krzyżu, oraz uświęcenia, czyniącego nas, w mocy Ducha Świętego, dziećmi Bożymi. „Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale” (Rz 8, 17).  

Żyjąc w świecie, który de facto odrzuca Dobrą Nowinę Jezusa Chrystusa i zamyka się na dar Ducha Świętego, którego Pan posłał, aby pouczył go o grzechu, sprawiedliwości i sądzie (por. J 16, 8), jesteśmy narażeni na niebezpieczeństwo, że stracimy czujność i zapomnimy, iż jesteśmy żywymi członkami mistycznego ciała Chrystusa, w którym kontynuuje On zbawczą misję powierzoną Mu przez Ojca, a która znajdzie swój finał, „gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich” (1 Kor 15, 28). W tym sensie jesteśmy „współpracownikami Boga” (por. 1 Kor 3, 9) przygotowującymi drogi przychodzącemu Panu.

Adwentowe oczekiwanie

…na Tego, który Jest, który Był i który Przychodzi… abyśmy się stali Jego świadkami …świadkami Miłości… :) :) :)

  Jezus Chrystus narodził się ponad dwa tysiące lat temu…i ponownie przyjdzie w chwale u końca czasów… a tymczasem Adwent… Czas oczekiwania na Przychodzącego… każdy Adwent przygotowuje nas do udzielania odpowiedzi na pytania:

  Co to znaczy być świadkiem Jezusa Chrystusa…? co znaczy być świadkiem Miłości wcielonej, narodzonej, ukrzyżowanej i zmartwychwstałej? Jak rozumiem dawanie świadectwa swoim życiem? Dlaczego ma sens dawanie świadectwa właśnie tu i teraz, już… a nie za rok, dwa… czy w jakieś nieokreślonej przyszłości…?

  Świadectwo potrzebne jest tu i teraz… a czego właściwie oczekuje się od świadków czyli od tych, którzy rozpoznają Prawdę ? …

STAROPOLSKIE RORATY.

  Modlitwa, oczekiwanie, rekolekcje adwentowe w których mamy swój udział… Święta Bożego Narodzenia zbliżają się szybko. Chciałabym polecić wiersz Ludwika Kondratowicza o Roratach. Czytam go w środy i soboty, tak dla przypomnienia dokąd na prawdę zmierzamy i jak daleko, często, od tego celu odchodzimy. 

                                                                                    Agnieszka

                         
                      
                       I

 Rorate, coeli! Górne Niebiosa!
Niech z was wytryśnie zbawienna rosa;
Z górnych obłoków na ziemskie niwy
Niechaj się spuści mąż sprawiedliwy;
Niechaj się ziemska otworzy bryła,
Swojego Zbawcę by porodziła!
Tak z Izajaszem ród ludzki woła,
Takim brzmią hymnem mury kościoła,
Kiedy nadchodzi kres wielkich godzin,
Dzień uroczysty Bożych Narodzin,
Gdy ma się życie rozpocząć nowe,
Panna wężowi ma zetrzeć głowę,
Kiedy na wschodniej Niebiosów stronie

Nieznana gwiazda wkrótce zapłonie,
Gdy stara przeszłość czeka w pokorze,
Kiedy ją wezwą na Sądy Boże. 
                         
                           II.

 W świątyniach Pańskich, przed świtem, nocą,
Blaski jarzących świateł migocą, 

„I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże” (Łk 3, 6).

  W dzisiejszej perykopie ewangelicznej św. Łukasz, przedstawiając ponownie osobę św. Jana – po ukazaniu go  wcześniej jako dzieciątko poruszające się (a dosłownie „podskakujące”) w łonie Elżbiety, którą odwiedziła Maryja (por. Łk 1, 39-45) – tym razem jako wzywającego do nawrócenia Chrzciciela, wskazuje nam właściwą postawę, jaką powinniśmy przyjąć wobec tajemnicy przyjścia Jezusa: zarówno tego pierwszego, w betlejemskiej grocie, jak tego ostatecznego, gdy jako Pan rzeczy widzialnych i niewidzialnych przyjdzie sądzić żywych i umarłych.

W zeszłym tygodniu rozważaliśmy tajemnicę przyjścia Syna Człowieczego w chwale, którego dzień zna jedynie Ojciec. Św. Łukasz opisał paruzję poprzedzając ją wizją dramatycznych wydarzeń apokaliptycznych:

Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Godzina Łaski.

W Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny - 8 grudnia, od godziny 12 do 13 przypada Godzina Łaski.
  Matka Boża, objawiając się w Święto Niepokalanego Poczęcia, 8 grudnia 1947 r., pielęgniarce Pierinie Gilli w Montichiari we Włoszech powiedziała:

   „Życzę sobie, aby każdego roku w dniu 8 grudnia w południe obchodzono Godzinę Łaski dla całego świata. Dzięki modlitwie w tej godzinie ześlę wiele łask dla duszy i ciała. Będą masowe nawrócenia. Dusze zatwardziałe i zimne jak marmur poruszone będą łaską Bożą i znów staną się wierne i miłujące Boga. Pan, mój Boski Syn Jezus, okaże wielkie miłosierdzie, jeżeli dobrzy ludzie będą się modlić za bliźnich. Jest moim życzeniem, aby ta Godzina była rozpowszechniona. Wkrótce ludzie poznają wielkość tej Godziny Łaski. Jeśli ktoś nie może w tym czasie przyjść do kościoła, niech modli się w domu”.

 ( 15 sierpnia 2000 roku biskup Bresci, ks. Giulio Sanguinetti, uznał kult Matki Bożej Róży Duchownej w Montichiari.)

Podziel się z nami w ten adwentowy czas.

  Adwent, to czas Rekolekcji w parafii każdego z członków naszej, modlitewnej wspólnoty i osób odwiedzających naszą stronę.

   Jest to czas pewnego zatrzymania się w pędzie życia, chwile dla odświeżenia, czy umocnienia naszej Wiary.  Stanięcia przed Bogiem bardziej niż na ogół.

   Tak bardzo czeka się w rodzinach na przyjście małego dziecka. 

Co dopiero powiedzieć  o oczekiwaniach na Narodziny Bożego Dziecięcia?...

  Osobiste przygotowanie się na spotkanie z Jezusem, każdy przeżywa inaczej, ale w każdym przypadku chodzi o to, żeby znów być bliżej Niego, bliżej niż kiedykolwiek dotąd, albo chociaż dużo bliżej, niż ostatnimi czasy.

  Bywa, jednak, że, gdy jedni są mocno zaawansowani w robieniu wewnętrznych porządków, to inni dopiero je zaczynają.  Są pewnie  też i tacy, którzy zastanawiają się, czy się za nie w ogóle wziąć?  
  Jedni wzrastają w Wierze, inni jakoś po swojemu sobie ją układają, próbują, tak czy inaczej….  niektórzy jednak  stoją u progu Wiary.

 

Chcielibyśmy Waszego słowa, słowa od członków naszej Modlitewnej Wspólnoty, ale też słowa od każdego, kto na tę stronę zagląda.

  W jakimkolwiek momencie Twojej Wiary jesteś... czy się radujesz, czy toczysz wewnętrzny bój….

 Jeśli chcesz, to możesz się otworzyć i podzielić na naszej stronie tym, jak  w Adwencie przeżywasz swój stan relacji z Panem Bogiem.

Kochać bliźniego na wzór umiłowania go przez Jezusa

Kochaj bliźniego swego, jak siebie samego…

A nawet więcej, gdyż Jezus powiedział:

„Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie.  Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali". J.13.34-35

   Miłować swego bliźniego na wzór miłości siebie samego, to takie minimum. Miłować tak, jak Chrystus umiłował Ciebie i mnie, to wzór miłości do której powinniśmy dążyć.

Z Łaski Twojej jestem i oczekuję Cię Panie...

 Stoję na początku dni oczekiwania na Twoje przyjście Panie i rozważam dzisiejszą Liturgię Słowa... i tak mi się Jej fragmenty układają: …

„Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu.”

 Czekając na Twoje przyjście pokornie proszę:

„Daj mi poznać Twoje drogi, Panie,  
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń,  
Boże i zbawco, w Tobie mam nadzieję.”
   
A dla moich sióstr i braci w Tobie Panie, chciałbym przekazać moje życzenia na ten czas słowami św. Pawła:

W drodze ku Świętości

Świętym nie jest ten, kto Nigdy Nie Upada, ale ten, kto Zawsze Się Podnosi.

Kiedy mówię Jezu Ufam Tobie…

To kłamię

Powinienem powiedzieć:

Nie Ufam Ci Jezu do końca,

zamartwiam się o jutro

i nie jestem wytrwały w modlitwie.

Pomóż mi Zaufać Tobie

I Poznać Cię.

                            Łukasz

„Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu” (J 18, 37).

Perykopa ewangeliczna, którą dziś rozważamy wprowadza nas w tajemnicę królowania Pana Jezusa, o którym archanioł Gabriel powiedział do Maryi podczas zwiastowania: „Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca” (Łk 1, 32-33), a św. Paweł napisał w Liście do Filipian: „Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM - ku chwale Boga Ojca” (Flp 2, 9-11).

Odwiecznemu Logosowi, Synowi równemu Ojcu należy się tytuł Króla Wszechświata, ponieważ  „On jest obrazem Boga niewidzialnego - Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie” (Kol 1, 15-17). Jednak spodobało się Bogu, aby pełnia królewskiego majestatu Jego Jednorodzonego Syna objawiła w Jego zbawczej misji, która polegała na wyrzeczeniu się należnej Mu chwały jaką miał u Ojca zanim świat powstał (por. J 17,5) i staniu się dla nas grzechem (por. 2 Kor 5, 21):